بریده‌هایی از کتاب کوهستان

خب امروز هم طی می‌شود در نبود عشق در نبود آزادی و در نبود هر چیز که رنگی از شادمانی و رؤیا دارد. تنها عنصر مقاوم منم.

سرانجام همدیگر را می‌بخشیم و آهسته می‌گوییم: تمام شد! این زندگیِ طولانی تمام شد!

آه عزیز! سرانجام می‌میریم ــ در بهار یا زمستان ـ و عناصر کوچک‌مان را به گل‌ها هدیه می‌کنیم و رنج‌ها از ما بیرون می‌روند؛ سرانجام همدیگر را می‌بخشیم و آهسته می‌گوییم: تمام شد! این زندگیِ طولانی تمام شد!

مرا ببخش عزیزم که این‌گونه استوارم و در نبود تو در هم نمی‌شکنم و در تاریکی این سرزمین در هم نمی‌شکنم. باد می‌آید باد شهریور که فرونشاندم اما زبانه می‌گیرم. این خاصیت آتش است که نمی‌میرد که دیر می‌میرد!

امروز زیبایم همان‌قدر که چهره در دم مرگ زیباست

در شکست‌ها آدم‌ها بی‌قراری‌های عجیبی دارند؛ یکی ناخن‌هایش را می‌جَوَد یکی پیاده گز می‌کند و یکی با زندگی کنار می‌آید و نامرئی می‌شود. چه خوب است که نیستی و این‌همه ویرانی را نمی‌بینی.

زندگی چه‌قدر می‌تواند ظالم باشد که یک زن زیبا را بگیرد و مشتی تخته‌پاره را به ساحل برگرداند؟

نور را بینداز بر قسمت تاریک وجودم بگو چه می‌بینی! تنها مردی که در وسط اتوبان ایستاده و فریاد می‌زند «زیرم بگیرید.»

خب امروز هم طی می‌شود در نبود عشق در نبود آزادی و در نبود هر چیز که رنگی از شادمانی و رؤیا دارد. تنها عنصر مقاوم منم. می‌توانی بیایی و بر شانه‌هایم لاله‌های واژگون بکاری بس که بکر و کوهستانی هستم.

گویی که حلقه‌های دود از حنجره‌ام بیرون بزند غولی در درون داشته باشم و نام من آه باشد.

حالا می‌توانم دوباره بیایم تا در قلبم، خنجر فروکنی و خونِ فقیر من را بر برف‌ها بپاشی.

خب امروز هم طی می‌شود در نبود عشق در نبود آزادی و در نبود هر چیز که رنگی از شادمانی و رؤیا دارد. تنها عنصر مقاوم منم. می‌توانی بیایی و بر شانه‌هایم لاله‌های واژگون بکاری بس که بکر و کوهستانی هستم.

عجیب است که آدمی در نبود یک تن که به ساقهٔ پیچک‌ها می‌ماند این‌گونه تقلا می‌کند این‌گونه سنگین است در خود و به اعماق فرومی‌رود.

که این سرزمین جز آن‌که نَفَسَت را می‌گیرد عشق را هم از قلبِ تکه‌تکه‌ات می‌گیرد و چیزی جز اندوه و ملال و چیزی جز سرخوردگی دل‌شکستگی و درخودپیچیدگی به تو پس نمی‌دهد.

شب همه‌چیز را تشدید می‌کند از پنجره به اتاقت می‌آید و اندام‌های حیاتی‌ات را جابه‌جا می‌کند. چه می‌کنی؟ صبح که از خواب برمی‌خیزی چه می‌کنی؟ با تنهایی گم‌شده‌ات چه می‌کنی؟

بیهوده در خیالات خود گشتن و بیهودگی و تشویش را از خانه بردن و به خانه برگرداندن این‌ها گلوی آدم را می‌فشارد.

این‌که پدران همیشه خسته‌اند از درد دیدن خستگی پدر کم نمی‌کند.

می‌بینم پدر با امواج آمده بر صخره‌ها کوبیده شده و آب‌ها الوارهایش را با خود می‌برند، آن‌چه از پدر به ساحل می‌رسد پس از شصت سال، گونه‌ای منحصربه‌فرد از رنج و درخودفرورفتگی‌ست.

باید چه می‌کردم تا معتاد ویران کردن خود نباشم؟

به چیزی حسرت نمی‌برم و به خودم حق می‌دهم زندگی را از میانه آغاز کنم و در میانه جمجمه‌ام را بر سنگ‌های رودخانه بکوبم اگر این‌گونه نباشم از یادم می‌رود انسان همیشه مستعد ویران کردن خودش است و چه اتفاقات هولناکی می‌تواند در بیست و چهار ساعت شبانه‌روز بیفتد.

آدمی باد است و به هر سوی می‌رود و از زندگی می‌گریزد.

زندگی این‌طور نیست که جایی از تنت را فشار دهند و تنظیمات اولیه‌ات برگردد. زندگی این‌طور نیست که تراشه‌ای کوچک در تنت بگذارند و دوباره دوست بداری