بریده‌هایی از کتاب خون به پا می شود

ادامه دادنِ کار فکر خوبی نبود، اما ادامه ندادن از آن بدتر بود

گاهی به ضرب‌المثلی آفریقایی فکر می‌کردم که در یکی از کلاس‌ها خوانده بودیم: وقتی آدمِ پیری می‌میرد، انگار کتابخانه‌ای آتش گرفته است.

زندگی واقعی اینجاست؛ جایی که مردم بدون هشدارِ قبلی رابطه‌شان را با تو قطع می‌کنند.

«بورس چیه؟» «بازار سهام. یه‌جور قمار برای پولدارها!

هیچ‌چیز ابدی نیست، به‌جز وجود خداوند

«منظورم اینه که تبعیض پدرِ جنایت‌هاست.

خاصیتِ آرزو اینه؛ گول‌زننده و مکار! یه عالَمه کتاب در این مورد هست. همۀ داستان‌های پریان این رو می‌گن

به‌هر‌حال، وقتی زد و پنج دلار برنده شدم، از بابا خواستم با آن پول برایم پنج دلارِ دیگر بلیت بخت‌آزمایی بخرد؛ اما قبول نکرد و گفت با این کار ممکن است به قمار معتاد شوم و آن‌وقت تنِ مادرم در گور می‌لرزد.

صداقت بهترین سیاست است

«بطلیموس یه ریاضیدان و منجم رومی بود که اعتقاد داشت زمین مرکز کهکشانه؛ یه نقطۀ ثابت که همه‌چیز دورش می‌چرخه.

وقتی هر روز با فکر وحشتناکی زندگی کنی و منتظر باشی اتفاقی بیُفتد... وقتی بالاخره آن اتفاق می‌افتد، دیگر خیالت راحت می‌شود که عامل وحشت از بین رفته؛ مگر نه؟

اوج تجربۀ رمان‌نویسی در‌واقع قبل از شروع نوشتن و زمانی است که همه‌چیز هنوز توی ذهن نویسنده است.

می‌توانی ستاره‌های بیشتری توی آسمان ببینی. خداوند مُشتی نور آنجا پاشیده و پشت این نورها ابدیت در جریان است.

خواننده حامل پیامه، نه آفرینندۀ اون

«وقتی خون به پا می‌شود، اخبار جذاب‌تر است.»

یه جمله از بالزاک: پشت هر ثروتِ هنگفت، جنایتی خوابیده است!

مرگ بهترین‌های ما رو می‌گیره... مرگ سراغ همۀ ما می‌آد.»

فکر می‌کنم وقتی زن یا مردی می‌میره، یه جهان از بین می‌ره؛ جهانی که اون آدم می‌شناخته و بهش باور داشته.

عشق یک هدیه است؛ و همچنین یک زنجیر با دو دستبند در انتهای آن!

«وقتی کتاب می‌نویسی، کتاب رئیسته»

ما صاحب چیزها نیستیم؛ بلکه اون‌ها صاحب ما هستن. هر چیزِ جدیدی... چه خونه باشه، چه ماشین، تلویزیون یا یه گوشیِ آن‌چنانی مثل همین... یه باریه روی دوش ما

بالزاک: پشت هر ثروتِ هنگفت، جنایتی خوابیده است

تو کتاب‌های خوبی برای من خواندی، اما کتاب‌های زیادی هنوز وجود دارند که منتظرند کسی آن‌ها را بنویسد. این همۀ چیزی است که می‌خواهم بگویم.

می‌دانست که محدودیت، طبیعت زندگی است.

بعدها دیگر فرق خواب و بیداری را نمی‌فهمید و دچار چنان درد زیادی می‌شد که با خودش فکر می‌کرد خداوند اصلاً چرا این جهان را آفریده است!

کشتن کودکان به اسم خدا، ایدئولوژی یا هر‌دو! هیچ جهنمی برای مجازات چنین افرادی کافی نیست.

داستان زندگی این موجودِ لعنتی را توصیف می‌کرد؛ چیزی که او را زنده نگه می‌داشت؛ خون و رنج!

سزاوار بود موقع مرگ حس کند پیروز شده است.

«عزیزم... مرگ به همه نزدیکه؛ همیشه!»

من رو یاد جاکوب مارلی می‌ندازه که به اسکروچ می‌گفت: این‌ها زنجیرهاییه که توی زندگی برای خودم ساخته‌م... من تلویزیون ندارم، چون اگه داشتم، باید تماشا می‌کردم؛ هرچند، تقریباً همۀ برنامه‌هاش مزخرف محضه. من رادیو ندارم، چون اون‌جوری مجبور بودم بهش گوش کنم. یه موسیقی کانتری که روزم رو از یکنواختی دربیاره، برام کافیه. اگه اون رو داشته باشم...» و به جعبه‌ای که گوشی آیفون در آن بود، اشاره کرد. «بدون شک ازش استفاده می‌کنم.