بریده‌هایی از کتاب بکه

«شما بر حال ما نوحه و گریه می‌کنید، پس آن کس که ما را کشت که بود؟!»

تو فضیلت سکوت را از طریق سخن بیان می‌کنی، درحالی‌که نمی‌توانی فضیلت سخن را از طریق سکوت بیان کنی.

زینب لب به سخن گشود: «ای مردم کوفه، ای مردمان حیله‌گر و خیانت‌کار! گریه می‌کنید؟! اشک چشمانتان خشک نشود و ناله‌هایتان آرام نگیرد.»

«چه بسیار گروه کوچکی که به فرمان خداوند بر گروهی عظیم پیروز شدند و خداوند با صابرین است.»

«اللّهُمَّ رَبّ السّموات السّبع وَ مَا اظللن وَ الارَضِین السَّبع وَ مَا اقللن و رَبِّ العَرش العَظیم، رَبّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطّاهِرِین اَعُوذُبِکَ مِن شَرِّهِ وَ أدرء بِکَ فِی نَحرِهِ، اَساَلُکَ اَن تُؤتِیَنی خَیره و تکفینی شَرّه.»

پیغمبر گفت؛ «کسی که با حسین عناد ورزد خداوند رایحه بهشت را بر او حرام گرداند.»

«چه بسیار گروه کوچکی که به فرمان خداوند بر گروهی عظیم پیروز شدند و خداوند با صابرین است.»

جز فاسق رسوا نمی‌شود و جز بدکار، دروغ نمی‌گوید

تقدیم به رئیس‌البکائین از ابتدای خلقت تا انتهایش؛ آدم علیه الرحمه یعقوب، فرزند اسحاق یوسف، معشوق زلیخا و سجاد، فرزند حسین که چهل سال بر پدرش گریست.

مردی در مسجد از علی‌بن‌الحسین پرسید: «سخن گفتن بهتر است یا سکوت؟» فرمود: «سخن گفتن از سکوت برتر است. خدای عزوجل پیامبران و اوصیاء را با سکوت مبعوث نکرد، بلکه آنان را با سخن برانگیخت. کسی با سکوت، سزاوار بهشت نمی‌شود. با سکوت نمی‌توان ولایت خدا را به دست آورد. با سکوت، آتش جهنم خاموش نمی‌شود. با سکوت نمی‌توان از خشم خدا دوری کرد. تمامی این امور، تنها از طریق سخن گفتن تحقق می‌یابد و من کسی نیستم که ماه را با خورشید برابر بدانم. تو فضیلت سکوت را از طریق سخن بیان می‌کنی، درحالی‌که نمی‌توانی فضیلت سخن را از طریق سکوت بیان کنی.»

شنیدم فرمود: «شما بر حال ما نوحه و گریه می‌کنید، پس آن کس که ما را کشت که بود؟!»

علی‌بن‌الحسین همراهی با مختار را نپذیرفت مگر جایی که خون‌خواهی از پدرش بود، اما به عموی خود، محمدبن‌حنفیه گفتند: «عموجان! اگر حتی برده‌ای سیاه از اهل زنج برای ما خاندان اهل بیت تعصب به خرج داده و غیرت و جوش و خروش داشته باشد، هر آینه بر همه مردم واجب است او را همراهی، کمک، یاری و پشتیبانی نمایند و من تو را مسئول این امر قرار دادم پس بدان‌گونه که می‌خواهی و مصلحت می‌دانی عمل کن.»

«آنگاه که نفخه صور قیامت دمید، دیگر نسب و خویشی در میانشان نماند و کسی از حال کسی نپرسد، چیزی به تو سود نرساند، مگر کار نیکی که آن را پیشاپیش می‌فرستی...»

از ظلم به کسی که علیه تو ناصری جز خداوند ندارد، بپرهیز و هرگز خود را به آن آلوده مساز...

«منزهی تو، معصیت می‌شوی چنان که اصلا دیده نمی‌شوی و تو آن چنان حلم و صبر می‌ورزی که انگار اصلا معصیت نشده‌ای! و نسبت به مخلوقات خود با نعمت‌های زیبا و انعام‌های نیکو، آن چنان محبت می‌ورزی چنان که انگار تو، به آنها نیاز داری و تو ای سید و مولای من از آنها کاملا بی‌نیاز هستی...»

