میرزا امید، ولد میرزا شکرالله، صبیهزاده خلیل تعطیل، از اجلّه و اعاظم سادات قریه تورقوزآباد از توابع ری و طهران بوده؛ دیوانش از قصیده، غزل، مثنوی، رباعی، دوبیتی، مخمس، مسمط و مزخرف قریب بیست هزار بیت است. تاکنون هیچکس حاضر به تصحیح و مقابله دیوان وی نشده و مجوز ارشاد هند و ایران را نتوانسته کسب کند؛ و الیوم در کتابخانه لکنهو هندوستان، خاک غربت میخورد و بعید نیست که موریانه اجل، دخلش را آورده باشد.
طبعش خالی از لطف نیست؛ لکن اشعار سرقتی او از شعرای متقدم و متأخر فزون از شماره است. استعدادی در اقلیم هنر و ادب نداشته و از گلشن ادب جز گل خرزهره نچیده و غیر از شماتت خار نچشیده؛ لکن گویا به مدد رشوت و درهمودینار اسمورسم خود را در کتب تذکرهالشعرا جا زده …
