بریده‌هایی از کتاب طوفان دیگری در راه است

آدم با نقاب رو که نمی‌شه دوست داشت. می‌شه بهش احترام گذاشت، می‌شه ازش ترسید، می‌شه ازش حساب برد، می شه چاپلوسی‌شو کرد، می‌شه بهش دروغ گفت، ولی نمی‌شه دوستش داشت.

به نظر من خدا بعضی از کفتراشو که خیلی دوست داره، بهشون رخصت می‌ده که یه چند صباحی برن و سر و گوشی بجنبونن، چهار تا دون از زباله‌دون بخورن، صابون یه صیادی به تنشون بخوره، سنگ بچه‌هایی زخمی‌شون بکنه، سوز سرمایی تنشونو بلرزونه و بی‌پناهی و آوارگی دلشونو بسوزونه، که با پوست و رگ و پی‌شون بفهمن که بیرون هیچ خبری نیست.

اگر برای کسی بکنی که قبلاً از او مهر دیده‌ای که هنر نکرده‌ای! معامله کرده‌ای. اگر در ازای قهر و جفا، مهر و وفا کنی هنر کرده‌ای... نه... هنر نکرده‌ای، به وظیفه خدایی‌ات عمل کرده‌ای. یک بار برای یک بنده، کاری کرده‌ای که خدا یک عمر برای همه بندگانش می‌کند. چقدر بنده باید بی‌جنبه باشد که با مثقال، منت بر سر خروار بگذارد.

خیلی از آدما فقط به این خاطر حرف می‌زنن که بی‌سوادی‌شونو بپوشونن، غافل از این‌که با حرف نزدن محفوظ‌تر می‌تونن بمونن. زیاد حرف زدن فقط برازنده خداست که علمش بی‌نهایته. با کسانی که به خدا وصلن مثل پیغمبرا و اماما، وگرنه بشر با این علم محدودش که نباس ان‌قدر حرف بزنه.

هر کس از این لباس مقدس سوءاستفاده کند یا حرمت آن را نگه ندارد، به بی‌حجابی تنبیه شود. یعنی مجازاتش این باشد که برای مدتی از نعمت و امنیت حجاب محروم شود.

من کی‌ام که بخوام تعیین تکلیف کنم برات؟

«مال هم مثل آب اگر راکد بماند، تبخیر یا گندیده می‌شود. راه خروجش را باز بگذار تا جریان و برکت پیدا کند. و بدان که معنی برکت، زیاد بودن نیست، جاری و مفید بودن است.»

می‌دانی حاج امین! کارهای خوب و بد، یا صواب و گناه، در فکر و فرهنگ ما، اندازه‌های واقعی‌شان را از دست داده‌اند و شده‌اند اندازه لباس‌هایی که ما برایشان قواره کرده‌ایم. بالا رفتن از دیوار خانه مردم را خیلی بد می‌دانیم، ولی دروغ و غیبت و تهمت را گناه جدی‌ای تلقی نمی‌کنیم. باید دید که وزن و اندازه هر کدام از اینها پیش خدا چقدر است. ملاک، نظر خداست، نه دیدگاه ما. خداوند، گناه تهمت به انسان مؤمن را از کشتن او بزرگ‌تر می‌شمارد، ولی ما با توجیهات من‌درآوردی، همه چیز را مطابق سلیقه‌مان جفت و جور می‌کنیم و شب هم با خیال راحت و آسوده می‌خوابیم. اصلاً حرف و سخن، آن‌قدر برایمان باد هواست که خودمان هم فراموش می‌کنیم پشت سر مردم چه بافته‌ایم و چه گفته‌ایم.

در هر سیستمی اگر خوب کار کنی و به صداقت و امانت شناخته شوی، جا باز می‌کنی.

