بریده‌هایی از کتاب ۱۳ داستان کوتاه از سیزده نفر

پسرخاله‌اش را مثال می‌زد که رشته‌ی ادبیات را نیمه‌کاره ول کرد و رفت مرغداری زد توی کرج و کارش گرفت

در تاریخ گاهی حادثه‌هایی کوچک باعث فجایع بزرگ شده‌اند.

اگر دو سال و هفت ماه با کسی زندگی کرده باشی و به بوی عطری که همیشه می‌زند، احساس شادی حضورش، تکیه کلام‌ها و خنده‌هایش عادت کرده باشی، رفتن ناگهانی‌اش حفره‌ای بزرگ درونت خالی می‌گذارد.

«چه بچه‌های خوشگلی داری. راست می‌گن زن ترک بگیری بچه‌هات قشنگ می‌شن.»

علیرضا می‌گفت، یک بار لپ امین را گرفته امین هم فحشش داده دویده بود. جمشید هم دویده دنبالش، رسیده، از گردنش گرفته، دست برده به لپش، گفته: «اگر یک بار دیگر فحش بدهی، به جای لپت، از جای دیگرت می‌گیرم.»

من واقعاً چه‌طور می‌توانستم به مریم و بعد به پریسا بگویم نشانه‌های زنی دیگر را در آن‌ها دنبال می‌کردم. بگویم فقط به خاطر آن که تکه‌هایی از وجودشان شبیه پرستو بوده با آن‌ها زندگی کرده‌ام.

اگر جیران زنش شود، شب‌ها اهالی محل صدای عشق‌بازی‌شان را می‌شنوند؟ تو رختخواب که داد نمی‌زند.

شهر خودمان سید این‌جاها سیگار می‌فروشد. نرسیده به میدان، کنار یک بید پیر. اگر از سید سیگار می‌خریدم شب به زنش می‌گفت

این‌که هنوز برای داشتن کتابخانه در خانه‌های‌مان، زمینِ گرانِ خدا را اشغال می‌کنیم، این‌که هنوز در مقابل تکنولوژی‌های نوین در دورهمی‌ها چشم در چشم هم می‌گوییم که: «لمس کتاب چیز دیگری است» و یا حتی این‌که هنوز در صفحات اجتماعی‌مان برای ژستِ هرچه بیشتر پشت سرمان کتاب می‌چینیم و یا مقابل کتابخانه‌ی دیگران می‌ایستیم؛ این‌که هنوز مقابل بساط دست‌فروشان می‌ایستیم و به کتاب‌های صد بار خوانده‌مان خیره می‌مانیم و یا حتی وقتی یکی از کتابفروش‌های میدان انقلاب را می‌بینیم که کتاب‌هایش را به حراج گذاشته تا جایِ آن کفش یا بدل‌فروشی راه بیندازد دل می‌سوزانیم، درواقع به شکل پراکنده اما یکپارچه‌ای دلهره‌مان در باب نوشتن و نویسندگی را تبیین می‌کنیم.

یک جماعت، ولو یک اقلیت، هنوز هم گمان می‌کنند که نوشتن و مشخصاً داستان نوشتن و نیز خواندن و البته داستان خواندن هنوز هم کار دلبرانه‌ی جذابی است.

با پریسا ازدواج کردم و به آپارتمان کوچک من آمد. چون پشت دست‌هایش درست شبیه دست‌های پرستو بود، نیم‌رخش پرستو را تداعی می‌کرد و اسمش با حرف پ شروع می‌شد.