بریده‌هایی از کتاب آپارتمان خیابان املی

شاید وقتی عمیقاً عاشق کسی باشی، چنین به‌نظر برسد: احساس می‌کنی هر چقدر زمان در اختیارت گذاشته شود فایده‌ای ندارد؛ هیچ‌وقت زمان کافی نیست.

«راستش رو بخوای، من فکر می‌کنم تنها بودن بهتر از اینه که با کسی باشم که به‌نظر می‌رسه بهم اعتماد نداره.»

گاهی‌اوقات دو نفر فقط برای هم ساخته شده‌اند. به همین سادگی.

بعضی از افرادی که در زندگی‌ات ملاقات می‌کنی، تا ابد بخشی از دنیایت می‌شوند، اما برخی فقط می‌آیند تا گوشه‌ای از زندگی‌ات را تغییر دهند و بروند.

مادام داکر به‌آرامی بچه را از آغوش روبی بیرون کشید. «عزیزم، تقصیر تو نیست. بعضی‌وقت‌ها حتی اگه همهٔ عشق‌های دنیا هم جمع بشن، نمی‌تونن از آدم در برابر تقدیر و سرنوشتش محافظت کنن.»

گاهی‌وقت‌ها منظور آدم اون چیزی نیست که به زبون می‌آره.

خوب می‌دونی که مهم درون آدم‌هاست. گاهی‌وقت‌ها باید از سختی‌ها درس بگیری تا خودِ واقعی‌ت رو پیدا کنی. نباید امیدت رو از دست بدی.

«راستش رو بخوای، من فکر می‌کنم تنها بودن بهتر از اینه که با کسی باشم که به‌نظر می‌رسه بهم اعتماد نداره.»

آدم نمی‌تونه عاشق چیزی بشه که بدون هیچ زحمتی به دست می‌آد، مگه نه؟ در اون صورت دیگه عشق واقعی نیست.

تصور نمی‌کنم کسی بیشتر از آنچه ما عاشق نادیا هستیم، عاشق فرزندش باشد. همان‌طور که روبی و شارلوت مدت‌ها پیش به این حقیقت پی بردند که خانواده چیزی فراتر از نسبتِ خونی است.

«آدم‌های خوبِ زیادی هستن که توی دنیا کسی رو ندارن.»

یه روز این جنگ تموم می‌شه و ما زندگی خوبی خواهیم داشت، من و تو.

بعضی‌وقت‌ها توی زندگی، ما فقط موقعی ندای درونمون رو کشف می‌کنیم که همه‌چی در بدترین حالته.

«تو باید دوام بیاری. چون اگه بلایی سرت بیاد، من هم زنده نمی‌مونم.»

شارلوت به آن فکر کرد. «شما هیچ‌وقت نمی‌تونید طرزِ فکر دیگران رو عوض کنید. اما می‌تونید انتخاب کنید که بهشون گوش بدید یا ندید، این‌طور نیست؟»

هروقت احساس تنهایی کردی بدون که من مثل یه دوست کنارتم.

از نجات دادنِ کسی عاجز بود که بیش از هر چیز در دنیا برایش ارزش داشت

من باور دارم که همه‌چی عوض می‌شه، ولی فقط به‌شرطی که ما اون‌قدر شجاع باشیم تا در برابرشون بایستیم.

«من از هیچ‌چی مطمئن نیستم، ولی اگه امید نداشته باشیم هیچ‌چی نداریم.»

کاش هرگز در دنیا جنگی اتفاق نمی‌افتاد...

هیچ‌وقت زمان کافی نیست، نه وقتی که یک نفر بخشی از وجودت شده است.

مادرش یک‌وقتی به او گفته بود که بعضی از افرادی که در زندگی‌ات ملاقات می‌کنی، تا ابد بخشی از دنیایت می‌شوند، اما برخی فقط می‌آیند تا گوشه‌ای از زندگی‌ات را تغییر دهند و بروند.

«من از هیچ‌چی مطمئن نیستم، ولی اگه امید نداشته باشیم هیچ‌چی نداریم.»

روبی زیرلب پرسید «چرا؟ چرا به من کمک می‌کنید؟» «چون هیچ‌کس سزاوار این چیزی نیست که برای تو پیش اومده.

روبی پاسخ داد «شارلوت، عزیزم، من به‌خاطر اینکه تو بچه‌ای چیزی رو ازت مخفی نمی‌کنم. می‌دونم که دیگه بچه نیستی؛ این جنگ همهٔ ما رو بزرگ کرده و من حس می‌کنم ما باهم دوستیم. اما بهتره که دربارهٔ بعضی مسائل حرفی زده نشه.» «آخه چرا؟» «چون اگه یه‌وقت پلیس یا آلمانی‌ها ازت سؤالی بپرسن، ممکنه جونت به خطر بیفته. من یه آمریکایی‌ام، بنابراین شاید اون‌ها موقع برخورد با من بیشتر مراقب رفتارشون باشن. اما تو...» روبی جمله‌اش را ناتمام گذاشت. شارلوت جمله را کامل کرد. «من یه یهودی‌ام. این چیزی بود که می‌خواستی بگی.»

همیشه آرامش را در یک کتابِ خوب پیدا می‌کرد.

روبی دستش را دورِ گردن شارلوت انداخت و محکم فشارش داد. «شارلوت، تو خوب می‌دونی که مهم درون آدم‌هاست. گاهی‌وقت‌ها باید از سختی‌ها درس بگیری تا خودِ واقعی‌ت رو پیدا کنی. نباید امیدت رو از دست بدی.»

«منظورت چیه؟» «منظورم اینه که بعضی‌وقت‌ها توی زندگی، ما فقط موقعی ندای درونمون رو کشف می‌کنیم که همه‌چی در بدترین حالته.» روبی دست‌هایش را روی شانه‌های شارلوت گذاشت و به چشمانش نگاه کرد. سپس ادامه داد «از این تجربه استفاده کن تا از تو یه آدم قوی‌تری بسازه.

شن‌های ساعت شنی، بی‌رحمانه به حبابِ پایین سرازیر می‌شوند. هیچ‌وقت زمان کافی نیست، نه وقتی که یک نفر بخشی از وجودت شده است.

مردان نباید گریه کنند، خصوصاً مردانِ نسل من. اما وقتی پای عشق به همسرم به‌میان می‌آید قادر به کنترل احساساتم نیستم.