در طبق‌هایی از نور بدن‌های مطهرشان بالا می‌رفت و اگر اذن می‌داشتی می‌دیدی که جبرئیل، مقرب‌ترین فرشته پروردگار به همراه فرشتگان و روح که در شب قدر فرود می‌آیند به زمین هبوط کردند و همراه رسول خاتم، حسین و یارانش را به آغوش کشیدند و در منتهای آسمان غسل دادند و بر ایشان نماز گزاردند و جز آن فرشتگان مقرب پاک‌سرشت و نیکوصورت، کسی قبرشان را آماده نکرد...

ـ شنیده‌ام در واقعه حَرّه وقتی به نزد مسلم آن خون‌خوار مُسرف بودید طوری با شما رفتار کرده که فراتر از توصیه یزید ملعون بوده، حاضران گفتند که فقط لب‌هایتان تکان می‌خورده و آن جبار از معنویت حضور شما دچار تحیر شده و رفتاری را با شما پیشه کرده که خواست خودش نبوده است. چه می‌خواندید؟ تسبیح را از دست چپ به دست راست سراند و دعایی را زمزمه کرد: «اللّهُمَّ رَبّ السّموات السّبع وَ مَا اظللن وَ الارَضِین السَّبع وَ مَا اقللن و رَبِّ العَرش العَظیم، رَبّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطّاهِرِین اَعُوذُبِکَ مِن شَرِّهِ وَ أدرء بِکَ فِی نَحرِهِ، اَساَلُکَ اَن تُؤتِیَنی خَیره و تکفینی شَرّه.»

گمان مبر آنان را که در راه خدا کشته شدند مردگانند، بلکه ایشان زنده‌اند و نزد پروردگار خود روزی می‌خورند.

سه نفرند که خداوند در روز قیامت به آنها نگاه نخواهد کرد و آنها را تزکیه نکرده و برای آنها عذاب دردناکی است. اول کسی که در ما و درباره شخصیت ما چیزی را داخل نماید که از ما نیست، دوم کسی که از ما چیزی را خارج کند که آن از ماست، سوم کسی که معتقد باشد این دو گروه از اسلام بهره‌ای دارند.

شنیده‌ام در واقعه حَرّه وقتی به نزد مسلم آن خون‌خوار مُسرف بودید طوری با شما رفتار کرده که فراتر از توصیه یزید ملعون بوده، حاضران گفتند که فقط لب‌هایتان تکان می‌خورده و آن جبار از معنویت حضور شما دچار تحیر شده و رفتاری را با شما پیشه کرده که خواست خودش نبوده است. چه می‌خواندید؟ تسبیح را از دست چپ به دست راست سراند و دعایی را زمزمه کرد: «اللّهُمَّ رَبّ السّموات السّبع وَ مَا اظللن وَ الارَضِین السَّبع وَ مَا اقللن و رَبِّ العَرش العَظیم، رَبّ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطّاهِرِین اَعُوذُبِکَ مِن شَرِّهِ وَ أدرء بِکَ فِی نَحرِهِ، اَساَلُکَ اَن تُؤتِیَنی خَیره و

وقتی زید به شهادت رسید، فرزندش یحیی به مقابله با امویان پرداخت، به جنگ رفت و کشته شد. بعد از شهادتش تا یک‌سال نام تمام فرزندان خراسان را هم‌نام او؛ یحیی گذاشتند.

هلهله سربازان دلش را قرص کرد.

«گمان نکنید آنان که کافر گشته‌اند اینکه ما آنها را مهلت می‌دهیم به نفع و خیر آنان است، بلکه ایشان را مهلت می‌دهیم تا بیشتر گناه کنند و آنان را عذابی دردناک است...»

خوب به یاد دارم روزی را که در نزد پیامبر بودم؛ حسین‌بن‌علی بر ما وارد شد و سلام کرد. پیامبر او را در آغوش گرفت و بوسید و در کنار خود نشاند. آنگاه رو به من فرمود: «برای این فرزندم، فرزندی به دنیا می‌آید که او را علی‌بن‌الحسین می‌نامند. آنگاه که روز قیامت فرارسد، ندادهنده‌ای از عرش ندا می‌دهد: «سرور عبادت‌کنندگان بپا خیزد.» و آنگاه او بلند می‌شود؛ زین‌العابدین»

قسم به خدا در اولاد انبیاء کسی به مانند علی‌بن‌حسین یافت نمی‌شود مگر یوسف پسر یعقوب، قسم به خدا فرزندان علی‌بن‌حسین از فرزندان یوسف افضلند چرا که بعضی از آنان زمین را از عدل‌وداد پر خواهند نمود چنان که از ظلم‌وجور پر شده باشد. با کمک غلام برخاستم و از علی‌بن‌الحسین و اهل بیتش وداع کردم. به راستی چه کسی بر عبادت علی‌بن‌ابی‌طالب قدرت دارد؟ و این علی شبیه‌ترین کس در فرزندان فاطمه به علی‌بن‌ابی‌طالب است.

