بریده‌هایی از کتاب بعد

فکر کنم فقط مامان آدم می‌تواند کاری کند که به خاطر هیچی عذاب وجدان بگیری

یک چیزی را از من بشنوید: بدترین بخش بزرگ شدن این است که آدم را به طرز عجیبی ساکت و خفه می‌کند.

وقتی مثل سگ از چیزی ترسیده‌اید و چیزی نمانده سکتهٔ ناقص بزنید، هیچ چیز مثل مامانتان که حواسش به شما باشد نمی‌تواند آرامتان کند.

یه جملهٔ قدیمی هست که می‌گه حتی یه ساعت خراب، در طول روز دو بار ساعت درست رو نشون می‌ده.»

اگر اراده‌ات را آزاد بگذاری، شیطان را به درون خودت دعوت می‌کنی.

گاهی اوقات برای رسیدن به خوبی باید از راه غلط پیش بری.

اسب چلاق همیشه وقتی پیدایش می‌شود که دیگر نیازی به آن نداری

یک چیزی را از من بشنوید: بدترین بخش بزرگ شدن این است که آدم را به طرز عجیبی ساکت و خفه می‌کند.

بدترین بخش بزرگ شدن این است که آدم را به طرز عجیبی ساکت و خفه می‌کند.

مواد فروش‌ها یه جملهٔ معروفی دارن: اگه ساقی شدی، معتاد نشو.

مامان گفت: «لعنت به این آسانسور.» بعد اضافه کرد: «بچه، به روی خودت نیار که حرفم رو شنیدی، خب؟» گفتم: «کدوم حرف؟» و مامان لبخند دیگری زد.

مامان گوشی و ضبط صوتش را از کیفش بیرون آورد. نمی‌خواست حتی یک کلمه را هم از دست بدهد. «بگو تا جایی که می‌شه پر جزئیات بگه.» «مامان می‌گه تا...» آقای تامس گفت: «خودم دارم می‌شنوم. من مُردم، کر که نیستم.»

لیز گفت: «حتماً این وضعیتت برای خودتم خیلی عجیبه. خیلی عجیب و غریبه. خودت نمی‌ترسی؟» می‌خواستم از او بپرسم وقتی به آسمان شب نگاه می‌کند و ستاره‌ها را می‌بیند و می‌داند که قرار است آن‌ها تاابد همان جا بمانند، وحشت می‌کند؟ اما به خودم زحمت ندادم. فقط گفتم نه. آدم به چیزهای شگفت‌انگیز عادت می‌کند.

می‌دانید چیه؟ وقتی مثل سگ از چیزی ترسیده‌اید و چیزی نمانده سکتهٔ ناقص بزنید، هیچ چیز مثل مامانتان که حواسش به شما باشد نمی‌تواند آرامتان کند.

«رابطهٔ اشتباه اولی، اشتباه خودته و رابطهٔ اشتباه دومی باعث خجالته.

مامان کیف خط‌نوشته‌ها را کنار گذاشت و روی مبل ولو شد. مبل از خودش صدای باد در کردن داد. همیشه همین صدا را می‌داد و ما را می‌خنداند، اما آن روز خنده‌ای در کار نبود. مامان گفت: «خدایا، لعنت به این...» بعد نگاهی به من انداختم و دستش را بالا آورد: «تو...» خودم زودتر گفتم: «نه، من هیچی نشنیدم.»

بهتر است آدم جزوی از راه‌حل باشد نه تکه‌ای از مسئله.

مکنزی و آن گروه دزد پدرسوخته‌اش میلیون‌ها دلار از مردم پول می‌گرفتند و هر بار مبلغی از آن پول را به عنوان سود کلان برمی‌گرداندند. در این صورت سرمایهٔ اصلی مردم ذره ذره خورده می‌شد. حتی پول سرمایه‌گذاران جدید را به عنوان سود به بقیه می‌دادند و به همه می‌گفتند چقدر خاص هستند که در شرکت آن‌ها پذیرفته شده‌اند، چون مکنزی فقط برای افراد خاصی کار می‌کند. بعداً معلوم شد این افراد خاص هزاران نفر بودند. از سرمایه‌گذاران سازه‌های اتوبانی بگیر تا بیوه‌زنانی که یک شبه پول شوهرشان را گرفته و ثروتمند شده بودند.

به طرف او چرخیدم. دستمال کاغذی به طرف من دراز کرده بود. (اگر توانستید، یک زن را در این جهان نشانم بدهید که در کیفش دستمال کاغذی نداشته باشد.)

مامان چرخید و به یکی از بوفه‌های نزدیک اشاره کرد. این‌جوری می‌توانستم انگشت فحشم را به کنث سریولت نشان بدهم. پوزخند سریولت تبدیل به خرناس شد و تمام دندان‌هایش را نشانم داد.

یادتان می‌آید؟ گفتم که این یک داستان ترسناک است.

به قول مامان بهتر است آدم جزوی از راه‌حل باشد نه تکه‌ای از مسئله.

باور پیدا کردن به یک موضوع خیلی سخت است. برای کسی که باهوش است سخت‌تر هم می‌شوند، چون آدم‌های باهوش فکر می‌کنند همه چیز را می‌دانند و شاید همین باعث می‌شود تصور کنند واقعاً همه چیز را می‌دانند.

خب، آره. من می‌توانم مرده‌ها را ببینم. تا جایی که یادم می‌آید همیشه همین‌طوری بودم.

مردم از آدم‌های خیلی باهوش خوششان نمی‌آید.

یکی از بدی‌های بچه بودن و شاید بزرگ‌ترین بدی آن این است که بزرگ‌ترها مدام زِر خودشان را می‌زنند و تو را نادیده می‌گیرند

رابطهٔ اشتباه اولی، اشتباه خودته و رابطهٔ اشتباه دومی باعث خجالته.

بدترین بخش بزرگ شدن این است که آدم را به طرز عجیبی ساکت و خفه می‌کند.

کسی که نترسیدن را به قالب کلمات درمی‌آورد، قطعاً دروغگوست.

اگر اراده‌ات را آزاد بگذاری، شیطان را به درون خودت دعوت می‌کنی.