بدیهی‌ترین و طبیعی‌ترین نتیجه این کار، یعنی اجباری کردن حجاب، سوق دادن مردم به سمت نفاق و ریا و تزویر است. چرا می‌گویم: مردم، در حالی که باید بگویم: زن‌ها. به دو دلیل: اولاً، زن‌ها در تعیین شخصیت و سرنوشت جامعه، نقش اساسی دارند و هر اخلاق و منش و شخصیتی پیدا کنند، تأثیر مستقیم و ماندگار بر فرزندان و همسرانشان می‌گذارند. ثانیاً، اگر حکومت، یا قشری از حکومت دارای چنین سلیقه‌ای باشد و چنین رفتاری را در پیش بگیرد، برای مردها هم به طرق دیگر، زمینه‌های تولید و تشکیل نفاق و تزویر را فراهم می‌کند. به هر حال، من با این عقل ناقصم و با همه بی‌اطلاعی‌ام از تاریخ و گذشته و آینده، می‌توانم محصول چنین رفتارهایی را پیش‌بینی کنم. به این دلیل که یقین دارم، هیچ چیز مثل ریا و نفاق و تزویر، نمی‌تواند آدم‌ها و مملکت و حکومت را از درون بپوکاند و بپوساند و نابود کند.

اعتبار، خودش از هر سرمایه‌ای نقدتر است.

که آدم قدرت انجام همه کارهای خوب رو نداره و عمر و توان و بضاعت آدم محدودتر از این حرف‌هاست. یک مسیر عملی‌تر و نزدیک‌تر برای تقرب به خدا وجود داره و اون اینه که آدم از همه کارهای بد پرهیز کنه و هر کاری رو که مطمئنه بده، نکنه؟!

معتقدم که انسان حتماً باید با کسی ازدواج کند که مختصات ظاهری‌اش را دوست می‌دارد و قیافه‌اش را دلنشین می‌شمارد و اگر غیر از این باشد، هیچ‌وقت به آرامش و آسایش نمی‌رسد.

«همه عمر بر ندارم سر از این خمار مستی، که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی»

چرا همه دغدغه عموم مردم شده است سبقت گرفتن از یکدیگر در مسابقه‌ای که از بنیان پوچ و بیهوده و بی‌نتیجه است؟! به گمان من، تمام پاسخ سؤال به این بزرگی، در یک کلمه خلاصه می‌شود و آن: غفلت است؛ غفلت عمیق و عمومی.

دردم نهفته به ز طبیبان مدعی باشد که از خزانه غیبم دوا کنند

مؤدبانه بهش گفتم: «استاد! لطفاً زر مفت نزنید. همه‌تون همین کارو می‌کنید. به من که می‌رسه، می‌گین دیوونه.» گفت: «ما؟! ما کلکسیون جمع می‌کنیم بعد می‌ریزیم دور؟ خیلی آدم باید خر باشه که یه همچین کاری بکنه.» گفتم: «اگه جسارت نمی‌شد، بهتون می‌گفتم که همه همین کارو می‌کنین و به همین دلیل خیلی هم خرین. یه عمر، پولاتونو جمع می‌کنین و دم مرگ همه‌شو می‌ریزین دور. با خودتون نمی‌برین که، می‌برین؟!»

من یک زمانی آرزو می‌کردم که برای جلب رضایت محبوب، همه کارهای خوب رو انجام بدم. ولی بعد به این نتیجه رسیدم که آدم قدرت انجام همه کارهای خوب رو نداره و عمر و توان و بضاعت آدم محدودتر از این حرف‌هاست. یک مسیر عملی‌تر و نزدیک‌تر برای تقرب به خدا وجود داره و اون اینه که آدم از همه کارهای بد پرهیز کنه و هر کاری رو که مطمئنه بده، نکنه؟!

می‌دانی حاج امین! کارهای خوب و بد، یا صواب و گناه، در فکر و فرهنگ ما، اندازه‌های واقعی‌شان را از دست داده‌اند و شده‌اند اندازه لباس‌هایی که ما برایشان قواره کرده‌ایم. بالا رفتن از دیوار خانه مردم را خیلی بد می‌دانیم، ولی دروغ و غیبت و تهمت را گناه جدی‌ای تلقی نمی‌کنیم. باید دید که وزن و اندازه هر کدام از اینها پیش خدا چقدر است. ملاک، نظر خداست، نه دیدگاه ما.

