بریده‌هایی از کتاب شعر زمان ما؛ حسین منزوی

بال پریدنم اگر هدیه نمی‌دهی دگر، می‌شکنی ز من چرا پای دویدن؟ این مکن

برای دیگران چرا؟ برای خویشتن بمان

به سرو گفت کسی: میوه‌ای نمی‌آری؟ جواب داد که آزادگان تهیدست‌اند

بی عشق زیستن را، جز نیستی چه نام است؟ یعنی اگر نباشی، کار دلم تمام است با رفتن تو در دل سر باز می‌کند، باز آن زخم کهنه‌یی که در حال التیام است

چه سرنوشت غم انگیزی که کرم کوچک ابریشم تمام عمر قفس می‌بافت، ولی به فکر پریدن بود

منی که در شکفتگی، نشانه می‌شدم، کنون زمانه در شکستگی مرا مثال می‌زند

چه سرنوشت غم‌انگیزی که کرم کوچک ابریشم تمام عمر قفس می‌بافت، ولی به فکر پریدن بود

اگرچه وسوسهٔ دیدنت همیشگی است ـ که هیچ وسوسه را، این‌قدر نمی‌خواهم

سلیس و ساده بگویم: دلم گرفته برایت!

نه به خود می‌روم این ره که کسی می‌برَدَم

ای قصّهٔ تو و من، چون قصّهٔ شب و روز پیوسته در پی هم، امّا بدون دیدار

مجال بوسه به لب‌های خویشتن بدهیم که این بلیغ‌ترین مبحث شناسایی است

من زخمی از دیروزم و بیزار از امروز وز آن‌چه می‌نامند فردا، ناامیدم

برای کینه؟ آه نه! برای عشق من، بمان برای دوست داشتن، برای خواستن بمان هرآن‌چه دوست داشتم، برای من نماند و رفت امید آخرین اگر تویی برای من بمان به سبزه و نسیم و گل، تو درس زیستن بده بهار باش و باز هم به خاطر چمن بمان تمامت و کمال را به‌نام ما رقم زدند کمال عشق اگر منم، تو هم، «تمام زن» بمان برای آن‌که تیشه را به فرق خویش نشکند امید زیستن شو و برای کوهکن بمان مزن به نقش خود گمان، ز سرگذشت این و آن برای دیگران چرا؟ برای خویشتن بمان

گُزیدم از میان مرگ‌ها، این‌گونه مردن را: تو را چون جان فشردن در بر آن‌گه جان سپردن را

بوسیدی و دوباره... بوسیدی و دوباره سیری نمی‌پذیرفت، از بوسه روحت انگار

کاری که کرد تفرقه با ما تبر نکرد

یادش، اگرچه خاموش، کی می‌شود فراموش؟

مرا آن نیمهٔ دیگر بدان آن روح سرگردان که کامل می‌شود با نیمهٔ خود، روح تنهایت

گلچین رسید و نوبت با من وزیدنت دیگر تمام شد، گل سرخم! تمام شد شعر من از قبیلهٔ خون است، خون من، فواره از دلم زد و آمد کلام شد ما خون تازه در تنِ عشقیم و عشق را شعر من و شکوه تو، رمزالدوام شد بعد از تو باز عاشقی و باز... آه نه! این داستان به نام تو، این‌جا تمام شد.

نظربازی نزیبد از تو با هر کس که می‌بینی امید من! چرا قدر نگاهت را نمی‌دانی؟

هرآن‌چه دوست داشتم، برای من نماند و رفت امید آخرین اگر تویی برای من بمان

همواره یا دیر آمدم، یا زود، یعنی هربار بی‌هنگام شد، وقتی رسیدم

یقین دارم که در وصف شکرخندت فرو ماند سخن‌ها بر لب «سعدی»، قلم‌ها در کف «مانی»

تب بوسه‌ایم از آن لب، به غنیمت است امشب که نه آگه‌ام که فردا، چه نشسته در کمینم

اگر باید زنی هم‌چون زنان قصه‌ها باشی نه عذرا دوستت دارم نه شیرین و نه لیلایت که من با پاک بازی‌های ویس و شور رودابه خوشت می‌دارم و دیوانگی‌های زلیخایت

دریا نبودم اما توفان سرشت من بود گردابِ خویش گشتن در سرنوشت من بود

به هر چمن رسیده‌ام، از تو نشان ندیده‌ام تو در کجا شکفته‌ای، ای گل بی‌نظیر من؟

تنها صداست آنچه در این راه، ماندنی است خوش باد زنده ماندن‌مان در صدای هم

چو در کنار منی کفر نعمت است ای دوست! دو دیده‌ام مژه بر هم، دمی اگر بزند