بریده‌هایی از کتاب ثریا در اغما

«من همیشه از دست خودم فرار می‌کنم. توی خودم هزارتا انقلاب دارم و صد هزار جنگ کثیف دیوانه‌وار.»

ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده‌ایم / از بد حادثه اینجا به پناه آمده‌ایم.»

چقدر خوشبخت است این نامه پدرسگ. دلم می‌خواست مرا هم دو سه دفعه آنجا می‌خواندی. اما یک کاغذپاره را چطور می‌شود خواند؟ وانگهی من از زخمهای دیگری می‌میرم. زخمی که خونریزی دارد نمی‌کشد.

برادرم فری آنقدر شامپانی خورده که سکسکه می‌زند. نامزدش ژیلا هم سکسکه می‌زند. ماما سکسکه نمی‌زند. پاپا آروغ می‌زند. من دلم می‌خواهد هوار بزنم. زندگی ساده و خوب فرانسه. گهواره و گور دانش و ادب. بابا شامپانی داد. ماما خاویار داد. فردا که جمعه باشد ما می‌رویم بوردو. آنقدر زندگی می‌کنیم تا بمیرم. در آبادان شما، بچه‌ها آنقدر می‌میرند تا زندگی کنند.

ماکرمهایی هستیم که فقط در شرایط آب و لجن خاص می‌توانیم بلولیم. اگر نه می‌خشکیم. در طیف وسیعتر هم بدبختی و مصیبت دوره‌ای در سرنوشت ما تنیده شده و پیش‌درآمد علت و معلولی هم ندارد.

آخرین‌باری که من آنجا، در ایران، بودم می‌ترسیدم. جلال، مثل آدمی که وسط مقبره جن و ارواح اجدادش ایستاده باشد می‌ترسیدم. از فریاد خفه در سینه و از تاریکی می‌ترسیدم. اما حالا اینجا از چیزهای دیگر و به جورهای دیگری می‌ترسم، و در فساد و پارگی خودم مأیوسم...»

پس از خواندن نامه او، کمی احساس گرمی و ایمنی می‌کنم. در این دنیا. در یک لحظه احساس می‌کنم که شاید، شاید یک‌طوری بشود که همه چیز درست شود. شاید ثریا خوب شود... شاید بین قناری مجروح و من هم احساس و ریشه صمیمیتی پا بگیرد، که باقی بماند.

«بنده یک کارمند ساده بودم، در بیمارستان... فوقش یک ناظر.» «برای همین است که در ایران ماندید؟» «من در ایران نماندم... من در ایران بودم.»

ثریا بیصدا در خواب کابوسناک و نامعلومش خوابیده... و معلوم نیست که در این سکوت و سختی، امید حیات نهفته است یا به قول اریک برن خشکی مرگ فرو می‌نشیند؟ آیا برای ما همه چیز مرده و حالت برزخ شروع شده، یا این یک خواب موقتی است؟