بریده‌هایی از کتاب پژواک

«امید از دست نرفته؛ فقط گم شده.»

حالا به کسی نیاز داشت که تنهایش نگذارد و هیچ‌کس دیگری حاضر نبود همدمش شود.

ولی زمانه تغییر کرده و اگه ما هم با زمانه تغییر نکنیم، زیر دست‌وپای اون‌چه که پیش‌رومونه له می‌شیم.

ترس که بد نیست. ذات زندگی همین است که از نقطهٔ پایان خود بترسد. همین باعث می‌شود مطمئن شوم که ما حقیقتاً زنده‌ایم.

ساده بود، بعضی چیزها بودند که باعث می‌شدند فرد احساس زنانگی کند و چیزهای دیگر حس مردانه‌ای به او می‌دادند. مگر همه، فارغ از جنسیتشان، چنین احساس‌هایی نداشتند؟ یا نکند کسانی که یکی از دو جنسیت موجود را پذیرفته بودند، خود را از چیزهایی که در یک قالب مشخص نمی‌گنجید محروم می‌کردند؟

مرد با مهربانی می‌گوید: «سلام.» هوش و حواسش آن‌قدر سر جایش هست که متوجه شود لابد خیلی‌وقت است آنجا نشسته. با صدای گرفته و خش‌داری جواب می‌دهد: «سلام. الان... در حال دویدن نبودیم؟ آره، یه خبری شده بود و داشتیم فرار می‌کردیم...» لبخند مرد جان می‌گیرد. چشم‌هایش از اشک پر می‌شوند و چنان آرام فرومی‌افتند که گویی گرانش هم آرام‌تر و آسان‌گیرتر شده. سیترا می‌پرسد: «اون اتفاق‌ها مال کِی بود؟» روئن جواب می‌دهد: «یه لحظه پیش، همین یه لحظه پیش بود.»

«هر موقعیت جدیدی با خطرهایی هم همراهه و مزایاش باعث می‌شه ارزش خطر کردن رو داشته باشه.»

شعله‌ها که نزدیک‌تر شدند و رنگشان از سبز به زرد روشن تغییر کرد، تکنیسین با خود گفت امروز من تنها نخواهم بود. آب شدن کف کفشش را احساس می‌کرد. بوی پلاستیک سوزان به مشامش می‌رسید. آتش حالا نارنجی شده و نزدیک‌تر آمده بود. صدای جیغ‌هایی که از سکوها برمی‌خاست و تمام فضای اطرافش را پر کرده بود دور و دوردست به نظر می‌رسید. چیزی نمانده بود تا شعله‌ها سرخ شوند و دهان‌بند پنبه‌باروتی‌اش بسوزد و از بین برود و آن‌وقت بود که دیگر فقط جیغ‌های خودش اهمیت داشتند.

میرایان زادهٔ افراط و تفریط بوده‌اند. مرگ را یا پدیده‌ای والا می‌دانسته‌اند یا واقعه‌ای باورنکردنی؛ با وجود چنین آمیزه‌ای از امید و وحشت، تعجبی ندارد که آن‌همه از میرایان به جنون کشیده می‌شدند.

«آدم‌های حقه‌باز افراد دیگه‌ای رو پیدا می‌کنن که به‌جای خودشون بندازن جلوی گلّهٔ شیرها.»

گریسون گمان می‌کرد اگر پژواک امر کند که باید با قاطر سفر کنند، ابر تندر هر طوری که شده برایشان قاطرهای مسابقه پیدا می‌کند.

«لازم نیست تو نگران وضعیت داس آناستازیا باشی.» «اون تنها نگرانی منه.»

مشاهده کن، تا جایی که می‌تونی اطلاعات به دست بیار که وقتی حرکت می‌کنی، حرکتت حساب‌شده باشه.

هر چه بیشتر می‌خواند، درک بهتری از ترس‌ها و رؤیاهای مردمان میرا پیدا می‌کرد؛ با اینکه چیزی جز زمان حال نداشتند، زندگی کردن در دَم برایشان دشوار بود.

سکوت بهترین سیاست است

اسم داس را برایشان انتخاب کرده‌اند و نه دروگر، چون آن‌ها نبودند که می‌کشتند؛ آن‌ها فقط وسیله‌ای بودند که جامعه به کار می‌گرفت تا مرگ را منصفانه در جهان بگسترند. اما وقتی به سلاح تبدیل می‌شوی، فقط آلتی خواهی بود در دست دیگران.

«یعنی می‌گین باید مردم رو قبل از ارتکاب جرم خوشه‌چینی کنیم؟»

[واگویهٔ ۳۸۱,۷۶۱# پاک شد]

حرکات نمایشی مهم‌ترین بخش مراسم تشریفاتی هستن و مراسم تشریفاتی هم سنگ محک ادیانه

نوع بشر باید با عواقب کارهاش روبه‌رو بشه.

مگر همه، فارغ از جنسیتشان، چنین احساس‌هایی نداشتند؟ یا نکند کسانی که یکی از دو جنسیت موجود را پذیرفته بودند، خود را از چیزهایی که در یک قالب مشخص نمی‌گنجید محروم می‌کردند؟

یخ زدن خیلی راحت‌تر از مردن در اثر کمبود اکسیژن بود.

«اما حرکات نمایشی مهم‌ترین بخش مراسم تشریفاتی هستن و مراسم تشریفاتی هم سنگ محک ادیانه.»

گاهی مرگ آدم‌ها را از ذهن جامعه پاک می‌کند و گاهی هم شخصیتی فراتر از واقعیت از آن‌ها می‌سازد.

چطور می‌توانستید جای خالی چیزی را که از یاد برده‌اید احساس کنید؟

حقیقت اینه که وقتی قدرت‌طلبی فقط به عشق به دست آوردن قدرت بیشتر باشه به اعتیادی خانمان‌سوز تبدیل می‌شه.

نمی‌توانست ببخشدشان اما توانایی زندگی کردن در کنارشان را پیدا کرده بود.

اگه به آموزه‌های خودت باور داری، پس در عمل هم اجراشون کن.

دیگه راه‌حلت برای همهٔ مشکل‌ها همینه؟ خوشه‌چینی‌ش می‌کنی تموم شه بره پی کارش؟

وقتی جنازه‌های کشتگان را جمع می‌کردند، چهره درهم کشیدند و متهمش کردند که: «امثال تو این کار رو کردن.» آناستازیا جواب داد: «امثال من نبودن. امثال من داس‌های شریفی هستن. اون‌هایی که این کار رو کردن، از شرافت بویی نبرده‌ان.» گفتند: «هیچ داس شریفی وجود نداره.» و شنیدن چنین حرفی باعث حیرت آناستازیا شد. یعنی گدارد چنان خوار و خفیفشان کرده بود که مردم واقعاً باور کرده بودند همهٔ داس‌ها شرافت خود را از دست داده‌اند؟