بریده‌هایی از کتاب خواندن درمانی

به من آموخت به جای آن که والدینم را مسئول هر اتفاق کوچکی که در زندگی‌ام رخ می‌داد، بدانم به آنها بیشتر به چشم اشخاصی آسیب‌پذیر نگاه کنم تا مقصر! بارها با خود کلنجار رفتم تا اصوات کودکی را که بی‌وقفه در ذهنم می‌چرخیدند و اشتباهات والدینم را یادآوری می‌کردند، خاموش کنم. کم‌کم فراگرفتم که چه طور به حرف‌های آنها گوش کنم، حقایق‌شان را بشنوم و به جای آن که تنها برای آنها آرزوی موفقیت کنم، سپاسگزار انسانیت‌شان باشم. سعی کردم برادرانم را درک کنم و در برابر آنها موضع نگیرم، چه بسا آنها هم مثل من بسیار آسیب‌پذیر بودند.

وقتی برای گذراندن با من نداشتند. برای همین، کم‌کم درونگرا شدم و نسبت به خودم نامطمئن. کتاب‌ها جایگزین دوستانی شدند که من از فرط کمرویی نمی‌توانستم با آنها روبه‌رو شوم.

کتاب‌ها همیشه مددرسان بودند، مرا سرگرم می‌کردند، افق دیدم را گسترش می‌دادند و مایهٔ تسلی‌خاطرم بودند. مهم‌تر از همه این که هرگز مانند سایر انسان‌ها مرا به قبول خواسته‌های خود مجبور نمی‌کردند یا از من نمی‌خواستند تا کاری بر خلاف میلم انجام دهم. در آن سال‌ها، آن در کتاب شیروانی سبز و نانسی دروو بهترین دوستان من بودند.

همان طور که اسکات پک اولین بار به من نشان داد که زندگی، سفری در جادهٔ اکتشاف است. هر یک از ما در مرحله‌ای از این سفر قرار داریم و با سرعتی متفاوت در حرکت‌ایم.