بریده‌هایی از کتاب شعر زمان ما؛ نادر نادرپور

من تکیه کرده‌ام به درختی که هیچ‌گاه از پشت او، تصوّر دیدار آفتاب در آستان صبح، میسّر نبوده است.

چو بی‌دلخواه خویشم آفریدند مرا کی چاره‌ای جز زیستن بود؟

درونم را کسی نشناخت، نشناخت

آه! چرا در شبی چنین تاریک مرا به رجعت خورشید، باور است هنوز؟

ما را ز چارچوب طلایی رها کنید ما در جهان خویشتن آزاد بوده‌ایم...

ای شعر! ای طلسم سیاهی که سرنوشت عمر مرا به رشتهٔ جادویی تو بست گفتم ترا رها کنم و زندگی کنم اما چه توبه‌ها که درین آرزو شکست گویی مرا برای تو زادند و آسمان دیگر ترا نخواست که از من جدا کند