بریده‌هایی از کتاب وقتی که برگشتم، خانه باش

«اگر زمانی همه‌چیز به هم ریخت، کتاب خوبی دست بگیر و بخوان، حتماَ کمکت می‌کند.»

خوشبختی را زمانی پیدا می‌کنیم که دست از جست‌وجو برداریم.

«چه فرقی می‌کند، در گذشته چه اتفاقی افتاده، مهم این است که قدر لحظهٔ اکنون را بدانیم. هر چیزی به وقت خودش شروع و به وقتش هم تمام می‌شود.

«این قدرت به ما داده نشده که بتوانیم زمان را هدایت کنیم، اما این فقط ما هستیم که تصمیم می‌گیریم چه‌طور و با چه چیزی آن را پر کنیم.»

اقیانوس شبیه روح یک انسان متفکر است، همیشه نگران است؛ یا در اعماقش درحالی‌که دیده نمی‌شود و یا از بیرون درحالی‌که احساساتش را تخلیه می‌کند.

از درد و ترس فرار نکن، بلکه بایست و به چشمشان زل بزن!

زندگی یعنی پیوسته روی خویش کار کردن، کاری که نمی‌توانی به شخص دیگری محول کنی. گاهی پیش می‌آید که از آن هم خسته می‌شوی، اما می‌دانی چیست؟ هر انسانی در مسیر زندگی‌اش با افرادی روبه‌رو می‌شود که با حرف‌های محبت‌آمیز، حمایت‌های غیرمستقیم و دست‌ودلبازی‌هایشان به او کمک می‌کنند تا بخشی از مسیر را راحت طی کند، بدون آنکه زمان از دست برود!

غم و شادی، از دست دادن‌ها و به دست آوردن‌ها دو نفر را چنان به هم پیوند می‌دهند که میان آن دو کششی خاص بوجود می‌آید و آن‌ها را به هم گره می‌زند، طوری که بریدن آن اصلاً ممکن نیست.

زندگی سفری جذاب و زیباست. چقدر احمقانه است زمان باارزش را برای چیزی به جز عشق و دوست داشتن هدر کنیم.

جهل بزرگ انسان تنها در اطمینان او به این خیال باطل است که همه‌چیز را تجربه کرده و پشت سر گذاشته و این دقیقاً همان پیری و مرگ حقیقی است، نه چین و چروک روی صورت و موی سفید.

انسان‌ها فقط با یک هدف به کرهٔ زمین می‌آیند و آن چیزی نیست به جز یادگیری هنر دوست داشتن. سگ‌ها این کار را از همان بدو تولد می‌دانند و برای همین هم عمر کوتاهی دارند.

همیشه دلم می‌خواست چیزی را در دنیا تغییر بدهم؛ نه یک چیز خیلی بزرگ، اما حتی اگر بتوان از رنج‌های یک نفر کم کرد، این یعنی همه چیز بیهوده نیست. مردن با این اندیشه که "همه‌چیز بیهوده است" شاید به‌نظر برسد که آسان‌ترین راه ممکن است، اما این تصمیم درستی نیست. باید با تمام توانت بجنگی، تا از قفسی که برای خودت ساخته‌ای، خلاص شوی

سکوت کن آن‌گاه که همه حرف می‌زنند و حرف بزن آن‌گاه که سخنان تو دربارهٔ عشق است، حتی با اشک!

به‌هرحال تعریف واژهٔ "پیری" به وضعیت جسمانی افراد مربوط نمی‌شود بلکه انسان وقتی پیر می‌شود که علاقه و اشتیاق به زندگی را از دست می‌دهد و این دل‌مردگی ممکن است حتی در سی سالگی به سراغت بیاید.

برای خوشبخت‌بودن باید در بهشتِ شخصی خودت زندگی کنی! نکند خیال می‌کنید که یک بهشت می‌تواند همهٔ انسان‌ها را بدون استثناء راضی نگه دارد؟!

طرز فکر سطحی و کورکورانهٔ "هرچه بیشتر کار کنی، بیشتر موفق می‌شوی" را به ما تلقین کرده‌اند، ما انسان‌ها با دویدن به دنبال آرزوهایمان بیشتر و بیشتر تحت فشار و ناآرامی قرار می‌گیریم. همیشه احساس کمبود می‌کنیم و خیلی از داشته‌هایمان را نمی‌بینیم، گاهی اوقات حتی لحظه‌هایی که آرزوهایمان برآورده می‌شوند را هم متوجه نمی‌شویم.

«زبان بیشتر از هر چیز دیگری مستحق زندانی شدن است.

این جهان مانند رقص صوفیان است؛ کف یک دست رو به آسمان است و دعای خیر و ثواب الهی را دریافت می‌کند و دست دیگر رو به زمین قرار گرفته و دریافتی‌ها را تقسیم می‌نماید.

جای ماریا خالی‌ست، با او احساس آرامش می‌کنم و خوشبختم. عشق تنها احساس تغییرناپذیر در این دنیای پر از تغییر است. وقتی کسی را دوست داشته باشی از پس هر مشکلی برمی‌آیی.

انسان‌ها از خودشان و از لحظه‌های شادی که دارند، خسته می‌شوند. آن‌ها همیشه متقابلاً انتظار چیزی را دارند؛ از شرایط و اوضاع، از دین، از هر عملی، حتی از عزیزانشان!