بریده‌هایی از کتاب زندگی به سبک آنی

چهار دلیل ساکت بودنم ۱. گوش می‌کنم. ۲. نگاه می‌کنم. ۳. فکر می‌کنم. ۴. نمی‌دانم چه بگویم.

۲. بمان خانه و آن‌قدر توی اتاقت کتاب بخوان تا خوابت ببرد.

مامان می‌گوید اسمم را از روی صورت‌فلکی مورد علاقه‌اش انتخاب کرده است.

چهار دلیل ساکت بودنم ۱. گوش می‌کنم. ۲. نگاه می‌کنم. ۳. فکر می‌کنم. ۴. نمی‌دانم چه بگویم. مورد آخر خیلی اتفاق می‌افتد.

من چپ‌دستم. (البته اگر خیلی با دقت نگاه کنی، لکهٔ سیاه جوهر را روی انگشت کوچک دست چپم می‌بینی؛ همان‌جایی که دستم روی نوشته‌هایم کشیده می‌شود.)

چهار دلیل ساکت بودنم ۱. گوش می‌کنم. ۲. نگاه می‌کنم. ۳. فکر می‌کنم. ۴. نمی‌دانم چه بگویم. مورد آخر خیلی اتفاق می‌افتد.

شاید بهتر باشد شروع به درست کردن فهرست کنم

چهار دلیل ساکت بودنم ۱. گوش می‌کنم. ۲. نگاه می‌کنم. ۳. فکر می‌کنم. ۴. نمی‌دانم چه بگویم.

اگر هر روز کنار کسی نباشی، توضیح دادنِ چیزهایی که نگرانت می‌کند، سخت می‌شود.

وقتی خیلی از کارها و حرف‌های آدم‌ها یادت بماند، حس می‌کنی آن‌قدر که تو آدم‌ها را دوست داری، آدم‌ها تو را دوست ندارند

هیچ‌وقت از ساکت بودنم اذیت نمی‌شد. می‌گفت: «آدم‌های ساکت جالبن.»

چهار دلیل ساکت بودنم ۱. گوش می‌کنم. ۲. نگاه می‌کنم. ۳. فکر می‌کنم. ۴. نمی‌دانم چه بگویم

چهار دلیل ساکت بودنم ۱. گوش می‌کنم. ۲. نگاه می‌کنم. ۳. فکر می‌کنم. ۴. نمی‌دانم چه بگویم.

وقتی خیلی از کارها و حرف‌های آدم‌ها یادت بماند، حس می‌کنی آن‌قدر که تو آدم‌ها را دوست داری، آدم‌ها تو را دوست ندارند

قرینه‌کاری همهٔ حرکت‌هایم. (مثلاً اگر گوش چپم را بخارانم، باید گوش راستم را هم بخارانم؛ حتی اگر نخارد!)

بهش می‌گویم باور نمی‌کنی آدم با دقت کردن به چیزهای دور و برش چقدر چیز یاد می‌گیرد

باور نمی‌کنی آدم با دقت کردن به چیزهای دور و برش چقدر چیز یاد می‌گیرد.

اگر هر روز کنار کسی نباشی، توضیح دادنِ چیزهایی که نگرانت می‌کند، سخت می‌شود.

برای اولین بار توی عمرم، کسانی من را می‌شناسند که نمی‌دانم کی هستند!

۴. حافظهٔ فوق‌العاده عجیبی برای به‌خاطر سپردن آدم‌ها دارم. اسمشان یادم می‌ماند، اینکه در روزهای مختلف چی پوشیدند، برادر و خواهرشان کی هستند، خانه‌شان چه شکلی است و اسم حیوان‌خانگی‌شان چیست. ۵. چیزهایی از آدم‌ها یادم می‌ماند که آن‌ها هرگز راجع به من یادشان نمی‌ماند. راستش بچه‌هایی توی مدرسه هستند که حتی نمی‌دانند وجود دارم اما می‌توانم اسمشان یا ورزش مورد علاقه‌شان را بهت بگویم، بگویم تعطیلات کجا رفتند و ناهار چی خوردند.

بابام می‌گوید باید به اینکه همه‌چیز یادم می‌ماند افتخار کنم.

طعم آدامس مورد علاقه‌ام ۱. هندوانه.

وقتی خیلی از کارها و حرف‌های آدم‌ها یادت بماند، حس می‌کنی آن‌قدر که تو آدم‌ها را دوست داری، آدم‌ها تو را دوست ندارند.

(از هرشب ظرف شستن متنفر بودم؛ چون انگشت‌هایم چروکیده می‌شد و حس می‌کردم هیچ‌وقت قابلمه‌ها را خوب نمی‌شویم.)

(وقتی توی آستین‌های بلوزم و لنگ‌های شلوارم جوراب پیدا کردم، شستم خبردار شد که روز قبلش تد مسئول تا کردن لباس‌ها بوده است.)

من چپ‌دستم. (البته اگر خیلی با دقت نگاه کنی، لکهٔ سیاه جوهر را روی انگشت کوچک دست چپم می‌بینی؛ همان‌جایی که دستم روی نوشته‌هایم کشیده می‌شود.)

۷. آی‌پاد قدیمی مامان. (که زور می‌زنم همه به آن بگویند «آی‌پاد آنی».)