بریده‌هایی از کتاب تکه هایی که من شدند

«فراموش کردن یه نفر کار سختیه. آدم احساس می‌کنه قلبش برای همیشه شکسته، ولی حقیقت اینه که... این درد تا ابد باقی نمی‌مونه.»

من هم جواب دعای یک نفرم و هم رؤیای برآورده‌نشدهٔ یکی دیگر.

مهم نیست چطور لباس بپوشم، مهم نیست چقدر محترمانه رفتار کنم، بعضی‌ها فقط آنچه را می‌بینند که خودشان می‌خواهند ببینند.

من هم معمولی‌ام. تنها دارایی غیرمعمولی و خاصم، اسمم است: جِید. اما من به اندازهٔ یشم ارزش ندارم. زندگی‌ام هیچ چیز خارق‌العاده‌ای ندارد. ولی هرچه باشد مال من است، برای همین می‌خواهم باهاش یک کاری بکنم.

انصاف نیست برای داشتن چیزهایی که حقمونه، احساس بدی داشته باشیم. ما هم خیلی تلاش می‌کنیم.»

وقتی خودت باشی آدم‌های مناسب برای خودت رو جذب می‌کنی. باید با خودت روراست باشی. برای اینکه یکی دیگه تو رو بخواد، چیزهایی رو که از بقیه متمایزت می‌کنه، تغییر نده. و کسی هم که تو رو نخواد، خب دیگه، خودش ضرر می‌کنه

چه حسی داره چیزهایی رو داشته باشی که بقیه نمی‌تونن داشته باشن.»

«تو دوست خوبی هستی. این خودش یه استعداده.»

ما بر هم عمود می‌شویم. ممکن است در جهت‌های مختلفی حرکت کنیم، ولی در نقطه‌ای به هم می‌رسیم، در نقطه‌ای باهم تلاقی می‌کنیم و دقیقاً شبیه هم می‌شویم.

تکه‌هایم را به هم دوخته‌ام و حالا همهٔ تکه‌ها دوباره از هم باز شده‌اند.

هیچ‌وقت به این فکر نکرده بودم حقم است چیزهای خوبی در زندگی‌ام داشته باشم. شاید چون آدم‌های زیادی را می‌شناسم که خیلی تلاش می‌کنند، ولی باز هم به چیزهایی که لیاقتش را دارند نمی‌رسند

بعضی‌وقت‌ها وقتی از خانه می‌زنم بیرون، احساس می‌کنم آدم کاملی هستم که با بوسه‌های مادرم که برای آینده‌ام هزار امید و آرزو دارد، راهی دنیا می‌شوم. اما وقتی به خانه برمی‌گردم احساس می‌کنم روحم هزاران تکه شده است. عشق مامان من را دوباره سرهم می‌کند.

اینکه همه لباس‌های جدیدمان را پوشیده بودیم، با اینکه هیچ‌کداممان حتی دهانمان را باز نکرده و با او حرف هم نزده بودیم، فکر کرده بود از موسیقی کلاسیک سر درنمی‌آوریم. احساس می‌کنم مهم نیست چطور لباس بپوشم، مهم نیست چقدر محترمانه رفتار کنم، بعضی‌ها فقط آنچه را می‌بینند که خودشان می‌خواهند ببینند.

خب، هدف از دوستی اینه که آدم بتونه خودش باشه، یعنی در کنار کسی باشه که آدم رو درک می‌کنه و تو هم اون رو درک می‌کنی

مسئله اینجاست که من فکر نمی‌کنم کم‌روام. فقط همیشه نمی‌دانم چه بگویم و چطور حرفم را بزنم.

«می‌دونی که خیلی دوست دارم دیگه؟ تو خواهرزادهٔ موردعلاقهٔ منی.» «من تنها خواهرزادهٔ توام.» ای.جی می‌گوید: «اون‌ها دیگه جزئیات بیخودیه.»

بدن‌هایمان دیگر انکارشده، ابزار دست دیگران و زیر ذره‌بینشان نیستند. بدن‌هایمان، برای خودمان است. هر لبخندمان یک اعتراض است. هر خنده‌مان یک معجزه.

وقتی خودت باشی آدم‌های مناسب برای خودت رو جذب می‌کنی. باید با خودت روراست باشی. برای اینکه یکی دیگه تو رو بخواد، چیزهایی رو که از بقیه متمایزت می‌کنه، تغییر نده.

منظورش اینه که ما در واقع اینجا دور میز نشستیم و داریم جشن می‌گیریم که کشورمون از مردم بومی دزدیده شده. کُلمب هیچی رو کشف نکرد.

«باید باور داشته باشین که لیاقت عشق و لیاقت خوشحالی رو دارین. باور کنین که لیاقت دارین بزرگ‌ترین آرزوهاتون برآورده بشن.»

نباید منتظر فرصت‌ها بمانم، بلکه باید فرصت‌ها را برای خودم ایجاد کنم و از صدایم استفاده کنم تا دربارهٔ نیازها و خواسته‌هایم حرف بزنم.

بابا من را ملکهٔ خودش صدا می‌زند، می‌گوید من بهترین اتفاق زندگی‌اش هستم.

امیدوارم روزی بیاید و خانواده‌مان به جایی برسد که فقط برای تشکر و قدردانی شکرگزاری کنیم، نه به‌خاطر اینکه خودمان را با آدم‌هایی مقایسه می‌کنیم که دارایی‌شان کمتر از ماست.

«باید توی مدرسهٔ خودت چندتا دوست پیدا کنی. دو ساله که اومدی اینجا. پس چرا هنوز هیچ دوست جدیدی نداری؟»

می‌گویم: «مامان، من اینجا هم دوست دارم. ولی دوست‌های صمیمی نیستیم. فکر نکن می‌رم مدرسه و تنها یه گوشهٔ سالن غذاخوری می‌شینم. همه‌چی خوبه.»

چرا همیشه آدم‌هایی که پول خرید همه‌چیز را دارند، چیزهای مجانی گیرشان می‌آید؟

می‌خواهم بدون گوش‌هایی که منتظر قضاوتم هستند، حرف بزنم.

وقتی به مدرسه می‌روم، این فکرها توی سرم می‌چرخند. من هم جواب دعای یک نفرم و هم رؤیای برآورده‌نشدهٔ یکی دیگر.

مامان دوست دارد وقتی می‌خوابد دوروبرش سروصدا باشد. فکر کنم توی سروصدا، کمتر احساس تنهایی می‌کند.

به جای اینکه او تلویزیون تماشا کند، انگار تلویزیون دارد او را تماشا می‌کند.