دانلود و خرید کتاب صوتی موآ

کتاب صوتی موآ نوشتهٔ منصور ضابطیان است. خودِ نویسنده گویندگی این کتاب صوتی را انجام داده و نوین کتاب گویا آن را منتشر کرده است؛ کتابی دربردارندهٔ سفرنامهٔ ویتنام.

درباره کتاب صوتی موآ

کتاب صوتی موآ، یک ناداستان معاصر و ایرانی را در قالب سفرنامهٔ کشور ویتنام در بر گرفته است. این کتاب اثری است از منصور ضابطیان. گفته شده است که «موآ» در زبان ویتنامی به‌معنی باران است. «موا» سفرنامه‌ای است حاوی شرح دقیق تجربیات و مشاهدات نویسنده از مردم ویتنام و محیط زندگیشان. نویسنده مانند همیشه با تیزبینی و دقت بالا و با میلی وافر به شناخت این سرزمین رازآلود، چشمان خود را چرخانده است تا زیباترین، هیجان‌انگیزترین و البته واقعی‌ترین تصویر از ویتنام را با نثری روان و جذاب به ما ارائه کند. این ناداستان صوتی را بشنوید.

در یک تقسیم‌بندی می‌توان ادبیات را به دو گونهٔ داستانی و غیرداستانی تقسیم کرد. ناداستان (nonfiction) معمولاً به مجموعه نوشته‌هایی که باید جزو ادبیات غیرداستانی قرار بگیرد، اطلاق می‌شود. در این گونه، نویسنده با نیت خیر، برای توسعهٔ حقیقت، تشریح وقایع، معرفی اشخاص یا ارائهٔ اطلاعات و به‌دلایلی دیگر شروع به نوشتن می‌کند. در مقابل، در نوشته‌های غیرواقعیت‌محور (داستان)، خالق اثر صریحاً یا تلویحاً از واقعیت سر باز می‌زند و این گونه به‌عنوان ادبیات داستانی (غیرواقعیت‌محور) طبقه‌بندی می‌شود. هدف ادبیات غیرداستانی تعلیم هم‌نوعان است (البته نه به‌معنای آموزش کلاسیک و کاملاً علمی و تخصصی که عاری از ملاحظات زیباشناختی است)؛ همچنین تغییر و اصلاح نگرش، رشد افکار، ترغیب یا بیان تجارب و واقعیات از طریق مکاشفهٔ مبتنی بر واقعیت، از هدف‌های دیگر ناداستان‌نویسی است. ژانر ادبیات غیرداستانی به مضمون‌های بی‌شماری می‌پردازد و فرم‌های گوناگونی دارد. انواع ادبی غیرداستانی می‌تواند شامل این‌ها باشند: جستارها، زندگی‌نامه‌ها، کتاب‌های تاریخی، کتاب‌های علمی - آموزشی، گزارش‌های ویژه، یادداشت‌ها، گفت‌وگوها، یادداشت‌های روزانه، سفرنامه‌ها، نامه‌ها، سندها، خاطره‌ها و نقدهای ادبی.

شنیدن کتاب صوتی موآ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب صوتی را به دوستداران ناداستان معاصر ایران و قالب سفرنامه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب صوتی موآ

«اینکه ویتنام را برای سفر انتخاب کردم شاید به خاطر رازآلودگی‌اش بود. چیزی درباره‌اش نمی‌دانستم و به نظرم سرزمین بکر و جذابی می‌آمد. پس یک روز نشستم پای اینترنت و شرایط گرفتن ویزا. کامنت‌های آدم‌هایی که به ویتنام رفته بودند. شرایط پروازها و غیره را بررسی کردم. مشتاق‌تر شدم. به نظرم باید ویتنام را می‌دیدم و شنوندگان کتاب‌هایم را با آنجا آشنا می‌کردم. پس رفتم.

در این سفر کمتر روزی بود که باران نبارد، حتی شده به اندازه چند بارش سبک. تقریبا تمام وسایلم نم کشید. کتاب راهنمایم خیس خورد، در کفش‌هایم می‌شد قورباغه پرورش داد و... اما همه این‌ها تجربه سفر بارانی‌ام در ویتنام را ناب‌تر و خاص‌تر کرد. ویتنامی‌ها به باران می‌گویند «موآ» و به یاد بود حضور این باران ممتد تصمیم گرفتم نام کتاب را همین بگذارم. حالا «موآ» پیش روی شماست و امیدوارم از شنیدنش لذت ببرید.»