بریده‌هایی از کتاب عاشقانه ترین روزهای دنیا

خدیجهٔ من! این‌گونه سخن مگو! اندوهی که به ما رسید اگر به کوه می‌رسید، از جا کنده می‌شد... اما جز شکیبایی چه می‌توان کرد؟ آیا گمان می‌کنی مرگ و زندگی به دست ماست؟... موعد رفتن فرزندمان رسیده بود؛ همان‌طور که روزی موعد رفتن ما نیز خواهد رسید.

اما عقلش بانگ می‌زد: - عشقْ آتش است بانو. عاشق شدی، باید تاب سوختن داشته باشی!

گویا محمد را آفریده بودند تا مردمان را سبک‌بار سازد.

خدیجه پیش از ازدواج با محمد، دو بار ازدواج کرده بود. همسر نخستش، عتیق بن عاید مخزومی، مدت کوتاهی پس از ازدواج با خدیجه درگذشته و همسر دومش، ابوهالهٔ بن نباش اسدی، نیز مدت زیادی با بانو به سر نبرده و به قافلهٔ درگذشتگان پیوسته بود. بیشتر مردم مکه این ماجرا را می‌دانستند.

او اولین پیرو محمد بود، نه از آن رو که زن و شوی بودند، از آن روی که پانزده سال محمد را از نزدیک می‌شناخت. سیمای محمد سیمای کامل‌ترین انسان تاریخ بود برای خدیجه.

اولین فرزند رسالت، در غربت اسلام به دنیا می‌آمد.

پرسید: «نامش را چه می‌گذارید؟» محمد برای چند لحظه سرش را به سوی آسمان بلند کرد. سپس، با تبسم گفت: «فاطمه. نامش را می‌گذاریم فاطمه.» - فاطمه؟... جداکننده؟... - آری فاطمه.

آری ناراحتم، اما از نادانی این مردم... از اینان که قدر گل بهاری را نمی‌دانند و آن را در خاک مدفون می‌کنند... ناراحتم از مردمانی که خدیجه‌های آینده را زنده‌زنده به چنگال خاک می‌سپارند...

اکنون خانوادهٔ خدیجه فقط محمد نبود؛ او قاسم و زینب را نیز داشت

- درود بر محبوب الله و ما!

شعب ابویوسف، که با آمدن مسلمانان شعب ابوطالب خوانده می‌شد، با آنکه درّه‌مانندی خشک و بی‌آب و علف بود، کریمانه بازوی خویش را بر بنی‌هاشم گشوده و پناه زنان و کودکانشان شده بود.