در این ایام فتنه سخن گفتن به قیمت جان تمام می‌شود و سکوت نیز با رضایت خداوند منافات دارد. مردی در مسجد از علی‌بن‌الحسین پرسید: «سخن گفتن بهتر است یا سکوت؟» فرمود: «سخن گفتن از سکوت برتر است. خدای عزوجل پیامبران و اوصیاء را با سکوت مبعوث نکرد، بلکه آنان را با سخن برانگیخت. کسی با سکوت، سزاوار بهشت نمی‌شود. با سکوت نمی‌توان ولایت خدا را به دست آورد. با سکوت، آتش جهنم خاموش نمی‌شود. با سکوت نمی‌توان از خشم خدا دوری کرد. تمامی این امور، تنها از طریق سخن گفتن تحقق می‌یابد و من کسی نیستم که ماه را با خورشید برابر بدانم. تو فضیلت سکوت را از طریق سخن بیان می‌کنی، درحالی‌که نمی‌توانی فضیلت سخن را از طریق سکوت بیان کنی.»

«ای حبیب کوچک من، بر تو نه واجبی است نه مستحبی... گفت: «ای پیرمرد بزرگوار؛ آیا تا به حال ندیده‌ای افرادی که از من کوچک‌تر بوده‌اند و مرده‌اند؟!» انگار کلامش را نشنیده باشم چشم چرخاندم و به دنبال توشه‌ای در اطرافش چرخیدم و زمزمه کردم: «زاد و راحله تو کجاست؟» گفت: «زاد و توشه‌ام تقوا، مرکب سواری و راحله‌ام دو پایم و اراده و قصدم به سوی مولایم است.» گفتم: «اما من چیزی از غذا و طعام با تو نمی‌بینم.» «ای شیخ آیا این عمل نیکوست که انسانی تو را به دعوتی بخواند آنگاه تو از خانه‌ات طعامی را برداشته و با خود همراه ببری؟ کسی که مرا به خانه خود دعوت نموده است، هم او مرا اطعام می‌کند و آب نوشاند.»

متعجب گفتم: «شما را به حق پدرانتان سوگند می‌دهم که مرا آگاه سازید از این بیابان‌های بی‌آب و علف و صحراهای سوزان چگونه بدون زاد و توشه عبور می‌کنید؟» فرزند حسین گفت: «من با زاد و توشه عبور می‌کنم. زاد و توشه من چهار چیز است؛ همه دنیا را یکسره می‌بینم که مملکت خدواند است، اما همه خلق را می‌بینم که بندگان و عیال اویند، اسباب و روزی‌ها نیز به دست اوست و قضاء الهی را در تمام زمین خداوند نافذ و جاری می‌بینم.» زاد و توشه شما چه نیکو زاد و توشه‌ای است و شما با آن صحراهای آخرت را در می‌نوردید چه رسد به صحراهای دنیا!

ای باقی‌مانده جدم، ای میراث پدرم، ای میوه دل برادرم، بدان خدای متعال از گروهی از این مردم که فرعون‌های این سرزمین آنها را نمی‌شناسند و نزد آسمانیان معروف و شناخته شده‌اند، پیمان گرفته که این پیکرهای قطعه قطعه را به خاک بسپارند و در این وادی، نشانه‌ای برای قبر پدرت، سیدالشهداء برپا کنند تا اثر آن همیشه باقی باشد.

«منزهی تو، معصیت می‌شوی چنان که اصلا دیده نمی‌شوی و تو آن چنان حلم و صبر می‌ورزی که انگار اصلا معصیت نشده‌ای! و نسبت به مخلوقات خود با نعمت‌های زیبا و انعام‌های نیکو، آن چنان محبت می‌ورزی چنان که انگار تو، به آنها نیاز داری و تو ای سید و مولای من از آنها کاملا بی‌نیاز هستی...»