بریده‌هایی از کتاب دزد سایه ها

نمی‌توانستم کلمات مناسبی برای دلداری‌اش پیدا کنم. محکم در آغوشش گرفتم

- دارم فکر می‌کنم. - به چی؟ - اینکه دوست‌داشتن به چه دردی می‌خوره؟ - مطمئن نیستم برای جواب‌دادن بهت آدم مناسبی باشم. - عیب نداره، فکر می‌کنم من هم آدم مناسبی برای پرسیدن این سؤال نیستم.

پدرم می‌گفت هرگز نباید آدم‌ها را باهم مقایسه کرد. هر فردی با دیگری متفاوت است. مهم یافتن تفاوتی‌ست که مناسب تو باشد.

گفتم اینجا واینستا! از جایم تکان نخوردم. خیلی ناامید به‌نظر می‌رسید. صادقانه فریاد نمی‌زد که بروم. کاملاً واضح بود که نباید تنهایش گذاشت. دوستی یعنی همین، مگر نه؟ اینکه بتوانی حدس بزنی چه‌زمانی طرف مقابلت، خلاف آنچه فکر می‌کند را به زبان می‌آورد.

«همه‌چیز درست می‌شه، حالا می‌بینی...»

از حالا خودم رو می‌بینم که روی میز تشریح دراز کشیدم و دانشجوهای جوون دورم رو گرفتن. دستِ‌کم قبل از اینکه زیر زمین خاکم کنن، دخترها دستی به من می‌زنن.

تا حالا به این فکر کردی که از تموم چیزهایی که دلت می‌خواد فهرستی تهیه کنی؟

«اگه می‌خوای انتخاب بشی باید فکرت رو عوض کنی. هیچ‌چیز پیشاپیش از دست نمی‌ره. باید ارادهٔ یه آدم موفق رو داشته باشی تا شانسش رو هم به‌دست بیاری.»

کاملاً واضح بود که نباید تنهایش گذاشت. دوستی یعنی همین، مگر نه؟ اینکه بتوانی حدس بزنی چه‌زمانی طرف مقابلت، خلاف آنچه فکر می‌کند را به زبان می‌آورد.

تفاوت کلئا در سکوتش بود، همین او را از دیگران متمایز کرده بود، ولی کلئا آرزو داشت مثل دخترهای هم‌سن‌وسالش باشد. دختری که می‌توانست به روشی جز اشاره منظورش را برساند. کاش می‌دانست تفاوتش چقدر زیباست!

پدرم می‌گفت هرگز نباید آدم‌ها را باهم مقایسه کرد. هر فردی با دیگری متفاوت است. مهم یافتن تفاوتی‌ست که مناسب تو باشد. کلئا تفاوتِ مناسبِ من بود.

دوستی یعنی همین، مگر نه؟ اینکه بتوانی حدس بزنی چه‌زمانی طرف مقابلت، خلاف آنچه فکر می‌کند را به زبان می‌آورد.

پدر و مادرها تا یک سنی پیر می‌شوند و سپس تصویرشان در خاطرمان ثبت می‌شود. کافی‌ست چشم‌هایتان را ببندید و به آنها فکر کنید تا آنها را همان‌گونه که همیشه بوده‌اند به یاد آورید؛ گویی عشقی که به آنها داریم، توانسته زمان را متوقف کند.

وقتی به چیزی علاقه داشته باشیم، هیچ‌وقت برای انجامش خیلی دیر نیست.

حتی روزهای ابری هم از یک روزنهٔ کوچکِ نور در امان نیستیم.

مشکل اینجاست که بالاخره روزی بهار از راه می‌رسد.

هر بار همین‌طور است؛ بخشی از وجود آدم با کسی که رفته می‌ماند.

پدر و مادرها تا یک سنی پیر می‌شوند و سپس تصویرشان در خاطرمان ثبت می‌شود. کافی‌ست چشم‌هایتان را ببندید و به آنها فکر کنید تا آنها را همان‌گونه که همیشه بوده‌اند به یاد آورید؛ گویی عشقی که به آنها داریم، توانسته زمان را متوقف کند.

وقتی به چیزی علاقه داشته باشیم، هیچ‌وقت برای انجامش خیلی دیر نیست.

لوک روی مبل ولو شد و گفت: - یه چیزی توی زندگی‌م کمه. - چی؟ - زندگی‌م!

فکر نکن که این یه خداحافظیه رفیق، فقط یه به امید دیداره.

. به قول بابا آدم برای بزرگ‌شدن باید یاد بگیرد که با ترس‌هایش روبه‌رو شود و آنها را هم با واقعیت رودررو کند. این کاری بود که قصد داشتم انجام بدهم.

دوستی یعنی همین، مگر نه؟ اینکه بتوانی حدس بزنی چه‌زمانی طرف مقابلت، خلاف آنچه فکر می‌کند را به زبان می‌آورد.

«می‌دانی، عشق بیش از هر چیز به قدرت تخیل وابسته است. لازم است هریک دیگری را کاملاً در خیالش به تصویر بکشد و در برابر حقیقت تسلیم نشود. درنهایت روزی که تصوراتشان باهم تلاقی کند... زیباترین حالت ممکن رخ می‌دهد.» رومن گاری

در راه برگشت لحظه‌ای آرزو کردم به آن دست نزده باشد و مدّ دریا نامه‌ام را برده باشد. شاید از روی خجالت بود. آخر برایش نوشته بودم او کسی‌ست که وقتی بیدار می‌شوم به یادش هستم. قول داده بودم شب‌ها که چشم‌هایم را می‌بندم، چشم‌های بی‌کران او را در دلِ شب ببینم. مثل فانوس دریایی کهنه‌ای که چون به فرزندی پذیرفته شده، خوشحال است و دوباره چراغش را روشن می‌کند.

شاید کودکی‌ام نبود که از موقع برگشتنم به اینجا دلتنگش بودم، بلکه مادرم بود، صمیمیتمان، سوپرمارکت‌رفتن‌های بعدازظهرهای شنبه، غذاهایی که شب‌ها باهم می‌خوردیم، گاهی در سکوت محض، ولی خیلی به هم نزدیک بودیم؛ شب‌هایی که به اتاقم می‌آمد، کنارم دراز می‌کشید و موهایم را دست می‌کشید. سال‌ها، فقط به‌ظاهر می‌گذرند. ساده‌ترین لحظات، برای همیشه، در وجود ما حک شده‌اند.

از خودم پرسیدم پس چه شد؟ چگونه امکان داشت آن‌همه عشق از بین برود؟ اصلاً آن‌همه عشق کجا رفته بود؟

فقدانی که با مرگ مامانم برایم ایجاد شد، هرگز ترکم نکرد.