بریده‌هایی از کتاب واتسون ها به بیرمنگام می روند - 1963

داستان یه مرد ازخودراضی که این‌قدر به خودش خیره شد که یادش رفت چیزی بخوره و از گرسنگی مرد.

جویی پرسید: «کجا می‌ری، بابا؟» بابا جواب مشهورش را داد: «بیرون.»

«آخیش، به خونه رسیدن چه خوبه.»

وقتی انتظارش را نداری و ضربه‌ای چیزی می‌خوری، شوکه می‌شوی.

توی این دنیا هیچی عادلانه نیست.

پلیس‌ها می‌دونن کی این کار رو کرده ولی به احتمال زیاد اون آدم‌ها هیچ‌وقت به‌خاطر کارشون مجازات نمی‌شن؟

لری پادشاه مدرسهٔ کلارک بود... ولی بایرون خدا بود.

مسخره است که اوضاع یکهو این‌همه تغییر می‌کند و آدم حتی متوجه نمی‌شود

جویی در سن‌وسالی بود که عقاید مذهبی آدم مثل بتن سفت می‌شود.

بایرون نمی‌دانست چه حالی دارد که یکی همیشه به آدم بپرد و اذیتش کند. نمی‌فهمید که آدم چقدر ممکن است ناراحت شود.

بایرون همیشه عجله داشت که جایی برود، ولی هیچ‌وقت هیچ‌جای دیگری نداشت برود.

«مار؟ گور بابای مار. من از مار نمی‌ترسم. ترس من از آدم‌هاست.»

اون پیرزن عمر نوح داره. این‌قدر پیره که شرط می‌بندم روی پشکل دایناسورها پا گذاشته. من دستم رو به خون اون آلوده نمی‌کنم.

گمونم فقط اجازه دادن نفرت تمام وجودشون رو بخوره و تبدیلشون کنه به یه مشت هیولا.