بریده‌هایی از کتاب زندگی با دور ریختنی های کمتر

مصرف ناآگاهانه در ظاهر، آزادی‌بخش و احتمالاً لذت‌بخش به نظر می‌رسد. مصرف ناآگاهانه، هشتگِ نانوشتۀ تصاویری‌ است که «بچه‌پولدارهای اینستاگرام» آپلود می‌کنند؛ مصرف ناآگاهانه، زیرنویس پنهانِ «ویدئوهای تبلیغاتی» است؛ اما خطر مصرف ناآگاهانه این است که ما را به‌طرز بیمارگونه‌ای مادی‌گرا می‌کند. یعنی حجم زیادی از توجهمان بر ثروت، کالاها و منزلت اجتماعی‌مان متمرکز می‌شود

آدم‌های مادی‌گرا نشان داده‌اند که (نفس عمیق بکشید!) بخشندگی، سازگاری و سلامتی کمتری دارند، کمتر به دیگران کمک می‌کنند، رضایت کمتری از زندگی‌شان دارند، رضایت کمتری از شغلشان دارند، اهمیت کمتری به محیط‌زیست می‌دهند، بیشتر قمار می‌کنند، بیشتر بدهکار می‌شوند، تنهاترند، در حفظ دوستی‌ها ضعیف‌ترند و با دوستانی که دارند کمتر صمیمی می‌شوند. آهان و اینکه بچه‌های مادی‌گرا عملکرد ضعیف‌تری در مدرسه دارند.

محور زندگی، از «ما» به «من» تغییر یافته است. به‌طرز کنایه‌آمیزی، افراد خودمحور، به خودشان بیشتر از هر‌کس دیگری آسیب می‌رسانند. ازنظر من، اینکه در یک دهۀ گذشته، مصرف داروهای ضدافسردگی در ایالات متحده ۴‌برابر شده، تصادفی نیست. وضعیت این سیاره و آدم‌هایش بحرانی شده است. دیر شده، ولی هنوز وقت برای تغییر اوضاع هست.

طبق برآوردها اگر همۀ مردم دنیا مثل ما غربی‌ها زندگی کنند، برای بقا به چهار کرۀ زمین نیاز خواهیم داشت. به‌علاوه، کشورهای آسیایی، آفریقایی و آمریکای جنوبی دارند به‌سرعت به ما نزدیک شده و سبک زندگی ما را تقلید می‌کنند. ضروری‌ است که روش زندگی‌مان را طوری تغییر دهیم که دیگر به مصرف و رشد مستمر متکی نباشد، تا هم منابعمان تمام نشوند و هم اثرات گرمایش جهانی بر کرۀ زمین کاهش یابد.

عادت به خرید بیش از حد، اغلب با‌احساس خودارزشمندیِ پایین در ارتباط است.

یونانی‌های باستان ضرب‌المثل بی‌نظیری داشته‌اند: «یک جامعه وقتی شکوه می‌یابد که مردمش درختانی بکارند که می‌دانند خودشان هرگز زیر سایۀ آن‌ها نخواهند نشست.»

مشکل بسیار بزرگ‌تر است. نه تنها خانه‌های ما، بلکه کلّ زندگی‌مان، پر شده از چیزهایی که ناامیدمان می‌کنند، سطح استرسمان را به سقف می‌چسبانند و حساب‌های بانکی‌مان را خالی می‌کنند؛ اما به‌طرز عجیبی، درست همین بی‌کیفیتی و ناکارآمد‌بودن این چیزهاست که باعث می‌شود احساس کنیم که باید محصولات بیشتری بخریم. اما آیا زندگی نمی‌تواند جور دیگری باشد؟ چه می‌شود اگر تصمیم بگیریم به‌جای چیزهای «موقتی» که خیلی زود با چیزهای دیگر جایگزین می‌شوند، دوروبرمان را با اشیای زیبا، خوش‌ساخت و بادوام پر کنیم؟