بریده‌هایی از کتاب گوزن در بوران شدید

از شهرهای جهان یکی عطر آویشن و گل‌پر می‌پراکنَد بقیه باری به‌هرجهت نقشه را پرکرده‌اند یک‌روز خدا حوصله داشت آشپزخانهٔ تو را آفرید بعد جهان را کامل کرد.

برادر من بودی پیش از اینکه کلاغ چیزی به تو بیاموزد.

فالگیران دستمان را خواندند و هیچ نگفتند چه بگویند؟ به چه‌کار آمدیم؟ آمدیم و رفتیم و تنها زمین را پر کردیم کف دستمان درّه‌ای بود که عمری در آن دست‌وپا زدیم.

هی در بساطم هست که روی دستم باد کرده است

آهی در بساطم هست که روی دستم باد کرده است

شعر گفته بودم برای زنی و منتظر بودم سم به‌تدریج تأثیر کند.

و پیراهنم عطر تو را رها نمی‌کرد.

با میخ و درفش بر پوستم نوشتند: «اعتراف می‌کنم که خوشبختم» من که یک عمر حبسیه گفته بودم

بخشنده بودی همان‌قدرکه بیست بخش‌پذیر است بر پنج

شعر گفتن آدم را آرام می‌کند مثل تماشای مردگان در عکس‌های خانوادگی.

پکی زد به سیگارش پیرمرد ماهیگیر: «دریا ساعتی بعد آرام است، چون قلب آدمی پس از گریستن»

تو آمده بودی صدایم زدی و اسمم شفاف شد آن‌قدرکه خودت را در آن تماشا کردی، شکلِ مخصوصِ لب‌هایت را که مخصوص لب‌های تو بود

می‌خواهمت آن‌چنان‌که مردی چهارشانه با سبیل‌های خاکستری دلش تنگ می‌شود برای مادرش می‌خواهمت آن‌چنان‌که در جلسه‌ای رسمی مردانی جدّی گاهی تلفن‌هایشان زنگ می‌زند و با لبخند از اتاق خارج می‌شوند.