بریده‌هایی از کتاب واتسون ها به بیرمنگام می روند - 1963

داستان یه مرد ازخودراضی که این‌قدر به خودش خیره شد که یادش رفت چیزی بخوره و از گرسنگی مرد.

آنان پسرها و دخترها و زنان و مردانی بودند که اشتباهات را می‌دیدند و با شجاعت می‌پرسیدند: «چرا نباید این را تغییر دهیم؟»

پلیس‌ها می‌دونن کی این کار رو کرده ولی به احتمال زیاد اون آدم‌ها هیچ‌وقت به‌خاطر کارشون مجازات نمی‌شن؟

توی این دنیا هیچی عادلانه نیست.

جویی پرسید: «کجا می‌ری، بابا؟» بابا جواب مشهورش را داد: «بیرون.»

وقتی انتظارش را نداری و ضربه‌ای چیزی می‌خوری، شوکه می‌شوی.

«آخیش، به خونه رسیدن چه خوبه.»

آنان اعتقاد داشتند تا زمانی که با یک نفر رفتاری غیرمنصفانه می‌شود، گویی با همهٔ آدم‌ها این‌طور رفتار شده است.

اما تغییر قانون لزوماً به معنی تغییر رفتار مردم نبود.

گمونم فقط اجازه دادن نفرت تمام وجودشون رو بخوره و تبدیلشون کنه به یه مشت هیولا.

اون پیرزن عمر نوح داره. این‌قدر پیره که شرط می‌بندم روی پشکل دایناسورها پا گذاشته. من دستم رو به خون اون آلوده نمی‌کنم.

«مار؟ گور بابای مار. من از مار نمی‌ترسم. ترس من از آدم‌هاست.»

بایرون همیشه عجله داشت که جایی برود، ولی هیچ‌وقت هیچ‌جای دیگری نداشت برود.

«چرا فکر می‌کنه چون تماس راه دوره باید پشت تلفن هوار بکشه؟»

بایرون نمی‌دانست چه حالی دارد که یکی همیشه به آدم بپرد و اذیتش کند. نمی‌فهمید که آدم چقدر ممکن است ناراحت شود.

جویی در سن‌وسالی بود که عقاید مذهبی آدم مثل بتن سفت می‌شود.

مسخره است که اوضاع یکهو این‌همه تغییر می‌کند و آدم حتی متوجه نمی‌شود

لری پادشاه مدرسهٔ کلارک بود... ولی بایرون خدا بود.