بریده‌هایی از کتاب اقبال های خفته

سادگی و صداقت هنوز توی زندگی مردم بود و جایش را به چشم و هم‌چشمی و دغل‌بازی و البته دروغگوئی‌های معمول نداده بود.

تنهایی ما آدم‌ها گاهی به قدری بزرگ و عظیم است که جز خود ما کسی به طول و عرض آن واقف نیست

عجله نکن جوان؛ می‌رسیم. رفته‌ها پشیمانند. اصلاً برسیم که چی بشود؟ کجا برویم؟ شصت سال است که به اُمید رسیدن پاهایم روی پدال است؛ هنوز نرسیده‌ام.

ای‌کاش نعمت فراموش‌کاری، کودکی و بزرگسالی نمی‌شناخت.

این روزها می‌فهمم کشنده‌ترین درد عالم اینست که برای مشکلات و گرفتاری‌های عزیزترین افراد زندگیت هیچ کاری از دستت برنیاید.

گاهی وقت‌ها کمتر فهمیدن و کمتر دانستن بهترین نعمت خداوند است.

{یک کتری و قوری کوچک، یک دست دوری و قاشق چنگال با یک قابلمه کوچک. صافی و لیوان و یک دست رختخواب } تمام مایحتاج اولیه یک زندگی مجردی. خیلی سخت است و خیلی آسان. سخت برای فراهم کردن هر آنچه تا دیروز برایت حاضر و آماده می‌کردند و آسان برای اینکه آدمی بنده عادت است.

بزرگی و کوچکی آدم‌ها به سن و سال و نژاد و کشورشان نیست. به ردی است که از خودشان به جای می‌گذارند. ردی از محبت، عشق و مهربانی. هنگامی که به آخر خط این دنیا رسیدند، وقتی پشت سرشان را نگاه می‌کنند جای پاهای خوبی از آنها به یادگار مانده است. چیزی که خلاف این هم ممکن است که اتفاق بیافتد.

آدمی وقتی میان جمع باشد نمی‌فهمد که چقدر تنهاست. اما وقتی خودش با خودش یک جا جمع می‌شود، آن زمان دیدن دارد.

کسی را که دزد می‌زند، همیشه از دو چیز رنجور است. یکی درد مالی که از او برده‌اند و دیگری شماتت و سرزنش اطرافیان.

تنها کسی که در این دنیا می‌تواند مچ تو را بگیرد و دستت را رو کند خود خود توست؛ وقتی با تو یک جا جمع می‌شود.

پرسیدم عمو خیلی مانده تا برسیم؟ سری تکان داد و گفت: _عجله نکن جوان؛ می‌رسیم. رفته‌ها پشیمانند. اصلاً برسیم که چی بشود؟ کجا برویم؟ شصت سال است که به اُمید رسیدن پاهایم روی پدال است؛ هنوز نرسیده‌ام.

گاهی وقت‌ها کمتر فهمیدن و کمتر دانستن بهترین نعمت خداوند است.

این روزها می‌فهمم کشنده‌ترین درد عالم اینست که برای مشکلات و گرفتاری‌های عزیزترین افراد زندگیت هیچ کاری از دستت برنیاید.

برای کسی که سربازی نرفته باشد، دو سال است. برای کسی که لباس نظامی پوشید، می‌شود بیست سال. اما برای کسی که خدمتش را تمام‌کرده انگار دو روز بوده است.

هرکس دو سال خدمت کرده باشد برای بیست سال بعد از آن، خاطره و حرف برای گفتن دارد.

کاش انسان‌ها همیشه مثل عکس‌هایشان بودند. هیچ عیب و ایرادی از درونشان به عکس منتقل نمی‌شود و همانی هستند که باید باشند. هیچ‌کس را از روی عکسش قضاوت نمی‌کنند و به کسی به خاطر زیبایی یا زشت بودنش درون عکس، نمره و مرتبه‌ای نمی‌دهند

خداحافظی همیشه سخت و غم بار است.

کاش انسان‌ها همیشه مثل عکس‌هایشان بودند. هیچ عیب و ایرادی از درونشان به عکس منتقل نمی‌شود و همانی هستند که باید باشند.

تجربه جالبی است. تنهایی آدم با خودش را می‌گویم.

اکبر از زندگانی نفس کشیدن و پول روی پول گذاشتن را بلد بود. زندگانی بغیر از اینها چیزهای دیگری هم دارد، عشق، محبت، صداقت و دوست داشتن و مهم‌تر از آنها دوست داشته شدن. اکبر اینها را بلد نبود. نه اینکه اینجوری به دنیا آمده بود؛ یاد نگرفته بود.

بزرگی و کوچکی آدم‌ها به سن و سال و نژاد و کشورشان نیست. به ردی است که از خودشان به جای می‌گذارند. ردی از محبت، عشق و مهربانی.

دنیا با تمام بزرگی‌اش در برابر کهکشان و سیاراتش بسیار کوچک است و انسان با تمام کوچکی‌اش در برابر دنیا و کائنات میتواند آنقدر بزرگ باشد که نبودنش یا حتی کم بودنش همه‌جا و همه‌وقت حس شود. بزرگی و کوچکی آدم‌ها به سن و سال و نژاد و کشورشان نیست. به ردی است که از خودشان به جای می‌گذارند. ردی از محبت، عشق و مهربانی.

هر کس توی زنگدی‌اش آنقدر گیر و گرفتاری دارد که اگر زرنگ باشد بتواند دردهای خودش را تسکین دهد. بگذر از حرف‌های یک مشت خاله زنک وراج که وقتی به هم می‌رسند برای اینکه عیب و ایرادهای زندگی خود را بپوشانند و افکار مردم را منحرف کنند به ایرادهای من و تو گیر می‌دهند و به مشکلات و کم و کسری‌های دیگران می‌پردازند. اتفاقاً این جور آدم‌ها بوقت تنهایی‌شان دیدنی‌تر هستند. فقط به خودشان گیر می‌دهند و به نداشته‌ها و کمبودهایشان فکر می‌کنند.

{ زندگی رو باختی دل من، مردم رو شناختی دل من. }

به قول سعدی علیه الرحمه: کسی را که دزد می‌زند، همیشه از دو چیز رنجور است. یکی درد مالی که از او برده‌اند و دیگری شماتت و سرزنش اطرافیان.

کینه و رنجش هر چند کوچک و ناچیز مثل غباری است که بر روی آیینه‌ای می‌نشیند. شاید آن اوایل مشکلی نداشته باشد؛ اما در بلندمدت تبدیل به زنگاری می‌شود که نه تنها قلب و دلت را سیاه، بلکه چشمانت را هم کور می‌کند.

خاطر نبودن بلیط روی صندلی‌های بوفه بنشینند.

این هم از مصائب و بدبختی‌های پناهندگی بود. در هفت آسمان خدا، ستاره‌ای برای دلخوشی نداشته‌باشی.

به اُتاقم رفتم تا یک دستی به سر و رویش بکشم که آخرسالی همان طور درهم و برهم رهایش کرده و رفته بودم. بعضی وقت‌ها آدم فکر می‌کند که برگشتی در کارش نیست. برای همین هم می‌پاشد و می‌ریزد و انگار نه انگار که چند روز دیگر، دوباره باید برگردد و زندگی‌اش را از سر بگیرد.