بریده‌هایی از کتاب اصل گرایی

حکمت زندگی در حذف چیزهای غیرضروری است.

خریدن لوازمی که نیاز نداریم با پولی که نداریم و برای تحت تأثیر قراردادن کسانی که از آن‌ها خوش‌مان نمی‌آید.

پرسش‌هایی اساسی‌تر طرح کنید که تک‌تک تصمیم‌های آینده‌تان را روشن کند: «اگر فقط بتوانیم در یک چیز واقعاً عالی باشیم، آن چیز چه می‌تواند باشد؟»

حکمت زندگی در حذف چیزهای غیرضروری است.

روش بایسته‌گرا به معنای زندگی آگاهانه است نه بر پایهٔ آنچه پیش‌فرض ماست. فرد بایسته‌گرا، به جای تصمیم‌گیری‌های احساسی و از سرِ واکنش، آگاهانه موارد اندک‌شمار حیاتی را از موارد پرشمار کم‌اهمیت متمایز می‌کند، آنچه غیرضروری است را حذف می‌کند و سپس موانع را از میان برمی‌دارد تا چیزهای اساسی و ضروری مسیری هموار داشته باشند. به عبارت دیگر، بایسته‌گرایی رویکردی منضبط و سامانمند برای تعیین بیشینهٔ خدمت و تلاش‌مان و سپس اجرای تقریباً بی‌زحمت آن‌هاست.

پیوسته درنگ‌کردن برای پرسیدن از خود که «آیا در فعالیت‌های درستی سرمایه‌گذاری می‌کنم و به آن‌ها مشغولم یا نه؟» در جهان، کارها و فرصت‌هایی بسیار بیشتر از آنچه ما زمان و منابع برای انجام همه‌شان داشته باشیم وجود دارد. گرچه بسیاری از آن‌ها ممکن است خوب یا حتی خیلی خوب باشند، واقعیت این است که بیشترشان کم‌اهمیت‌اند و اندک‌شماری حیاتی‌اند.

مثلاً مسئلهٔ اصلی این است که مسئلهٔ اصلی را مسئلهٔ اصلی نگه داریم

به یاد داشته باشید «نه» ای واضح می‌تواند بامتانت‌تر از «بله» ای مبهم و نامتعهد باشد

اینکه امروز ما چقدر در شبکه‌های‌مان اَبَرپیوسته هستیم و این اضافه‌بار اطلاعات چقدر می‌تواند اخلالگر حواس‌مان باشد فراوان گفته و نوشته شده است؛ اما مسئلهٔ بزرگ‌تر این است که پیوستگی‌مان چقدر به تشدید فشار اجتماعی منجر شده است. امروزه، فناوری دیوار میان ما و دیگران را کوتاه‌تر کرده است و آن‌ها می‌توانند دیدگاه‌های‌شان را دربارهٔ این‌که باید روی چه چیزهایی تمرکز کنیم با ما در میان بگذارند. پس مسئله فقط اضافه‌بار اطلاعات نیست، بلکه اضافه‌بار نظرها و دیدگاه‌هاست.

پرستاری استرالیایی به نام برونی وئر، که مراقبت از افراد را در دوازده هفتهٔ پایانی زندگی‌شان بر عهده داشت، حسرت‌هایی را که افراد غالباً درباره‌شان حرف می‌زدند ضبط کرد. در صدر این فهرست، این موضوع بود: «کاش این شجاعت را داشتم که زندگی حقیقی خودم را می‌کردم نه آن زندگی که دیگران از من انتظار داشتند.»

بدون تنهایی عظیم، هیچ کار مهمی انجام‌شدنی نیست. پابلو پیکاسو

«من هر کاری را می‌توانم انجام می‌دهم اما نه همهٔ کارها را».

ایدهٔ «انجام‌شده بهتر از بی‌نقص‌بودن است» را جایگزین «گزارش باید بی‌نقص باشد» کنید

واقعیت این است که بله‌گفتن به هر فرصتی، ذاتاً به معنای نه‌گفتن به چیزهای دیگر است.

ما در جامعه برای انجام رفتار خوب (نه‌گفتن) تنبیه می‌شویم و برای رفتار بد (بله‌گفتن) پاداش می‌گیریم. حالت اول در لحظه معمولاً موقعیت آزاردهنده‌ای ایجاد می‌کند در حالی که حالت دوم اغلب در لحظه شادی می‌آفریند.

فقط زمانی که به خودتان اجازه می‌دهید از تلاش برای انجام همهٔ کارها و بله‌گفتن به همه دست بردارید، آن موقع است که می‌توانید در انجام کارهایی که حقیقتاً مهم‌اند بیشترین توان‌تان را به کار بگیرید

اگر زندگی‌ات را اولویت‌بندی نکنی، دیگری این کار را برایت انجام می‌دهد.

هنگامی که توانایی انتخاب‌کردن را فراموش می‌کنیم، بیچاره‌بودن را یاد می‌گیریم. اجازه می‌دهیم قدرت‌مان چکه‌چکه از ما گرفته شود تا جایی که در نهایت تابعی از انتخاب‌های دیگران یا حتی تابع انتخاب‌های گذشتهٔ خودمان شویم.

او نوشته است: «به نظرم بسیار مهم است زمانی را برای نفس‌تازه‌کردن، اندیشیدن و نگاه‌انداختن به اطراف خود کنار بگذاریم. انسان برای نوآوری و رشد به این درجه از شفافیت و وضوح نیاز دارد.»

