بریده‌هایی از کتاب وسوسه های ناتمام

«تف بر این دنیا، تف. نَوَد و اندی سن از خدا گرفتم. افتخار حضور در کنار پیامبر را داشتم. حکومت‌های ابوبکر و عمر و عثمان و علی و حسن را دیدم. اما هرگز شقی‌تر از یزید و پدرش معاویه را ندیدم. آن‌ها مسیر دین و اسلام را تغییر دادند و حالا هم می‌خواهند به‌زور از کسی بیعت بگیرند که حکومت و ولایت حق اوست نه یزید».

«ایوب، پسرم. من و پدرت هم علی را دیدیم و هم معاویه را. فاصلۀ این دو تن بیش از زمین و آسمان است. فرق‌شان فرق نور و سیاهی و ظلمت است. پس چشم و گوشت را باز کن و حواست باشد چه می‌کنی. من به تو شیر پاک و نان حلال داده بودم. نبینم به اولاد پیامبر خدای

چه برزخی شوم‌تر از این دنیا. دنیایی با وسوسه‌های ناتمام.

عجیب است که اینان از مرگ نمی‌هراسند؟ مگر مرگ هراسناک نیست؟ چگونه وعدۀ بهشت را در این آیات باور دارند؟

آهسته از آنان دور شدم. رفتم به‌طرف فرات. شبحی روی تل خاکی در کنار فرات نشسته بود. او کسی نبود جز حر که امروز حال ناخوشش را دیده بودم. به نظرم دلش با ما نبود. پس چرا مانده بود؟ می‌رفت به کوفه. یا از ترس مجازات عبیدالله می‌رفت بین قبیله‌اش تا دست کسی به او نرسد. حر مانده بود؛ اما بعید می‌دانم فردا دل و جانی برای جنگیدن داشته باشد.

ای مؤمنان، به دنیا دل نبندید که آب دنیای حرام، تیره و گل‌آلود است. منظره‌ای دلفریب و سرانجامی خطرناک دارد. فریبنده و زیباست. برق درخشنده‌ی دنیا، شما را خیره نکند و سخن ستاینده‌ی دنیا را نشنوید. به دعوت‌کننده‌ی دنیا پاسخ ندهید و از تابش دنیا روشنایی نخواهید و فریفته‌ی کالاهای پر زرق‌وبرقش نشوید که برق دنیای حرام، بی‌فروغ است و سخنش دروغ و اموالش به غارت رفته و کالاهای آن تاراج‌شدنی است. دروغ‌گویی خیانت‌کار، ناسپاسی حق‌نشناس، دشمنی حیله‌گر، حالاتش متزلزل، عزتش خواری، جدی‌اش بازی، و بلندی‌اش سقوط است. دنیا منزل ناآرامی است که جایگاه دیدنی‌های کوتاه و بی‌ارزش است.

«اگر غم و اندوه طفلان حسین در سینه‌ام سنگینی نمی‌کرد، به حرفت می‌خندیدم ابن‌سعد. آنچه نیت کرده‌اید تکلیف خداوند بر شما نیست. شیطان است که به قلب‌های شما ولایت دارد و بر عقل‌های شما حکومت می‌کند.

«چنان دم از حکومت الهی می‌زنید که گویی جبرئیل نازل شده است و حکم مسلمین را بر یزید تنفیذ نموده. مرد حسابی، گویی فراموش کرده‌ای این‌هایی که پیش روی تواند، فرزندان رسول خدا هستند. همین رسولی که یزید و پدرش به‌ناحق بر ولایت او تکیه زده‌اند. حالا شما آب را بر روی خاندان رسول خدا بسته‌اید و بیعت می‌خواهید؟

حتی برخی از حاکمان‌این دنیا، سهم‌دار میراث معاویه و یزیدند.

دنیا منزل ناآرامی است که جایگاه دیدنی‌های کوتاه و بی‌ارزش است.

این جماعت شمشیر از رو بسته‌اند. تا از حسین بیعت نگیرند دست‌بردار نیستند

هرگز شقی‌تر از یزید و پدرش معاویه را ندیدم. آن‌ها مسیر دین و اسلام را تغییر دادند و حالا هم می‌خواهند به‌زور از کسی بیعت بگیرند که حکومت و ولایت حق اوست نه یزید

مرد اول نگاهی به کوزه‌ی آب و بعد به من انداخت و گفت: «در کربلا هم به حسین و یارانش آب تعارف می‌کردی؟ به پدرت چه؟ به او هم آب دادی؟»

حکایت عشق، حکایت آتش است که می‌سوزاند و نابود می‌کند. خواستم بگویم عشق یک نگاه و صد نگاهش فرقی با هم نمی‌کند. چه بسا نگاه صدم، هرم و داغی نگاه اول را نداشته باشد.