بریده‌هایی از کتاب جای پای ابراهیم (سفرنامه حج)

با آن لباس‌های سفید، احساس کبوتر سفیدی را داشتم که می‌تواند پرواز کند. از بالای پشت‌بام می‌دیدم مردم با چه شور و شوقی، دست خدا را می‌فشارند و حرکت می‌کنند. آن شبْ شبی بود که می‌شد با خدا دست داد. خدا خیل عظیمی از بندگانش را راه انداخته بود و آن‌ها رفته بودند. پر کشیدم و در میان رود ملایم جمعیت، توانستم دست مهربان خدا را لمس کنم و هنگامی که مقابل خانه‌اش رسیدم، نیت کردم و آغاز عملیات را با پوشیدن لباس احرام آغاز کردم. باز هم عهد سنگین و امتحان بزرگ آغاز شد. ـ لبیک، ‌اللهم لبیک!..

من به سرچشمۀ خورشید نه خودم بردم راه ذره‌ای بودم و مهر تو مرا بالا برد من خس بی‌سر و پایم که به سیل افتادم او که می‌رفت، مرا هم به دل دریا برد همه یاران به سر راه تو بردیم ولی خم ابروت مرا دید و ز من یغما برد همه دل‌باخته بودیم و هراسان که غمت همه را پشت سر انداخت مرا تنها برد