بریده‌هایی از کتاب 1Q84 (جلد سوم)

«دنیای خشنی است.» «هر جا که امید هست، رنج هم هست.»

«هر جا که امید هست، رنج هم هست.»

هر جا که امید هست، رنج هم هست.

«همیشه تعداد آدم‌هایی که کار دنیا را خراب‌تر می‌کنند، به آن‌هایی که بهترش می‌کنند می‌چربد.»

‫«همیشه تعداد آدم‌هایی که کار دنیا را خراب‌تر می‌کنند، به آن‌هایی که بهترش می‌کنند می‌چربد.»

مردن درناک است. دردناک‌تر از آنکه تصورش بکنی، تنگو. پاک یکه و تنهایی. تعجب دارد که آدم چقدر می‌تواند تنها باشد. بهتر است یادت باشد. ولی می‌دانی، اگر یک بار نمیری، دوباره به دنیا نمی‌آیی

آیومی گفت: «اما با این حال به نظرم می‌رسد که این دنیا با کمبود شدید منطق و مهربانی رو به روست.» آئومامه گفت:‌«آه، خب، مشکلی نیست. پیش از اینکه بفهمیم دنیا تمام می شود.»

چرا قبلاً به این فکر نیفتادم؟ این نکته را عجیب دید. شاید ساده‌ترین چیزها سخت‌ترین چیزهایی باشد که به آن‌ها برمی‌خوری. مَثلی می‌گوید مردم درست از آن چیزهایی که بیخ گوششان اتفاق می‌افتد غافلند.

فریب دادن هیچ‌کس آسان‌تر از کسی نیست که خیال می‌کند حق به جانب اوست.

«زیبا پلید است و پلید زیباست».

شاید برجسته نشدن تنها روش دفاعی او بود

هر جا امید باشد، رنج هم هست. دقیقاً حق با توست. بی‌بر و برگرد. اما امید محدود است و عموماً مجرد، حال آنکه رنج‌ها بی‌شمارند و مشخص. این هم چیزی است که خودم شخصاً یاد گرفتم.»

فهم تازه‌ای نصیبش شد. معنای ادامه‌ی زندگی همین است. وقتی امیدوار باشی، از آن به زندگی خوراک می‌دهی و مانند نشان راهنما از آن بهره می‌گیری. زندگی بی امید محال است.

خبر ندارم کله‌کدو چه اطلاعاتی دارد. ولی واقعیت این است که خیلی به من نزدیک شده. آ‌ن‌قدر نزدیک که کافی است دست دراز کند و به من برسد. لازم است خودم را جمع و جور کنم و هشیار باشم. با کسی سر و کار دارم کاملاً خطرناک. کمترین اشتباهی مرگبار است. اول از همه باید از آن آپارتمان قدیمی دوری کنم. آنجا پنهان شده و نقشه می‌کشد چطور مرا به دام بیندازد ــــ مثل عنکبوتی سمی و خونخوار که در تاریکی تار تنیده.

بار دیگر نرم تکرار کرد: «‘چه سرد باشد، چه نباشد، خدا حی و حاضر است’»

در عدسی دوربین همه مثل ساکنان شهر بی‌آینده‌ای بودند که در زندگی به جایی نمی‌رسند

فریب دادن هیچ‌کس آسان‌تر از کسی نیست که خیال می‌کند حق به جانب اوست.

‫«برای به دست آوردن هر چیز مهم باید بهایش را بپردازی. این قانون دنیاست.»

«مطمئن بودم که آدم خاصی هستم. اما زمان آهسته‌آهسته زندگی را می‌تراشد. مردم ظاهراً وقتی می‌میرند که زمانشان به سر آمده. اما در اصل رفته‌رفته می‌میرند، از درون. و سرآخر روزی می‌رسد که باید تسویه‌حساب کنی. هیچ‌کس راه فرار ندارد. آدم باید قیمت آنچه را گرفته بپردازد. تازگی به این حقیقت پی برده‌ام.»

به دیوار تکیه داد و به سقف پرلک و پیس نگاه کرد. طولی نکشید که همه چیز در نظرش تهی شد. هرگز خود را این‌همه بی‌کس ندیده بود.

شاید موجود کوچک کثیف ناشادی باشم، حشره‌ای زیر سنگی نمناک. خب، باشد! من اولین کسی هستم که قبول دارم. اما حشره‌ای هستم توانا و صبور و سمج. به این آسانی‌ها کوتاه نمی‌آیم.

با باور کردن آنچه لازم بود، آرام گرفت و به تن گنده‌ی تنگو تکیه داد. گوشش را به سینه‌ی تنگو گذاشت و به ضربان قلبش گوش داد و خود را به آغوش او سپرد. درست مثل نخود سبزی در غلاف.

اما دیگر کار از کار گذشته، همه چی را به تامارو گفته‌ام. چاره‌ی دیگری نداشتم. کله‌کدو شاید جایی در کمینم باشد و خودکشی است که بخواهم پیش چشمانش دفیله بروم. زمان می‌گذرد و من وقت فراغت ندارم که اوضاع را به حال خود رها کنم و ببینم چه پیش می‌آید. همه چیز را در میان گذاشتن با تامارو و سپردن اوضاع به او، بهترین راه بود.

شک برش داشت که زنده‌ها و مرده‌ها فرقی با هم داشته باشند. با خود گفت شاید هم راست‌راستی فرقی نداشته باشند. شاید ما عزم کرده‌ایم برای راحتی کار بر این فرق پا بفشاریم.

«همیشه تعداد آدم‌هایی که کار دنیا را خراب‌تر می‌کنند، به آن‌هایی که بهترش می‌کنند می‌چربد.»

‘اگر امروز بمیریم، دیگر ناچار نیستیم فردا بمیریم. پس بگذار خوب یکدیگر را تماشا کنیم.’

«گفتی می‌روی راه دور. از چقدر دور حرف می‌زنی؟» «فاصله‌ای که نمی‌شود اندازه گرفت.» «مثل فاصله‌ای که قلب کسی را از دیگری جدا می‌کند.»

از سفر مرگ دست کشید، چون ندایی از دوردست شنید. در این دم در فضایی خالی از صدا بود. از لحظه‌ای که ماشه را کشیده بود، همه‌ی صداها از دور و برش محو شده بود. لفافی از سکوت دورش پیچیده شده بود، انگار که ته استخر بوده باشد. آن پایین مرگ نه تاریک بود و نه ترسناک. مثل مایع درون کیسه‌ی رحم برای جنین طبیعی و بدیهی بود. آئومامه فکر کرد چندان هم بد نیست و کم و بیش لبخند زد. همین موقع بود که صدا را شنید.

دفعه‌ی بعد که دست دراز کنم، شاید دستم به او برسد. در تاریکی چشم‌ها را بست و خود را در این امکان غرقه کرد. خود را تسلیم اشتیاقش کرد

به نتیجه رسید اما این خدای آن‌ها نیست. خدای من است. این خدایی است که با فدا کردن زندگی یافته‌ام، با شرحه‌شرحه شدن تنم، دریدن پوستم، مکیده شدن خون از تنم، شکستن ناخن‌هایم؛ همه‌ی وقت و امیدها و خاطراتم را از من ربوده‌اند. این خدا بی‌شکل است