بریده‌هایی از کتاب شاید بخواهید با من ازدواج کنید!

واقعاً باور دارم جیسن تو را دقیقاً به‌خاطر کسی که هستی دوست دارد، و این چیزی است که برایت دعا کردم، دعا کردم کسی را داشته باشی که بتواند برای تمام جنبه‌های فوق‌العاده‌ات ارزش قائل شود و قدرشان را بداند.

«در پایان زندگی، در پایان زندگی‌ات، چه‌چیزی به یادگار گذاشته‌ای؟ دنیا را با چه‌چیزی پر کرده‌ای؟ وقتی دیگران بخواهند از تو یاد کنند، برای صحبت دربارهٔ تو چه کلماتی انتخاب خواهند کرد؟»

تشویقم می‌کرد مستقل باشم و سرم به کار خودم باشد؛ البته تا زمانی‌که «کار خودم» این‌قدراحمقانه نباشد که زندگی‌ام را به‌هم بریزد.

عزیزم، زود برگرد خانه. اگر وقت تلف کنی، تاب ندارم حتی یک دقیقه صبر کنم. عزیزم، زود برگرد خانه.

عقل سلیم می‌گوید اگر کاری را یادداشت کنیم احتمال انجامش را افزایش می‌دهد

وقتی دخترم مرا در آغوش کشید و از صمیم قلبش از من تعریف کرد برایم ارزش نداشتند.

«در پایان زندگی، در پایان زندگی‌ات، چه‌چیزی به یادگار گذاشته‌ای؟ دنیا را با چه‌چیزی پر کرده‌ای؟ وقتی دیگران بخواهند از تو یاد کنند، برای صحبت دربارهٔ تو چه کلماتی انتخاب خواهند کرد؟»

دعا کردم کسی را داشته باشی که بتواند برای تمام جنبه‌های فوق‌العاده‌ات ارزش قائل شود و قدرشان را بداند.

«خونهٔ ما به‌اندازهٔ کافی تمیزه که بشه بهش گفت قشنگ و اون‌قدر شلخته که بتونیم توش زندگی شادی داشته باشیم»

فکرش را هم نمی‌کردم که بخواهم در چنین سن پایینی برای ادامهٔ عمرم به کسی متعهد شوم، اما این رابطه به‌شکلی طبیعی پیش می‌رفت و همه‌چیز به نظر درست می‌آمد.

زندگی خیلی کوتاه است و ما عاشقِ بودن در کنار یکدیگریم؛ آدم‌های عاشق نباید این‌همه ساعت از هم دور و مشغول کارهای جدا، در مکان‌های جدا باشند:

فصل نوزدهم: دوباره ازدواج کردی؟

همیشه شوخی را چاشنی چالش‌های زندگی می‌کرد.

این کتاب داستان عشق و ازدست‌دادن است، اما در عین حال لذت، زیبایی و شورِ زندگی را ارج می‌نهد؛ داستانِ اینکه چطور به پایان بخشی از زندگی‌تان می‌رسید و برای رفتن به سوی بخش بعدی راهی می‌یابید؛ داستان زندگی من و زنی استثنایی:

شروع هر کار، عملی بسیار خشونت‌آمیز است. من نمی‌توانم شروع کنم. من از شروع‌کردن فراری‌ام.

زمان مناسب هیچ‌وقت از راه نخواهد رسید.

شمع درخششی خیره‌کننده دارد و فضا را با نور زنده و رَقصانش که همواره دارد تغییر شکل می‌دهد روشن می‌کند. به نظرم شمع‌هایی با اندازه‌های مختلف منحصربه‌فردبودنِ شکلِ انسان را به نمایش می‌گذاشتند. اشکال، اندازه‌ها و رایحه‌های مختلف، فتیله‌هایی که هرکدام به‌شکلی متفاوت می‌سوزند و اجتناب‌ناپذیری سوختن‌شان، همگی نمادی از انسان‌ها و ضعف‌شان هستند. بله، هر روز و هر دقیقه شاهد این ضعف بودم، اما شمع‌ها زیبایی و ظرافتِ خاصی داشتند که با من حرف می‌زدند. حالا که فرصتی پیش آمده بود تا مدتی طولانی در خانه بمانم، شروع کردم به ساختن شمع. خیلی زود اتاق نشیمن و سالن پذیرایی‌مان به شمع‌فروشی رزنتال تبدیل شد.

تمام داستان‌های عاشقانه آن‌طور که شما می‌خواهید به پایان نمی‌رسند، اما اغلب همین باعث می‌شود ارزش شنیده‌شدن داشته باشند.

همان‌طور که آنجا ساکت کنار هم نشسته بودیم، متوجهش شدم، با تک‌تک ذرات وجودم حس کردم که زمان‌مان محدود است. اما نمی‌توانستم به خودم اجازه دهم که تسلیمِ غمِ دانستنِ این موضوع شوم.

