در چند ماه اخیر کلّ دیوان حافظ را از نو خواندم و بیش از گذشته در تک تک اشعار آن تعمّق کردم و حس میکنم که اگر بگوئیم که حافظ نخستین معلم مهارتهای زندگی به معنای درست و اصولیاش بوده سخن گزافی نگفتهایم.
در شعر حافظ هیچگاه واقعیت نفی نمیشود، هیچگاه رنجها و تاریکیهای موجود در جهان انکار نمیشوند امّا همیشه از دل این رنجها و تاریکی پلی به سوی روشنایی زده میشود. به قول استاد شمس لنگرودی (شاعر معاصر و محقّق ادبیات) شما هیچ یک از اشعار حافظ را نمیبینید که در آن اشاره ای به غم و رنج های بشر نشده باشد و همزمان ، تقریبا هیچ یک از اشعار حافظ را نمی بینید که در نهایت خالی از امید باشد. درباره شعر حافظ و ارتباط آن با مهارتهای زندگی مقالات زیادی میتوان نوشت که شاید در شماره های آینده به بعضی از آنها بپردازم اما در این مطلب میخواهم فقط یک بیت از دریای بی پایان شعر حافظ را برگزینم تا به همراه هم به تفسیر و …