«مال هم مثل آب اگر راکد بماند، تبخیر یا گندیده می‌شود. راه خروجش را باز بگذار تا جریان و برکت پیدا کند. و بدان که معنی برکت، زیاد بودن نیست، جاری و مفید بودن است.»

«همه راه‌ها در تعلیم و تعلم و سلوک خلاصه نمی‌شود. اگر آدم اسم رمز را بفهمد و کلید را پیدا کند، از مسیر میان‌بری محیرالعقول، راه صد ساله را یک شبه می‌پیماید. آن‌چنان که سالکان کهنه کار را، غرق در حرمان و حسرت، پشت سر می‌گذارد.»

«مال هم مثل آب اگر راکد بماند، تبخیر یا گندیده می‌شود. راه خروجش را باز بگذار تا جریان و برکت پیدا کند. و بدان که معنی برکت، زیاد بودن نیست، جاری و مفید بودن است.»

خدای حکیم و مهربان، برای استفاده بشر از مواهب و نعمات، مسیرهای ساده و روشنی را پیش رویش قرار داده. وقتی می‌توان از این جاده‌های روشن و هموار و مرضی خدا، به مقصد رسید، چرا انسان از مسیر خلاف حرکت کند، حلال خدا را حرام کند، خودش را از چشم خدا بیندازد و خشم و غضب خدا را برانگیزد؟!

«همه عالم بستر انجام وظیفه در مقابل خداست.

ارزش هر کس به اندازه مرادها و محبوب‌های اوست. کسی که سقف مراد و محبوبش و شخصیت ایده‌آلش یک فوتبالیست یا خواننده یا هنرپیشه است، حداکثر در همان سطوح متوقف می‌شود و هرگز بالی برای پروازهای بلند روحی و معنوی پیدا نمی‌کند

آدم زمین‌خورده، کوه رو از جا می‌کنه.

«خدایا! کل پرونده، سپرده دست خودت! من، نه بلدم دنبال کنم، نه عرضه‌شو دارم، نه دل و دماغشو. هر گلی زدی به سر خودت زدی! من کی‌ام که بخوام تعیین تکلیف کنم برات؟

من یک زمانی آرزو می‌کردم که برای جلب رضایت محبوب، همه کارهای خوب رو انجام بدم. ولی بعد به این نتیجه رسیدم که آدم قدرت انجام همه کارهای خوب رو نداره و عمر و توان و بضاعت آدم محدودتر از این حرف‌هاست. یک مسیر عملی‌تر و نزدیک‌تر برای تقرب به خدا وجود داره و اون اینه که آدم از همه کارهای بد پرهیز کنه و هر کاری رو که مطمئنه بده، نکنه

سرم را به روی سینه‌اش چسباند و گفت: «گریه کن دخترم! گریه کردن اصلاً دلیل بر کوچکی نیست. آدم‌های بزرگ هم گریه می‌کنند.» و خودش شروع کرد به زار زار گریه کردن. ناگهان بغض من هم ترکید و من سیرترین و التیام‌بخش‌ترین گریه را تجربه کردم. و هنوزبعد از گذشت حدود سی سال، آرامش آن سینه و بوی آن پیراهن را فراموش نکرده‌ام.

به یکی‌شون گفتم: «من کارت عروسی رو می‌خوام.» به صفدری، که ریاضی درس... نمی‌داد. اولش پرروگی کرد. گفت: «مگه عروسی ننه‌مه که برات کارت بیارم؟!» گفتم: «من که با ننه‌ات این حرفارو ندارم! بدون کارت هم می‌آم. ولی کارت این عروسی رو می‌خوام داشته باشم.» گفت: «من کارت عروسی مردمو از کجا بیارم!؟» گفتم: «این همه وقته خوردی، حالا باهاس پس بدی.» گفت: «تنهایی که نخوردم! با هم خوردیم.» گفتم: «من یه عمره که دارم پس می‌دم. حالا نوبت توئه. در ثانی؛ من که آبرو ندارم، تو باهاس مراقب آبروت باشی.» گفت: «یعنی می‌خوای آبروریزی کنی؟!» گفتم: «چاره‌ای نیست! اگه مجبور بشم.»