بریده‌هایی از کتاب دیوان اشعار فروغ فرخ زاد

پیشانی ار زِ داغِ گناهی سیه شود بهتر زِ داغِ مهرِ نماز از سرِ ریا نامِ خدا نبردن از آن بِه که زیرِ لب بهرِ فریبِ خلق بگویی خداخدا ما را چه غم که شیخ شبی در میانِ جمع بر رویمان ببست به شادی درِ بهشت او می‌گشاید... او که به لطف و صفایِ خویش گویی که خاکِ طینتِ ما را زِ غم سرشت

پرواز را به خاطر بسپار پرنده مردنی‌ست

هر چه دادم به او حلالش باد غیر از آن دل که مفت بخشیدم

او شرابِ بوسه می‌خواهد زِ من من چه گویم قلبِ پرامید را او به فکرِ لذت و غافل که من طالبم آن لذتِ جاوید را من صفایِ عشق می‌خواهم از او تا فدا سازم وجودِ خویش را او تنی می‌خواهد از من آتشین تا بسوزاند در او تشویش را او به من می‌گوید ای آغوشِ گرم مستِ نازم کن که من دیوانه‌ام من به او می‌گویم ای ناآشنا بگذر از من، من تو را بیگانه‌ام

من از جهانِ بی‌تفاوتیِ فکرها و حرف‌ها و صداها می‌آیم

اکنون منم که خسته زِ دامِ فریب و مکر بارِ دگر به کنجِ قفس رو نموده‌ام بگشای در که در همه دورانِ عمرِ خویش جز پشتِ میله‌هایِ قفس خوش نبوده‌ام پایِ مرا دوباره به زنجیرها ببند تا فتنه و فریب زِ جایم نیفکند تا دستِ آهنینِ هوس‌هایِ رنگ‌رنگ بندی دگر دوباره به پایم نیفکند

... مرا تبار خونی گل‌ها به زیستن متعهد کرده است

آه اگر باز به سویم آیی دیگر از کف ندهم آسانت

از آینه بپرس نامِ نجات‌دهنده‌ات را

آسمان می‌دود زِ خویش برون دیگر او در جهان نمی‌گنجد آه، گویی که این همه «آبی» در دلِ آسمان نمی‌گنجد

آه ای زندگی، منم که هنوز با همه پوچی از تو لبریزم نه به فکرم که رشته پاره کنم نه بر آنم که از تو بگریزم

می‌روم خسته و افسرده و زار سویِ منزلگه ویرانهٔ خویش به خدا می‌برم از شهرِ شما دلِ شوریده و دیوانهٔ خویش می‌برم تا که در آن نقطهٔ دور شست و شویش دهم از رنگِ گناه شست و شویش دهم از لکهٔ عشق زین همه خواهشِ بیجا و تباه می‌برم تا زِ تو دورش سازم زِ تو، ای جلوهٔ امیدِ محال می‌برم زنده به گورش سازم تا از این پس نکند یادِ وصال

گاه می‌گوید که کو، آخر چه شد؟ آن نگاهِ مست و افسونکارِ تو دیگر آن لبخندِ شادی‌بخش و گرم نیست پیدا بر لبِ تبدارِ تو من پریشان دیده می‌دوزم بر او بی‌صدا نالم که این است آنچه هست خود نمی‌دانم که اندوهم زِ چیست زیرِ لب گویم، چه خوش رفتم زِ دست

نگاه کن که در اینجا زمان چه وزنی دارد و ماهیان چگونه گوشت‌هایِ مرا می‌جوند چرا مرا همیشه در تهِ دریا نگاه می‌داری؟

مثلِ موج‌ها تو از کنارِ من دور می‌شوی... باز دور می‌شوی... رویِ خطِ سربیِ افق یک شیارِ نور می‌شوی با چه می‌توان عشق را به بندِ جاودان کشید؟ با کدام بوسه، با کدام لب؟ در کدام لحظه، در کدام شب؟

