عاشق کتاب خوندنم.خواهش میکنم کتاب بخونید تا سطح علمیتون بالابره.واقعا کشورمون به افراد کتابخون نیازداره.مانیاز داریم تا سطح سوادمون بالابره.پیشرفت یک کشور فقط بستگی به نیروی کارنداره بستگی به سواد هم داره

با احترام نسبت به نویسنده و زحماتش نظر شخصیه من اینه : حقیقتش اصلا جالب نبود ، خیلی زیاده گویی داشت ، کلا شخصیتهای غیر واقعی داشت ، اصلا یه نفر نیست که رفتارش طبیعی باشه تو این داستان . فرنگیس که یه آدم خودشیفتس دوقطبیه ، کل داستان داره میگه من عاشق ماکان هستم بعد وقتی ماکان زنگ میزنه بیا ، یهو خودشو میگیره ، حالا این هیچی ماکان هم که لوس ترین مرد دنیاست تا پشت تلفن تردید فرنگیس رو میبینه فازش کلا عوًض میشه مثل پسز بچه ها ، و کلا نمیشه حتی یه جای داستان یه ذره دوسش داشت ، تمام شخصیتا اغراق آمیز بود رفتاراشون . نویسنده خیلی خواسته دراماتیک کنه همه چیزو اما تلاشش بی نتیجه بود و داستان فقط حوصله سر بر شد .

چشم هایش نام رمانی از بزرگ علوی است که برای نخستین بار در سال ۱۳۵۷ خورشیدی منتشر شد. بزرگ علوی در این رمان روش استعلام و استشهاد را به کار برده، بدین‌گونه که قطعات پراکندهٔ یک ماجرا را کنار هم گذاشته و از آن طرحی کلی آفریده است که برحدس و گمان تکیه دارد این شیوه بیشتر در ادبیات پلیسی معمول است. برخی معتقدند این رمان و شخصت استاد ماکان، با الهام از زندگانی کمال‌الملک نگاشته شده است و گروهی دیگر آن را شرح حالی از زندگی تقی ارانی می‌دانند. این کتاب از آثار معدود زبان فارسی است که در مرکز آن یک زن با تمام عواطف و ارتعاشات روانی و ذهنی قرار گرفته است. خلاصه ای از داستان: استاد ماکان نقاش بزرگ که یک مبارز سیاسی علیه دیکتاتوری رضا شاه است در تبعید درمی گذرد. یکی از آثار باقی‌مانده از او، پرده‌ای است به‌نام «چشم هایش»، چشم‌های زنی که گویا رازی را در خود پنهان کرده است. راوی داستان که ناظم مدرسه و نمایشگاه آثار استاد ماکان است، سخت کنجکاو است راز این چشم‌ها را دریابد. بنا بر این سعی می‌کند زن در تصویر را بیابد و از ارتباط او با استاد ماکان بپرسد. پس از سال‌ها ناظم زن مورد نظر را می‌یابد و در خانهٔ او با هم گفت‌وگو می‌کنند و…

خطر _اسپویل چشم هایش درباره راز چشم های است که در تابلویی نقاشی استاد ماکان منعکس شده است.و آقای ناظم ساالها بعداز مرگ استاد در پی کشف این راز بر می آید... چشم هایش با خفقان سیاسی و اجتماعی زمان شاه اول آغاز میشود طوری که با کمی خواندن به این فکر خواهید رسید که با رمانی سیاسی روبه رو هستید.اما کمی که پیش میرود خواهیم فهمید این کتاب صرفا سیاسی نیست بلکه آمیزه ای از ابهام عشق سیاست درد ورنج است.... ابهام یک نگاه که در تابلوی نقاشی جاری میشود....تا نهایت فهم یک نقاش عاشق را از چشمانی که از آن میترسد نشان دهد... رمان چشم هایش شاید در کنار موضوعات بالا درباره این باشد چرا ما آدم هایی که دوستشان داریم را نمیشناسیم..واگر نمیشناسیم چرا به خودت شجاعت نمی دهیم آن را بشناسیم.... رمان چشمهایش به راستی از نظر من تاوان نفهمیدن یا نداشتن شجاعت فهمیدن معشوق است..... تاوانی که جز جدایی و درد و رنج برای هردو طرف نیست.

به نظر من که صدای اقای سلطان زاده خوب نیست بلکه صدای عالیی داره واقعا به دل میشینه

شاید همین دردی ک امروز تحمل میکنی راه نجات تو باشد.برای اینکه هنرمندبشوی ،باید حتما انسان باشی. اگر بخواهی چیزی از آب دربیایی ،نباید از میدان دربروی.ملا شدن چه آسان،آدم شدن چ مشکل!

در موخره کتاب که بزرگ علوی احتمالا در دهه شصت نوشته و بر تاریخچه نویسندگی خودش حسرت نامه ای می نویسد، جمله ای است با این مضمون که نمایش نامه نویسی راحت تر از داستان نویسی است، زیرا بر مبنای گفتگو است. شاید این طور بخوانم این عبارت را که داستان چه می افزاید؟ فضاسازی و خلق شخصیت و چیزی بیش از روایتی خطی از داستان، حداقل انتظارات من‌اند بزرگ علوی نسبت به دهه 30 خودش که این کتاب را در آن نوشته، خود را هرگز نویسنده نمیداند. البته کم لطفی است اگر چنین حرفی را به پای فروتنی نگذاریم. با معیارهای امروزی هم به نظرم داستان انسجام خودش را دارد و البته قالبی عاشقانه برای روایتی سیاسی هم کار خودش را کرده است. یعنی حتی بیش از اینکه کتاب را عاشقانه ای فارسی بدانیم، مانیفستی سیاسی پیش روی خودمان می بینیم که روایت رمانتیکی درون خود می پروراند با این حال، آن بخشهایی که باعث شد "چشم هایش" را لزوما معیاری برای قضاوت درباره بزرگ علوی ندانم و انگیزه پیدا کنم برای خواندن آثار متاخر، در ضعف شخصیت پردازی، و البته کمی روایت عام پسند و "اسماعیل فصیح" گونه است. یعنی مثلا راوی اولیه داستان که زندگی استاد ماکان را می نویسد، در داستان حل می شود و بود و نبودش فرقی نمی کند. همین طور خدمتکار وفادار استاد با تمام شجاعتش محو روایت فرنگیس است. فرنگیسی که حتی گفتگوی "نمایش نامه گونه" داستان را تبدیل به یک تک گویی بلند می کند، اما خود نویسنده هم شاید می داند که شخصیتش را آن طور که باید نپرداخته، و گاه و بی گاه مجبور به یادآوری از زبان خودش می شود که من اصلا نتوانسته ام درونیات خودم را بروز دهم با این حال، این رمان بخشی قابل توجه از تاریخ داستان نویسی معاصر ماست. از کلاسیک هایی که باید خوانده شوند و با تمام ضعف هایی که ممکن است به چشم خواننده ای چون من بیاید، هنوز معیاری برای قضاوت درباره نوشته های دیگران است. لااقل میدانیم چطور در زمینه و زمانه خودش می نوشت، و احتمالا تاثیراتش را در نوشته های دیگران بیشتر خواهیم دید

من فکر میکنم کتاب چشم هایش رو کسانی که درونگرا هستند بخونند بهتر درک میکنند ؛ نمیدونم چرا ولی حس میکنم درک کتاب برای افراد درونگرا بهتر هست:)

متاسفانه طاقچه توی توضیحات کتاب آخر داستان رو لو داده!

عالی بود