قدم‌خیر

درد که در جانم پیچید دوره افتادم از این‌سر اتاق به آن‌سر اتاق. یک دست به شکم داشتم، یک دست به کمر. شکمم مثل یک تکه سنگ شده بود و بچه تکان نمی‌خورد. درد راه نفسم را بسته بود؛ اما من دلم گرم بود. پرده اتاق را پس زدم. تکه‌ای از شیشه پنجره که به‎خاطر موشک‌باران دیشب شکسته بود، زیر چسب سفید لق می‌خورد. اولین بار بود که نترسیده بودم؛ چون حسین پیش‌مان بود. باریکه نوری از لب پنجره تو آمد و به زحمت تا لبه پشتی پای پنجره رسید. برف ریز و تند می‌بارید. نم پیشانی‌ام را با آستین پیراهن گرفتم. با بال روسری خودم را باد زدم. خانجون با لیوان گل‌گاوزبان که آمد توی اتاق کوبید به صورتش و گفت: «خدا عقلت بده معصوم! نمی‌گی سرما به جونت بیفته زابه‎راه می‌شی؟» دست که برد سمت دستگیره پنجره اتاق، گفتم: «دلم گرمه خانجون! اولین باره که حسین پیشمه.» خانجون لیوان گل‌گاوزبان را روی ‌بخاری گذاشت و گفت: «خبه‌خبه! بعد شیش شکم زا این اداها!»

پنج شکم زاییده بودم، همه را به تنهایی. حسین سر هیچ‌کدام‌شان پیشم نبود. دو تای اول را که سر ساختمان بود و تا رسید خانه قنداق بچه را دادند بغلش. جنگ که شروع شد یک‌سر منطقه بود و سر زای سه تای بعد هم نشد که باشد؛ اما …