ملک الشعرا بهار

محمدتقی بهار ملقب به ملک الشعرا بهار در ۱۸ آذر ۱۲۶۵ در مشهد به دنیا آمد و در یک اردیبهشت ۱۳۳۰ درگذشت. او متخلص به «بهار»، شاعر، ادیب، نویسنده، روزنامه‌نگار، تاریخ‌نگار و سیاست‌مدار معاصر ایرانی بود. «پرویز ناتل خانلری» بهار را آخرین ادیب بزرگ ایران نامیده است. محمدتقی بهار ادبیات فارسی را نخست نزد پدرش آموخت. از هفت‌سالگی آغاز به سرودن شعر کرد. از چهارده‌سالگی به‌اتفاق پدرش در مجامع آزادی‌خواهان حاضر شد و به‌واسطهٔ انس و الفتی که با افکار جدید پیدا کرده، به مشروطه و آزادی دل بست. دو سال پس از مرگ پدرش در سال ۱۳۲۴ که مشروطیت در ایران مستقر شد، بیست‌ساله بود. به جمع مشروطه‌خواهان خراسان پیوست. آثار منثور و منظوم او متنوع است و انواع شعر سنتی و اشعار به زبان محلی، تصنیف و ترانه، مقاله و سخنرانی‌های سیاسی و انتقادی، رساله‌های تحقیقی، نمایشنامه، اخوانیات و مکتوبات، تصحیح انتقادی متون، ترجمه‌های متون پهلوی، سبک‌شناسی نظم و نثر، دستور زبان، تاریخ احزاب، مقدمه بر کتاب‌ها و حواشی بر متون به‌ویژه شاهنامهٔ فردوسی را در بر می‌گیرد. مهم‌ترین اثر بهار «دیوان اشعار» او است که به‌اعتباری کارنامهٔ عمرش به شمار می‌رود. عنوان برخی از آثار مکتوب او عبارت است از «منظومهٔ چهار خطابه»، «اندرزهای آذرباد ماراسپندان (ترجمهٔ منظوم از پهلوی)»، «یادگار زریران (ترجمهٔ منظوم از پهلوی)»، «گلشن صبا، فتحعلی خان صبا (تصحیح)»، «تاریخ سیستان (تصحیح)»، «رسالهٔ نفس ارسطو ترجمهٔ باباافضل کاشانی (تصحیح)»، «دستور زبان فارسی پنج استاد (با همراهی قریب، فروزانفر، رشید یاسمی، همایی)»، «رساله در احوال محمد بن جریر طبری»، «تاریخ مختصر احزاب سیاسی (دو جلد)» و «سبک‌شناسی (سه جلد)».