بریده‌هایی از کتاب قطره های معلق باران

دل تنگم، از آن‌چه پیش خواهد آمد چه باک باید ببینمت حتی به بهای گم‌شدن در خلیج نانیوا.

بر دشت‌های بهاری مِه پراکنده می‌شود. دلم گرفته است وقتی سایه‌های غروب گرد می‌آیند، بلبلی آواز می‌خواند در پردۀ مرثیه‌ای انگار.

در کوه‌های پاییزی برگ‌های رنگین فرو می‌ریزند آه اگر می‌شد آن‌ها را بازگردانم می‌توانستم او را ببینم هنوز.

گمان می‌کردم آدم شجاعی هستم، آستین‌هایم از اشک خیس‌اند.

یک‌روز صبح هم‌چون پرنده‌ای پرید و رفت با شال‌های سپید مرگ حالا وقتی بچه‌ای که در خاطره برجای نهاده می‌گرید و او را می‌خواهد، نابلد در آغوشش می‌گیرم و چیزی ندارم به او بدهم. در تختخوابمان بالش‌هایمان هنوز کنار هم‌اند همان‌طور که زمانی می‌خوابیدیم.