بریده‌هایی از کتاب دزد سایه ها

نمی‌توانستم کلمات مناسبی برای دلداری‌اش پیدا کنم. محکم در آغوشش گرفتم

- دارم فکر می‌کنم. - به چی؟ - اینکه دوست‌داشتن به چه دردی می‌خوره؟ - مطمئن نیستم برای جواب‌دادن بهت آدم مناسبی باشم. - عیب نداره، فکر می‌کنم من هم آدم مناسبی برای پرسیدن این سؤال نیستم.

«همه‌چیز درست می‌شه، حالا می‌بینی...»

گفتم اینجا واینستا! از جایم تکان نخوردم. خیلی ناامید به‌نظر می‌رسید. صادقانه فریاد نمی‌زد که بروم. کاملاً واضح بود که نباید تنهایش گذاشت. دوستی یعنی همین، مگر نه؟ اینکه بتوانی حدس بزنی چه‌زمانی طرف مقابلت، خلاف آنچه فکر می‌کند را به زبان می‌آورد.

پدرم می‌گفت هرگز نباید آدم‌ها را باهم مقایسه کرد. هر فردی با دیگری متفاوت است. مهم یافتن تفاوتی‌ست که مناسب تو باشد.

«اگه می‌خوای انتخاب بشی باید فکرت رو عوض کنی. هیچ‌چیز پیشاپیش از دست نمی‌ره. باید ارادهٔ یه آدم موفق رو داشته باشی تا شانسش رو هم به‌دست بیاری.»

تا حالا به این فکر کردی که از تموم چیزهایی که دلت می‌خواد فهرستی تهیه کنی؟

از حالا خودم رو می‌بینم که روی میز تشریح دراز کشیدم و دانشجوهای جوون دورم رو گرفتن. دستِ‌کم قبل از اینکه زیر زمین خاکم کنن، دخترها دستی به من می‌زنن.

وقتی به چیزی علاقه داشته باشیم، هیچ‌وقت برای انجامش خیلی دیر نیست.

پدر و مادرها تا یک سنی پیر می‌شوند و سپس تصویرشان در خاطرمان ثبت می‌شود. کافی‌ست چشم‌هایتان را ببندید و به آنها فکر کنید تا آنها را همان‌گونه که همیشه بوده‌اند به یاد آورید؛ گویی عشقی که به آنها داریم، توانسته زمان را متوقف کند.

دوستی یعنی همین، مگر نه؟ اینکه بتوانی حدس بزنی چه‌زمانی طرف مقابلت، خلاف آنچه فکر می‌کند را به زبان می‌آورد.

پدرم می‌گفت هرگز نباید آدم‌ها را باهم مقایسه کرد. هر فردی با دیگری متفاوت است. مهم یافتن تفاوتی‌ست که مناسب تو باشد. کلئا تفاوتِ مناسبِ من بود.

تفاوت کلئا در سکوتش بود، همین او را از دیگران متمایز کرده بود، ولی کلئا آرزو داشت مثل دخترهای هم‌سن‌وسالش باشد. دختری که می‌توانست به روشی جز اشاره منظورش را برساند. کاش می‌دانست تفاوتش چقدر زیباست!

کاملاً واضح بود که نباید تنهایش گذاشت. دوستی یعنی همین، مگر نه؟ اینکه بتوانی حدس بزنی چه‌زمانی طرف مقابلت، خلاف آنچه فکر می‌کند را به زبان می‌آورد.

وقتی به چیزی علاقه داشته باشیم، هیچ‌وقت برای انجامش خیلی دیر نیست.

پدر و مادرها تا یک سنی پیر می‌شوند و سپس تصویرشان در خاطرمان ثبت می‌شود. کافی‌ست چشم‌هایتان را ببندید و به آنها فکر کنید تا آنها را همان‌گونه که همیشه بوده‌اند به یاد آورید؛ گویی عشقی که به آنها داریم، توانسته زمان را متوقف کند.

هر بار همین‌طور است؛ بخشی از وجود آدم با کسی که رفته می‌ماند.

مشکل اینجاست که بالاخره روزی بهار از راه می‌رسد.

حتی روزهای ابری هم از یک روزنهٔ کوچکِ نور در امان نیستیم.

فقدانی که با مرگ مامانم برایم ایجاد شد، هرگز ترکم نکرد.