بریده‌هایی از کتاب به چهل سالگی ات رسیده ام

روزی دلت برای من تنگ می‌شود روزی که همهٔ زندگی‌ات آرام است و درست وقتی که فکر می‌کنی خوشبختی، از خیابان رد می‌شوی و خاطرهٔ یک بن‌بست نفست را بند می‌آورد نگاه می‌کنی؛ کسی کنارت هست که «من» نیست!

آنقدر پنجره‌ها را به روی هم بستیم که تنهایی، باورمان شد همین است که به هر پنجرهٔ باز دل می‌بندیم.

کوچه‌ها خیابان‌ها شهرها قاره‌ها نه! راهِ گریزی نیست من در هوای تو محبوسم و مرگ هم حتی راه گریز را نشانم نمی‌دهد من در هوای تو محبوسم!

هزارسال است این شهر نماز باران می‌خواند باران می‌آید و تو نمی‌آیی تا نباشی، این شهر زیر باران هم گریه می‌کند.

رفتن‌های بی‌خداحافظی زخم می‌سازند زخم آدم‌ها را شاعر می‌کند و من همیشه شاعر خوبی بودم.

در میانهٔ ظهرِ کشدارِ یک روزِ تابستانی دلشوره‌هایم زیر سایه‌های بلند نگاهت قطره قطره قطره آب خواهد شد.

سوگ از شش جهت به بند کشیده مرا از تو به تو فرار می‌کنم تبعیدم کن تنها به آغوشت!

روزی که به دست‌هایش رسیدم شاعر بودم دست‌هایش را فتح کردم و شعر را ترک! به مرگ خو گرفتم که در هوای نفس‌هایش زندگی کنم حالا سال‌هاست نه زنده‌ام نه شاعر.

من دختر پاییزم امّا حوالی چشم‌های تو اردی‌بهشت می‌شوم.

باران قطره قطره قطره بر سه تن می‌بارید آن تن که رفتم آن تن که ماندی آن تن که آمد اسم رمزمان «تن ها» بود آن شب!