بریده‌هایی از کتاب کوهستان

سرانجام همدیگر را می‌بخشیم و آهسته می‌گوییم: تمام شد! این زندگیِ طولانی تمام شد!

خب امروز هم طی می‌شود در نبود عشق در نبود آزادی و در نبود هر چیز که رنگی از شادمانی و رؤیا دارد. تنها عنصر مقاوم منم. می‌توانی بیایی و بر شانه‌هایم لاله‌های واژگون بکاری بس که بکر و کوهستانی هستم.

گویی که حلقه‌های دود از حنجره‌ام بیرون بزند غولی در درون داشته باشم و نام من آه باشد.

امروز زیبایم همان‌قدر که چهره در دم مرگ زیباست

حالا می‌توانم دوباره بیایم تا در قلبم، خنجر فروکنی و خونِ فقیر من را بر برف‌ها بپاشی.

خب امروز هم طی می‌شود در نبود عشق در نبود آزادی و در نبود هر چیز که رنگی از شادمانی و رؤیا دارد. تنها عنصر مقاوم منم. می‌توانی بیایی و بر شانه‌هایم لاله‌های واژگون بکاری بس که بکر و کوهستانی هستم.

عجیب است که آدمی در نبود یک تن که به ساقهٔ پیچک‌ها می‌ماند این‌گونه تقلا می‌کند این‌گونه سنگین است در خود و به اعماق فرومی‌رود.