وقتی دربارهٔ هدف راستین خود در زندگی شفاف نیستیم ـ به عبارت دیگر، وقتی درک روشنی از هدف‌ها، خواسته‌ها و ارزش‌های‌مان نداریم ــ بازی‌های اجتماعیِ خودمان را می‌سازیم. زمان و انرژی‌مان را برای بهتر نشان‌دادن خودمان از دیگران هدر می‌دهیم. به امور فرعی مثل خانه یا ماشین بهتر یا حتی دارایی‌های غیرملموس مثل تعداد دنبال‌کنندگان توییتر یا زیبایی ظاهر در عکس‌های فیسبوک بیش از اندازه بها می‌دهیم.

چه می‌شد اگر مدارس تکالیف بیهوده را حذف می‌کردند و به جای آن‌ها، پروژه‌هایی مهم را جایگزین می‌کردند که در سراسر جامعه تفاوتی ایجاد شود؟ چه می‌شد اگر دانش‌آموزان فرصت اندیشیدن دربارهٔ بیشترین کمک به آیندهٔ خود را داشتند تا بعد از پایان دبیرستان تازه وارد مسابقه‌شان برای رسیدن به هیچ نمی‌شدند؟

برای مهارِ شجاعتی که در آغاز مسیر درست به آن احتیاج داریم، نیاز است دربارهٔ کوتاه‌بودن زندگی و اینکه در این زمانِ کوتاهِ باقیمانده می‌خواهیم چه چیزی را انجام دهیم تأمل کنیم. همان‌گونه که مری آلیور، شاعر امریکایی، می‌گوید: «به من بگو چه خواهی کرد/ با این عمر سرکش و گران‌بهایت؟»

برای تشخیص آنچه به راستی مهم و اساسی است به فضا نیاز داریم تا فکر کنیم، به زمان نیاز داریم تا ببینیم و بشنویم، اجازه می‌خواهیم که بازی کنیم و همچنین به این خِرد که باید بخوابیم و انضباط لازم برای اعمال معیارهای شدیداً گزینشی بر تصمیم‌هایی که می‌گیریم.

«آیا این مهم‌ترین کاری است که الان باید با زمان و منابعم انجام بدهم؟»

وقتی به یک بایسته‌گرا تبدیل شوید، درمی‌یابید مثل دیگران نیستید. وقتی دیگران بله می‌گویند، شما نه خواهید گفت. وقتی دیگران عمل می‌کنند، شما فکر خواهید کرد. وقتی دیگران حرف می‌زنند، شما گوش خواهید کرد. وقتی دیگران در کانون توجه و در حال رقابت برای جلب توجه‌اند، شما در گوشه‌ای منتظر فرصت مناسب برای درخشش هستید. در حالی که دیگران رزومه‌های خود را پر می‌کنند و پروفایل لینکدین خود را می‌سازند، شما در حال ساختن مسیر کاری پرمعنایی خواهید بود. وقتی دیگران گِله می‌کنند (بخوانید پُزدادن) از اینکه چقدر سرشان شلوغ است، شما در حالی که نمی‌توانید حسش را درک کنید لبخندی از سر هم‌دردی خواهید زد. در حالی که دیگران زندگیِ پراسترس و پرآشوبی دارند، شما زندگی پر از تأثیر و خرسندی خواهید داشت. زندگی یک بایسته‌گرا در جامعهٔ امروز ما، که افراد همهٔ کارها را با هم انجام می‌دهند، از جهات گوناگونی نوعی انقلاب خاموش است.

حالا وقتی از او درخواستی می‌شد، کمی درنگ می‌کرد و آن را با معیاری سخت‌تر می‌سنجید: «آیا این مهم‌ترین کاری است که الان باید با زمان و منابعم انجام بدهم؟»

بهترین دارایی ما برای کمک به جهان «خودمان» هستیم. اگر روی خودمان، یعنی روی ذهن، تن و روح‌مان، به اندازهٔ کافی سرمایه‌گذاری نکنیم، به ابزاری آسیب می‌رسانیم که برای رسیدن به بالاترین میزان عملکردمان به آن نیاز داریم

بایسته‌گراها می‌پذیرند که نمی‌توانند همواره برای همه محبوب باشند. بله، نه‌گفتن بامتانت، منطقی و با احترام ممکن است هزینهٔ اجتماعی کوتاه‌مدتی دربر داشته باشد، اما بخشی از شیوهٔ زندگی بایسته‌گرا فهمیدن این است که ارج و احترام در درازمدت بسیار ارزشمندتر از محبوبیت است.

شروع می‌کنیم به وارسی محیط‌مان تا آن اندک‌شمارهای حیاتی را بیابیم و مشتاقانه اضافی‌های پرشمار را حذف کنیم. فقط آن زمان است که می‌توانیم به فرصت‌های خوب بگوییم «نه» و به آن‌هایی که واقعاً عالی‌اند بگوییم «بله». به همین دلیل است که یک بایسته‌گرا وقت می‌گذارد و همهٔ گزینه‌هایش را بررسی می‌کند. این سرمایه‌گذاریِ اضافی (در زمان و انرژی) موجه است، زیرا بعضی چیزها آن‌قدر مهم‌ترند که تلاشِ صرف‌شده برای یافتن‌شان را چندده برابر بازمی‌گردانند. به عبارت دیگر، یک بایسته‌گرا بیشتر تشخیص و تمایز می‌دهد تا بتواند کار کمتری انجام دهد.

انواع مشخصی از تلاش از بقیهٔ تلاش‌ها پاداش‌های بیشتری دارند.