بریده‌هایی از کتاب مدرنیته، توسعه و لیبرالیسم

چرا در جامعه اسلامی ایران، واژه «مستضعف» که روزی بار ارزشی داشت،‌ کنار گذاشته شده و واژه «قشر آسیب‌پذیر جامعه» به جای آن نشسته است؟ آیا این نشان نمی‌دهد که ما اصطلاح توسعه غربی را پذیرفته‌ایم؟! چرا امروز برخورداری از ثروت و پول،‌ ماشین، موبایل و... جزء تفکرات آرمانی جوانان، و حتی دینداران ما قرار گرفته و ساده‌زیستی، مصرف کم و... مایه شرمساری و خجالت شده است؟! آیا جز این است که ما اصطلاح توسعه را پذیرفته‌ایم؟! آیا بیم آن نمی‌رود که تفکرات دینی و جهان‌بینی الهی ما نیز از بین برود؟

گرچه بسیاری از متفکرین اسلامی به دنبال احیای اسلام و برگرداندن عزت به کشورهای اسلامی بودند، اما به دلیل آنکه غرب جدید و مدرن را به خوبی نشناخته بودند، راه چاره را غربی‌شدن در علم، ابزار، سیاست و... پنداشتند و همین امرباعث شد تا کشورهای اسلامی و مسلمانان به صورت تدریجی وپنهان تمدن خود را از دست بدهند و به طور تقریبا کامل آن را فراموش کنند.

.تفاوت است بین این دو اعتقاد و نتایج آن.اعتقادی که می‌گوید علم و ابزار مدرن دینی نیست، اما برای مقابله با تهاجم علمی غرب باید از آن استفاده کرد و اعتقادی که می‌گوید که علم و ابزار مدرن دینی است و باید آن را از دین اقتباس کرد.در اعتقاد اول تهاجم فرهنگی، از خودبیگانگی، تسلط فکری بر جوامع اسلامی، پیش نمی‌آید در عین حال که با غرب مقابله جدی هم می‌شود، اما درنگاه و اعتقاد دوم جامعه دینی دچارتسلط فرهنگی، از خودبیگانگی و هضم در غرب می‌شود.در اعتقاد اول در عین مقابله با غرب به وسیله علم و ابزار خودش، مفاهیمی و روشها و نوع زندگی غربی وارد فضای زندگی جوامع اسلامی نمی‌شود، دیگر به دنبال توسعه غربی نمی‌رویم، غذا و پوشاک وآداب و رسوم و آموزش و پرورش و... را غربی نمی‌شود، از جهت فکری و فرهنگی می‌توانیم مستقل عمل کنیم، اما در اعتقاد دوم همه چیزمان غربی می‌شود وتفکرو فرهنگ غرب وارد تمام ساحت‌های زندگی ما می‌شود.اول غرب مدرن و جهان‌بینی سکولاررا از طریق علوم مدرن وارد می‌کنیم، سپس می‌خواهیم آن را اسلامی کنیم!!