بریده‌هایی از کتاب کاری را بکن که دوست داری

چارلز بوکوفسکی، شاعر و نویسندۀ نامدار آمریکایی، جایی گفته است «جهنم یعنی اینکه هر روز کلۀ صبح با صدای زنگ ساعت بیدار شوی، خواب‌آلوده از تخت پایین بخزی، لباس بپوشی، به‌زور غذا بخوری، مستراح بروی، دندان‌هایت را مسواک بزنی، موهایت را شانه کنی، از خانه بیرون بزنی و یک ساعت در ترافیک گیر کنی تا به محل‌کارت برسی، یعنی همان‌جایی که باید کلی پول برای یک نفر دیگر دربیاوری، و تازه سپاسگزار هم باشی که چنین موقعیتی نصیبت شده است».

آنچه اکثریت کارکنان برایش کار می‌کنند چیزی نیست جز پایان کار: پایان شیفت کاری، پایان شغل، و حتی پایان خودِ زندگی.

عنوان شغلی چیزی است که ما به کمک آن خود را به دیگران معرفی می‌کنیم. این عنوانِ شغلی است که تعیین می‌کند فرد در مهمانی‌ها یا در شبکه‌های اجتماعی برای چه کسانی «جالب» خواهد بود و برای چه کسانی خیر.

ما در بدترین جهان ممکن زندگی می‌کنیم: آن‌هایی که مشغول به کارند سخت‌تر و بیشتر کار می‌کنند و حقوقشان هر روز کاهش می‌یابد، و در همان حال میلیون‌ها نفر اصلاً نمی‌توانند کار پیدا کنند.

در بریتانیا، یکی از پیشروترین پزشکان کشور، به نام دکتر جان اَشتون، رئیس دانشکدۀ سلامت عمومی بریتانیا، اخیراً با اشاره به تأثیرات زیان‌بار بیش‌کاری بر سلامت، مانند فشارخون بالا، مشکلات خواب، و تضعیف دستگاه ایمنی بدن به دلیل اضطراب، پیشنهاد داد روزهای کاری به چهار روز در هفته کاهش یابند. دکتر اشتون، با الهام از یکی از جزوات قدیمی جنبش کارگری، حتی از طرح چهار روز کار در هفته به‌عنوان راهی برای مقابله با بیکاری حمایت می‌کند. او معتقد است «توزیع نامناسب کار»، که بر اساس آن تعداد زیادی از کارگران بیش‌ازحد کار می‌کنند، و در همین حال بسیاری بدون کار باقی می‌مانند، در هر دو گروه منجر به ایجاد مشکلات سلامتی مرتبط با اضطراب می‌گردد.

کارفرمایان برای آنکه بتوانند ساختارهایی کاری به وجود بیاورند تا شمار بیشتری از کارکنان را استثمار کنند از تمامی توانِ رقابت در بازار آزاد سود برده‌اند تا امید انسانی را به استثمار کشانند. وجودِ تنها چند شغل دل‌نشین در رأس هرم کافی است تا تعداد فزایندۀ کارکنان در رده‌های پایین را وادار به رقابت کند، و بدین‌ترتیب نیروی کار ارزان‌قیمت و ناتوان‌شده فراهم آورد. آن‌ها متوجه شده‌اند هیچ‌کس حاضر نیست برای ۲۰ هزار دلار در سال به دانشگاه برود و به دانشجویان ترم اول چاوسر تدریس کند، یا مثلاً بازیکن بیسبال شود و با جان و دل به توپ ضربه بزند. اما همان فرد حاضر است برای ۲۰ هزار دلار، به اضافۀ امید به اینکه شرایط در آینده بهتر شود، همین کار را بکند. این یعنی امیدپیشگی صرفاً تبدیل به هنجار نشده، بلکه اصولاً نهادینه شده است

مدیران چه کاری در طول روز انجام می‌دهند؟ به قول کارل سیدرستروم و پاول فلمینگ در کتاب کارکردنِ مردِ مُرده، منتظر می‌مانند تا روز کاری خاتمه یابد.

آن‌که در هنری مشغول است و، از این رهگذر، هم به سود می‌رسد و هم به فضیلت می‌باید خود را بختیار بداند.

بطالت، بسیار بیشتر از آنکه سرچشمۀ شر باشد، خود، تنها خیر حقیقی است.

کار، در اساسی‌ترین سطح، چیزی است که افراد برای مراقبت از خود و خانواده‌شان انجام می‌دهند. چسبیدن به ارزش‌هایی مانند خدمت‌رسانی و وجهۀ دانشگاهی نباید سبب شود این واقعیت را نادیده بگیریم. حتی زمانی هم که متوجه ابعاد فرهنگی این ارزش‌ها شده و بفهمیم لزوماً در خدمت ما نیستند، باز هم کنارگذاشتنشان کاری است بس دشوار.