او که از من برید و ترکم کرد پس چرا پس نداد آن دل را وای بر من که مفت بخشیدم دلِ آشفته‌حالِ غافل را

آه ای زندگی، منم که هنوز با همه پوچی از تو لبریزم نه به فکرم که رشته پاره کنم نه بر آنم که از تو بگریزم

رمیده نمی‌دانم چه می‌خواهم خدایا به دنبالِ چه می‌گردم شب و روز چه می‌جوید نگاهِ خستهٔ من چرا افسرده است این قلبِ پرسوز زِ جمعِ آشنایان می‌گریزم به کنجی می‌خزم آرام و خاموش نگاهم غوطه‌ور در تیرگی‌ها

چگونه می‌شود به آن کسی که می‌رود این سان صبور، سنگین، سرگردان، فرمانِ ایست داد؟

‫و زخم‌هایِ من همه از عشق است ‫از عشق، عشق، عشق

پیشانی ار زِ داغِ گناهی سیه شود بهتر زِ داغِ مهرِ نماز از سرِ ریا

با آن که رفته‌ای و مرا برده‌ای زِ یاد می‌خواهمت هنوز و به جان دوست دارمت

من پریِ کوچکِ غمگینی را می‌شناسم که در اقیانوسی مسکن دارد و دلش را در یک نی‌لبکِ چوبین می‌نوازد آرام، آرام پریِ کوچکِ غمگینی که شب از یک بوسه می‌میرد و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد

فردا اگر زِ راه نمی‌آمد من تا ابد کنارِ تو می‌ماندم

مست بودم، مستِ عشق و مستِ ناز مردی آمد قلبِ سنگم را ربود بس که رنجم داد و لذت دادمش ترکِ او کردم، چه می‌دانم که بود مستی‌ام از سر پرید، ای همنفس بارِ دیگر پر کن این پیمانه را خون بده، خونِ دلِ آن خودپرست تا به پایان آرم این افسانه را

با آن که رفته‌ای و مرا برده‌ای زِ یاد می‌خواهمت هنوز و به جان دوست دارمت ای مرد، ای فریبِ مجسم بیا که باز بر سینهٔ پرآتشِ خود می‌فشارمت

آیا شما که صورتتان را در سایهٔ نقابِ غم‌انگیزِ زندگی مخفی نموده‌اید گاهی به این حقیقتِ یأس‌آور اندیشه می‌کنید که زنده‌هایِ امروزی چیزی به جز تفالهٔ یک زنده نیستند؟

پاییز، ای مسافرِ خاک‌آلود در دامنت چه چیز نهان داری؟ جز برگ‌هایِ مرده و خشکیده دیگر چه ثروتی به جهان داری؟ جز غم چه می‌دهد به دلِ شاعر سنگین‌غروبِ تیره و خاموشت؟ جز سردی و ملال چه می‌بخشد بر جانِ دردمندِ من آغوشت؟ در دامن سکوتِ غم‌افزایت اندوهِ خفته می‌دهد آزارم

‫و این جهان پر از صدایِ حرکتِ پاهایِ مردمی‌ست ‫که همچنان که تو را می‌بوسند ‫در ذهنِ خود طنابِ دارِ تو را می‌بافند

او شرابِ بوسه می‌خواهد زِ من من چه گویم قلبِ پرامید را او به فکرِ لذت و غافل که من طالبم آن لذتِ جاوید را من صفایِ عشق می‌خواهم از او تا فدا سازم وجودِ خویش را او تنی می‌خواهد از من آتشین تا بسوزاند در او تشویش را او به من می‌گوید ای آغوشِ گرم مستِ نازم کن که من دیوانه‌ام من به او می‌گویم ای ناآشنا بگذر از من، من تو را بیگانه‌ام آه از این دل، آه از این جامِ امید عاقبت بشکست و کس رازش نخواند چنگ شد در دستِ هر بیگانه‌ای ای دریغا، کس به آوازش نخواند