دانلود و خرید کتاب صوتی نفس های بی‌رمق

کتاب نفس های بی رمق نوشته‌ دیوید اِکان توسط حدیثه غفاری ترجمه شده است. این اثر داستانی بر اساس یک ماجرای واقعی است.

درباره کتاب نفس های بی‌رمق

برای اینکه یک دونده را کاملا، درک کنید باید با سفرش آشنا بشوید، این‌گونه متوجه نبض زندگیش خواهید شد. نفس های بی رمق که شما را با ذهنیات یک دونده مسابقه آشنا می‌کند، تلاشی درخور تحسین برای معنا بخشیدن و پاسخ نهایی به پرسشی است که اغلب از دونده‌ها پرسیده می‌شود «چرا؟» ورزشکار خاطرات جوانی دبیرستانی رو نقل می‌کند که منجر به راه یابی تیمش به مسابقات قهرمانی پنج کیلومتر ایالتی شدند، این ورزشکار با خودش کنار می‌آید و در آخر به توجیهِ افراط محض، مضحک بودن و جنون در ورزش می‌پردازد.

شنیدن کتاب نفس های بی رمق (چرا می دویم) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به داستان‌های واقعی را به خواندن این کتاب دعوت می‌کنیم.

درباره دیوید اوکان

وقتی دیوید از من خواست که این متن رو بنویسم، فوراً قبول کردم. اگه بایستی چیزی درباره فصل دو صحرایی سال ۲۰۰۵ بدونید، اینه که باید به بهترین نحو ممکن برگزار می‌شد. هیچ عذر و بهانه و اشتباهی، قابل‌قبول نبود. بایستی کامل می‌بود. به نظرم سخت تلاش می‌کنم و در زندگی، اهدافی دارم ولی هنوز می‌دونم که شیوه عمل من همیشه مبتنی بر «موفقیت» یا «عالی بودن» یا حتی گاهی مبتنی بر «بهترین بودن» هست. این شیوه هرگز درصدد «کامل بودن» نبوده و نمی‌تونست باشه. تا حدی بدین خاطر که گرفتار مشغله‌های زیادی مثل کار تمام‌وقت، قبض‌ها، دوست‌ها و اشخاص مهم دیگه هستیم. کامل بودن به معنای واقع‌گرا بودن در زندگی نیست. احتمالاً برخی با ارائه دلیلی بی‌چون‌وچرا می‌گن که این محاله، بااین‌حال ما تو ماه‌های گرم تابستون ۲۰۰۵ تو میامی، خودمونو در آستانه فصلی دیدیم که باید کامل می‌بودیم. احساس کردیم که ما مسئولیم به کمال برسیم و اون چیزی بود که مایل‌ها باهاش فاصله داشتیم. 

تیم دو صحرایی کلمب هلیونز وقتی وارد فصل سال ۲۰۰۵ شد که پس از هر فصل، پیشرفت‌های جهش‌واری می‌کرد. پس از ناکامی در یک سری رشته ورزشی مثل بیس‌بال، بسکتبال و فوتبال و عدم راه‌یابی به پایان فصل، تبدیل به دونده‌های استقامت با عنوان برحق مسابقات ایالتی شدیم. دراین‌بین، هسته‌ای شامل چهار شاگرد سال آخر و یک سال سوم (که اتفاقاً مؤلف کتابِ دستتان است) کم‌کم فراتر از هم‌کلاسی یا هم‌تیمی رفتن و بیشتر شبیه برادر بودن. بااین‌حال علی‌رغم چندین سال موفقیت متوالی، همیشه به فکر سال ۲۰۰۵ بودیم. مثل یه دختر جوون رمانتیک که منتظر روز عروسیه یا مثل یه نوجوون اهل پارتی که منتظر بیست و یکمین جشن تولدشه، فصل مسابقات سال ۲۰۰۵، قله یک کوه و چراغ دریایی در میان مه بود.

زمانی قبل از ارقام ۹ تا ۵ کیلومتر، رقم ۴۰۱ کیلومتر بر زندگی ما حاکم بود، هفته‌ها به ۱۰۰ مایل فکر می‌کردیم، مسافت ۵ کیلومتری را کمتر از ۱۶ دقیقه می‌دویدیم، امتیازات تیم به ۱۵ رسید و مهم‌تر از همه اینکه به مقام اولِ مسابقات قهرمانی ایالتی دو صحرایی سال ۲۰۰۵ رسیدیم.

اون موقع واقعاً می‌تونستیم تو زندگی تمرکز کنیم، واقعاً برای کسب مهارتی خاص و کسب نتیجه قطعی، وسواس به خرج می‌دادیم. تمرینات رو تکامل بخشیده و کامل کردیم، به دنبال کسب هرگونه امتیاز کوچیکی بودیم که فکر می‌کردیم با اون به به‌عنوان قهرمانی ایالتی نزدیک‌تر می‌شدیم.