میرزاحسین واعظ کاشفی سبزواری

میرزاحسین واعظ کاشفی سبزواری یکی از نویسندگان تأثیرگذار و پرتألیف دوران تیموریان است که به‌واسطهٔ نگارش آثار متعدد به‌ویژه «مقتل روضه الشهدا» (مورد استفاده در دوران صفویه برای اجرای تعزیه و روضه‌خوانی)، «جواهر التفسیر»، «اخلاق محسنی»، «انوار سهیلی»، «مواهب علیه»، «فتوت‌نامهٔ سلطانی»، «لباب معنوی فی انتخاب مثنوی» (لب لباب)، «مختصر الجواهر»، «مخزن الانشا، مراصد الاسنی فی اسما الحسنی» و «بدایع الافکار فی صنایع الاشعار» نام خود را جادوانه کرده است. در دورهٔ تیموریان به شهرت رسید. ابتدا مورد حمایت سلطان حسین بایقرا و دیگر درباریان قرار ‌گرفت؛ به‌ویژه از جانب علی‌شیر نوایی، ادیب و سیاست‌مدار برجستهٔ عهد تیموریان که بسیاری از آثار کاشفی نیز به او تقدیم شده است. سلطان حسین یک خانقاه به نام «دار السیاده» را در سر چهارسوق (بازار مرکزی) بلدهٔ هرات بنا کرد و کاشفی را به‌عنوان شیخ خانقاه برگماشت. کاشفی به‌طور مرتب در مراکز حساس حکومتی و فرهنگی هرات به وعظ پرداخت. در سال و محل دفن این نویسنده اختلاف وجود دارد. سال‌های ۹۰۰، ۹۰۶ و ۹۱۰ هجری را سال درگذشت او می‌دانند و برخی محل دفنش را هرات و در نزدیکی قبر عبدالرحمن جامی ذکر کرده‌اند.