بریده‌هایی از کتاب اصل گرایی

حکمت زندگی در حذف چیزهای غیرضروری است.

فقط زمانی که به خودتان اجازه می‌دهید از تلاش برای انجام همهٔ کارها و بله‌گفتن به همه دست بردارید، آن موقع است که می‌توانید در انجام کارهایی که حقیقتاً مهم‌اند بیشترین توان‌تان را به کار بگیرید.

خریدن لوازمی که نیاز نداریم با پولی که نداریم و برای تحت تأثیر قراردادن کسانی که از آن‌ها خوش‌مان نمی‌آید.

حکمت زندگی در حذف چیزهای غیرضروری است.

پرسش‌هایی اساسی‌تر طرح کنید که تک‌تک تصمیم‌های آینده‌تان را روشن کند: «اگر فقط بتوانیم در یک چیز واقعاً عالی باشیم، آن چیز چه می‌تواند باشد؟»

روش بایسته‌گرا به معنای زندگی آگاهانه است نه بر پایهٔ آنچه پیش‌فرض ماست. فرد بایسته‌گرا، به جای تصمیم‌گیری‌های احساسی و از سرِ واکنش، آگاهانه موارد اندک‌شمار حیاتی را از موارد پرشمار کم‌اهمیت متمایز می‌کند، آنچه غیرضروری است را حذف می‌کند و سپس موانع را از میان برمی‌دارد تا چیزهای اساسی و ضروری مسیری هموار داشته باشند. به عبارت دیگر، بایسته‌گرایی رویکردی منضبط و سامانمند برای تعیین بیشینهٔ خدمت و تلاش‌مان و سپس اجرای تقریباً بی‌زحمت آن‌هاست.

به یاد داشته باشید «نه» ای واضح می‌تواند بامتانت‌تر از «بله» ای مبهم و نامتعهد باشد

مثلاً مسئلهٔ اصلی این است که مسئلهٔ اصلی را مسئلهٔ اصلی نگه داریم

پیوسته درنگ‌کردن برای پرسیدن از خود که «آیا در فعالیت‌های درستی سرمایه‌گذاری می‌کنم و به آن‌ها مشغولم یا نه؟» در جهان، کارها و فرصت‌هایی بسیار بیشتر از آنچه ما زمان و منابع برای انجام همه‌شان داشته باشیم وجود دارد. گرچه بسیاری از آن‌ها ممکن است خوب یا حتی خیلی خوب باشند، واقعیت این است که بیشترشان کم‌اهمیت‌اند و اندک‌شماری حیاتی‌اند.

اینکه امروز ما چقدر در شبکه‌های‌مان اَبَرپیوسته هستیم و این اضافه‌بار اطلاعات چقدر می‌تواند اخلالگر حواس‌مان باشد فراوان گفته و نوشته شده است؛ اما مسئلهٔ بزرگ‌تر این است که پیوستگی‌مان چقدر به تشدید فشار اجتماعی منجر شده است. امروزه، فناوری دیوار میان ما و دیگران را کوتاه‌تر کرده است و آن‌ها می‌توانند دیدگاه‌های‌شان را دربارهٔ این‌که باید روی چه چیزهایی تمرکز کنیم با ما در میان بگذارند. پس مسئله فقط اضافه‌بار اطلاعات نیست، بلکه اضافه‌بار نظرها و دیدگاه‌هاست.

بدون تنهایی عظیم، هیچ کار مهمی انجام‌شدنی نیست. پابلو پیکاسو

پرستاری استرالیایی به نام برونی وئر، که مراقبت از افراد را در دوازده هفتهٔ پایانی زندگی‌شان بر عهده داشت، حسرت‌هایی را که افراد غالباً درباره‌شان حرف می‌زدند ضبط کرد. در صدر این فهرست، این موضوع بود: «کاش این شجاعت را داشتم که زندگی حقیقی خودم را می‌کردم نه آن زندگی که دیگران از من انتظار داشتند.»

«من هر کاری را می‌توانم انجام می‌دهم اما نه همهٔ کارها را».

واقعیت این است که بله‌گفتن به هر فرصتی، ذاتاً به معنای نه‌گفتن به چیزهای دیگر است.

ایدهٔ «انجام‌شده بهتر از بی‌نقص‌بودن است» را جایگزین «گزارش باید بی‌نقص باشد» کنید

برای پذیرش ماهیت بایسته‌گرایی نیاز است این فرض‌های نادرست را با سه حقیقت جایگزین کنیم: «انتخاب می‌کنم که...»، «فقط بعضی چیزها واقعاً مهم‌اند» و «من هر کاری را می‌توانم انجام می‌دهم اما نه همهٔ کارها را». این حقایق ساده ما را از سرگردانی غیرضروری‌مان بیدار می‌کنند. آن‌ها آزادمان می‌کنند آنچه را حقیقتاً ارزشمند است جست‌وجو کنیم. آن‌ها ما را قادر می‌کنند در بالاترین سطح عملکرد خود در مسیر هدف زندگی کنیم.

سه فرضِ عمیقاً تثبیت‌شده وجود دارد که برای زندگی به سبک بایسته‌گرایی باید بر آن‌ها غلبه کنیم: «مجبورم»، «همه‌اش مهم است» و «می‌توانم هر دو را انجام بدهم»

همان‌گونه که کمدهای‌مان با انباشته‌شدن لباس‌هایی درهم‌ریخته و آشفته می‌شود که هرگز نمی‌پوشیم، زندگی‌های‌مان هم با انباشته‌شدن تعهدها و فعالیت‌هایی نابسامان می‌شود که با نیت خوب به آن‌ها بله گفته‌ایم. بیشتر این تلاش‌ها تاریخ انقضایی ندارند. اگر سیستمی برای پاک‌سازی‌شان نداشته باشیم، از همان وقتی که آن‌ها را قبول کنیم دیگر تا ابد باقی می‌مانند.

«آیا این مهم‌ترین کاری است که الان باید با زمان و منابعم انجام بدهم؟»

برای تشخیص آنچه به راستی مهم و اساسی است به فضا نیاز داریم تا فکر کنیم، به زمان نیاز داریم تا ببینیم و بشنویم، اجازه می‌خواهیم که بازی کنیم و همچنین به این خِرد که باید بخوابیم و انضباط لازم برای اعمال معیارهای شدیداً گزینشی بر تصمیم‌هایی که می‌گیریم.