بریده‌هایی از کتاب فرار به موزه نیویورک

رازها هم آدم را از داخل عوض می‌کنند

جلد ویولون و ترومپت بچه‌ها را فرستادند به قسمت اشیاء گمشده. تا امروز کسی برای گرفتن این اشیاء مراجعه نکرده.

این حرف همیشگی من است که خیلی وقت‌ها آدم به این نتیجه می‌رسد که «جستجو» مفیدتر و پربارتر از خودِ «هدف» است.

بعضی‌ها در تعطیلات همه‌ی وقت‌شان را صرف عکس گرفتن می‌کنند که وقتی برگشتند مدرکی داشته باشند که به دوستان‌شان نشان بدهند به‌شان خوش گذشته. این‌جور آدم‌ها صبر نمی‌کنند خودِ تعطیلی به عمق وجودشان برود و به جای عکس، آن را با خودشان به خانه بیاورند.»

«پنج دقیقه برنامه‌ریزی به اندازه‌ی پنجاه دقیقه گشتن فایده دارد.

البته عقیده دارم آدم باید چیزهای تازه یاد بگیرد، بعضی روزها باید خیلی، خیلی یاد بگیرد؛ اما بعضی روزها هم باید بگذاری چیزهایی که تا به حال یاد گرفتی، در وجودت باد کند و همه‌جا را بگیرد و تو آن را در درونت احساس کنی. اگر گاه و گداری «یاد گرفتن» را تعطیل نکنی و نگذاری این اتفاق بیفتد، آن‌وقت این اطلاعات و نکته‌هایی که روی هم انبار کردی، در درونت تلق و تولوق راه می‌اندازند.

چشم پنجره‌ی روح آدم‌هاست

«جستجو» مفیدتر و پربارتر از خودِ «هدف» است.

من فقط می‌توانم سر پول معامله کنم، که آن هم دیگر تمام شد و رفت.» «اگر این تنها نوع معامله‌ای است که می‌توانی بکنی، پس واقعاً فقیری.»

چشم پنجره‌ی روح آدم‌هاست.»

آموختن همه‌چیز درباره‌ی همه‌چیز، غیرممکن است.

تملق ابزاری است که به اندازه‌ی «اهرم» اهمیت دارد؛ کافی است آن را در تکیه‌گاه مناسبی بگذاری، دنیا را از جایش تکان می‌دهد.

تملق ابزاری است که به اندازه‌ی «اهرم» اهمیت دارد؛ کافی است آن را در تکیه‌گاه مناسبی بگذاری، دنیا را از جایش تکان می‌دهد.

در ذهنش عملاً می‌دید که جواب سؤال کجاست، اما به فکرش نمی‌رسید که چیست.

وقتی آدم کسی را بغل می‌کند، یک چیز تازه‌ای درباره‌اش می‌فهمد. یک چیز دیگری که مهم است.

همه‌چیز تمام می‌شود، هیچ‌چیز برای همیشه نمی‌ماند، به‌جز آن قسمتی که تو در وجودت نگه می‌داری.

به امتحان تاریخی که روز دوشنبه در مدرسه داده بود، فکر کرد. سؤالی در آن امتحان بود که نتوانسته بود جواب بدهد. او فصلی را که سؤال از آن آمده بود، خیلی خوب خوانده بود و می‌دانست جواب سؤال کجاست؛ صفحه‌ی ۱۵۷، در پاراگراف دومِ ستون سمت راست. در ذهنش عملاً می‌دید که جواب سؤال کجاست، اما به فکرش نمی‌رسید که چیست.

احساس همبستگی چیزی است که به صورت نامرئی اتفاق می‌افتد و دیگران آن را نمی‌بینند.

«می‌دانی کلود، وقت‌هایی که دلم نمی‌خواهد یک مشت جانانه توی دماغت بکوبم، خوشحالم که تو توی گروه منی. زندگی کردن با تو حالگیری است، اما کله‌ات واقعاً کار می‌کند.»

چه‌کار باید کرد؟ هیچ. واقعاً جز گریه هیچ‌کاری نمی‌شود کرد؛ همین‌کار را هم کرد.

آدم باید چیزهای تازه یاد بگیرد، بعضی روزها باید خیلی، خیلی یاد بگیرد؛ اما بعضی روزها هم باید بگذاری چیزهایی که تا به حال یاد گرفتی، در وجودت باد کند و همه‌جا را بگیرد و تو آن را در درونت احساس کنی. اگر گاه و گداری «یاد گرفتن» را تعطیل نکنی و نگذاری این اتفاق بیفتد، آن‌وقت این اطلاعات و نکته‌هایی که روی هم انبار کردی، در درونت تلق و تولوق راه می‌اندازند.

«ماجرا به آخرش رسیده کلودیا؛ همه‌چیز تمام می‌شود، هیچ‌چیز برای همیشه نمی‌ماند، به‌جز آن قسمتی که تو در وجودت نگه می‌داری. مثل رفتن به تعطیلات؛ بعضی‌ها در تعطیلات همه‌ی وقت‌شان را صرف عکس گرفتن می‌کنند که وقتی برگشتند مدرکی داشته باشند که به دوستان‌شان نشان بدهند به‌شان خوش گذشته. این‌جور آدم‌ها صبر نمی‌کنند خودِ تعطیلی به عمق وجودشان برود و به جای عکس، آن را با خودشان به خانه بیاورند.»

از سختی کشیدن خوشش نمی‌آمد. از نظر او حتی پیک‌نیک هم با آن همه حشره و خورشیدی که کرم روی کیک‌های لقمه‌ای را آب می‌کرد، اسباب دردسر بود.

فرار کردن بدون پول کار ابلهانه‌ای بود. زندگی در حومه‌ی شهر به او آموخته بود که هر چیزی بهایی دارد.

از هیچ‌کس هم ورودیه نمی‌گیرند، چون موزه باید همین‌طور باشد: بی‌نظیر، بزرگ، شگفت‌انگیز و رایگان برای همه.

در نیویورک وقتی آدم تصمیم می‌گیرد کاری را انجام بدهد، باید بداند که همزمان با او، دست‌کم دو هزار نفر دیگر هم همان فکر را کرده‌اند و از آن دو هزار نفر، هزار نفرشان قبل از خودش در صف ایستاده‌اند.

دقایق قبل از به خواب رفتن که آدم در رختخواب دراز کشیده، بدترین زمان برای افکار منظم و سازمان‌یافته و بهترین زمان برای افکار آزاد است. افکار مختلف مثل ابری که با نسیم حرکت کند، بدون تصمیم قبلی گاهی به این جهت و گاهی به آن جهت کشیده می‌شوند.

پول چیز خوبی است، به آدم احساس امنیت می‌دهد.

همه‌چیز تمام می‌شود، هیچ‌چیز برای همیشه نمی‌ماند، به‌جز آن قسمتی که تو در وجودت نگه می‌داری.

دسترسی به یک راز، همه‌ی چیزهای دیگر را بی‌اهمیت می‌کند.