کارآموزان در چرخه‌ای شوم به دام افتاده‌اند. آن‌ها به این امید که روزی تبدیل به کارمندی تمام‌وقت و باحقوق شوند به‌شکل رایگان یا خیلی ارزان کار می‌کنند. اما اشتباهشان این است که به‌محض اینکه نشان دهند حاضرند کار رایگان انجام دهند، کارفرما تمایلش را برای پرداخت حقوق به آن‌ها از دست می‌دهد، به‌ویژه اینکه هر سال، در فصل فارغ‌التحصیلی دانشگاه‌ها، انبوهی از کارآموزان مشتاق به سراغ‌او می‌آیند.

امروزه، به‌ویژه در ایالات‌متحده، طبقه‌ای که فرد در آن به دنیا می‌آید تا حد زیادی نوع شغل او را مشخص می‌سازد.

چه اتفاقی افتاد که عشق، لذت، سرگرمی و توجه مداوم به خواسته‌های خویش تصویرگر شغل مطلوب شدند؟ چگونه آن‌ها باعث شدند فداکردن خود را همچون فضیلت ببینیم؟ حتی بنیادی‌تر از تمامی این‌ها، چگونه کار به‌خودی‌خود بدل به چنان موضوع ارزشمندی گشت که تقریباً همه‌جا به‌عنوان یکی از ارکان هستی انسان پذیرفته شد؟

دیده‌شدن در جامعه، تحرک اجتماعی و استقلال کاری از وعده‌های کار «محبوب» است. امروزه کارگران، برای آنکه حتی شمه‌ای از آن‌ها را بچشند، می‌باید بیش از هر زمان دیگری دست به فداکاری بزنند؛ می‌باید گواهینامه‌های گران‌قیمت (اغلب در قالب مدارک دانشگاهی یا گواهی شرکت در دوره‌ها) کسب کنند، به نظارت فضولانه تن دهند، مشاغل کم‌مزد را بپذیرند و «خاکشان را بخورند»، به حرفه‌ای خاص علاقه‌مند شوند و، صد البته، ساعات طولانی کار کنند. اگر کسی تمامی این کارها را انجام دهد، احتمالاً می‌تواند به جرگۀ کارمندان ثابت با حقوق مناسب بپیوندد، و شاید حتی از کارش لذت هم ببرد.

فرافکنی‌های کارِ با عشق راه خود را به قلمروِ کارهای خدماتی کم‌دستمزد نیز گشوده‌اند؛ یک شرکت ارائۀ خدمات نظافت در وب‌سایت انتشار آگهی کریگزلیست چنین متنی را منتشر کرده است: به‌دنبال «فردی مشتاق» برای نظافت منازل. احتمالاً چند نسل قبل، برای همین آگهی، از واژۀ مسئولیت‌پذیر به‌جای مشتاق استفاده می‌شد.

در میانۀ قرن بیستم، کار دقیقاً به این دلیل واجد فضیلت بود که جنبۀ سرگرمی نداشت، چرا‌که در خدمت پروژه‌ای بزرگ‌تر و ماناتر از لذات فانی فردی بود

راس پرلین تخمین می‌زند نیمی از یک تا دو میلیون کارآموزی که در آمریکای کنونی مشغول کارند (به‌نظر برآوردی محافظه‌کارانه می‌رسد) بدون مزد یا با مبلغی کمتر از حقوق ساعتی که در قوانین فدرال تعیین شده است کار می‌کنند. در حال حاضر، افراد بی‌شماری وجود دارند که با دستمزد کم یا بدون دستمزد کار می‌کنند و تازه تشویق می‌شوند برای این وضعیت سپاسگزار و خشنود نیز باشند.

مشکل اینجاست که تعداد کارکنان اداری بسیار بیشتر از کارهای اداری است، و کارکنان اضافی به حال خود رها می‌شوند تا به دام‌های حرفه‌ای‌گرایی -عناوین، قدرت و به‌ویژه دفتر کار- بیفتند تا بدین‌ترتیب پوششی برای کارتراشی فراهم شود.

اندرسون کوپر، مجری سی‌ان‌ان، نصیحتی را تکرار می‌کند که مادرش زمانی به او گفت که فارغ‌التحصیلی جوان از دانشگاه ییل بود و سخت در اندیشۀ آینده: «به‌دنبال سعادت باش». هیچ مهم نیست اگر جست‌وجوی سعادت مستلزم داشتن یک حساب سپردۀ بانکی، یا در تضاد با نیازهای اجتماعی باشد، یا آشکارا به دیگران آسیب رساند (اگر سعادت شما در قاچاق بین‌المللی اسلحه باشد چه؟). چه اتفاقی افتاد که وقف‌کردن تک‌بعدی خویش بر لذت فردی بر قناعت و فروتنی چیرگی یافت و تبدیل به طریق کار اخلاقی شد؟

گنت می‌گوید شاید کار شاق خوشایند نباشد، اماحاصل آن آسایش و پیشرفت در زندگی است، و به همین دلیل کارگران می‌باید بدان افتخار کنند .