چند وقت پیش ازم پرسیدی باتوجه به شرایط سختی که برامون پیش اومده، چیزی هست که بخوام بهت بگم یا نه. می‌خوام بگم دوستت دارم، نه اون‌طورکه هر روز بهت می‌گفتم، اون دوستت دارم‌ها چنین معنایی داشتند: بعد از کار می‌بینمت، وقتی پیشت نیستم یادت باشه که واقعاً دوست دارم. اما این دوستت دارم که الان بهت می‌گم یعنی طوری دوست دارم که تا به حال هیچ‌کسی رو توی زندگی‌م این‌طور دوست نداشته‌م و نخواهم داشت. تو نیمهٔ دیگهٔ منی. ازم حمایت کردی و اطمینان و عشقی بهم دادی که فقط این دوستت دارم‌ها می‌تونن احساسم رو بهت توصیف کنن. عشقت من رو به آدمی که الان هستم تبدیل کرده و تو رو تبدیل به تو. یعنی تو روحمی و خیلی خوب می‌شه اگه بتونیم تو این مبارزه پیروز بشیم و تا مدت‌ها عاشق هم بمونیم. اصلاً عشقمون باید همین‌طوری باشه.

یکی از عمده‌ترین دلایلی که ازدواج‌مان این‌چنین موفقیت‌آمیز بود این بود که واقعاً می‌خواستیم طرف مقابل شاد باشد، موفق شود، تأثیرگذار باشد و منبع الهامِ خودش را بیابد. همیشه از هم حمایت می‌کردیم

زمان معجزه می‌کند. افرادی که خودشان غم بزرگی را تجربه کرده بودند این را به من گفته بودند.

مادرم بسیار آزاداندیش بود، همیشه تشویقم می‌کرد مستقل باشم و سرم به کار خودم باشد؛ البته تا زمانی‌که «کار خودم» این‌قدراحمقانه نباشد که زندگی‌ام را به‌هم بریزد.

در زندگی روزمره هم همین کار را می‌کرد؛ یا از لباس‌هایم تعریف می‌کرد: «وای! خیلی خوش‌تیپ شده‌ای!» یا از سخنرانی‌ای که در یکی از مهمانی‌های شام‌مان ارائه دادم تعریف می‌کرد یا بعد از خواندن یکی از کارت‌هایی که به او داده بودم می‌گفت «درحقیقت»، من نویسندهٔ خانواده‌ام. او با رفتار و حرف‌هایش من را به انسان بهتری تبدیل کرد. حالا که به گذشته نگاه می‌کنم، مطمئنم من هم همین کار را برای او انجام دادم.

درسی که همان اوایل یاد گرفتم این بود که سوگواری برای هر شخصی به‌شکلی متفاوت اتفاق می‌افتد و اصلاً راه درست یا غلطی برای گذران این دوران وجود ندارد. هرقدر بیشتر جلو رفتم و انسان‌های بیشتری داستان‌شان را با من در میان گذاشتند، این بیشتر برایم مشخص شد.

به‌نحوی، طی تاریخ، به مردها برچسب «بی‌احساس» زده‌اند. درحقیقت، از نهادهایی مانند نهادهای وابسته به ارتش ایالات متحده گرفته تا خانواده‌های معمولیِ امریکایی تا عرصه‌های ورزشی و استادیوم‌ها، نهادهای آموزشی و گروه‌های اجتماعیِ وابسته به آن‌ها و حتی صنعت فیلم‌سازی و محتواهای تلویزیونی، مردها را به‌نحوی به‌تصویر می‌کشیدند که در برخورد با رویدادی عاطفی خشک و بی‌احساس‌اند. به‌روزرسانی: تمام این افکار را دور بریزید!

زمان شام= زمانی برای کنار هم بودن. پخش موسیقی در پس‌زمینه اشکالی ندارد، اما تلویزیون ممنوع است.

خانه را پر از یادداشت‌های عاشقانه کردم

ایمی همیشه می‌دانست چه بگوید، کِی بغل کند، کِی تنهای‌شان بگذارد، کِی سفت‌وسخت باشد و کِی عشق بورزد، طوری که فقط یک مادر می‌تواند.

واقعاً هیچ‌وقت برای‌مان مهم نبود کجا می‌رویم یا چه کاری انجام می‌دهیم؛ شام و نوشیدنی در کافه‌ای نزدیکِ خانه که معمولاً مدتی را در آنجا می‌گذراندیم، با دوستان‌مان بیرون می‌رفتیم، موسیقی و اجراهای زنده، مهم این بود که کنار هم باشیم، برای هم وقت بگذاریم و اجازه ندهیم دغدغه‌های زندگی، بچه‌ها، کار یا چیزهای دیگر آن «مایِ» فوق‌العاده‌ای را که در رأس تمام این‌ها بود از ما بگیرد. قرارهای هفتگی‌مان درست مثل شارژکردن باتریِ وسیله‌ای برقی بود، حالا این قرار می‌توانست مدیتیشنی خیلی خوب یا تعطیلاتی کوتاه باشد. این قرارها هیچ‌وقت تکراری نمی‌شدند. درحقیقت، به نظر می‌رسید همیشه به‌نحوی به رابطه‌ای که از پیش داشت قوی‌تر می‌شد جان تازه‌ای می‌بخشند.