ثروتمندان کشورهای مختلف دنیا تمایل هر چه بیشتری پیدا کردهاند تا، در کنار افزایش تعداد خانهها یا اتومبیلهایشان، کلکسیون تابعیتهایشان را نیز رنگارنگتر کنند. بالاخره ممکن است کشوری که در آن به دنیا آمدهاند دچار ناامنیهای سیاسی یا فجایع زیستمحیطی شود، پس بهتر است جایی برای مهاجرت داشته باشند. یا ممکن است، به هر دلیلی، تحت تعقیب قرار گیرند و تصمیم بگیرند فرار را بر قرار ترجیح دهند. بنابراین کجا بهتر از وطنی دوم؟
اکونومیست ۱۸۴۳ — جلال مدیر اجرایی یک شرکت مخابراتی است، به زبان انگلیسی تسلط دارد و از دانشگاه هاروارد فارغالتحصیل شده است. همسرش هم جراح است. وضع آنها از هر لحاظ خوب است، همیشه عاشق مسافرت بودهاند و علاقۀ خاصی به دریاچۀ کومو در ایتالیا دارند. اما شهروندیِ عراق معمولاً برای آنها مشکل ویزا ایجاد کرده است. به همین خاطر جلال (که اسم مستعار اوست) و همسرش چند سال پیش درخواست دادند تا تبعۀ کشور دیگری شوند: آنتیگوا [جزیرهای در دریای کارائیب]. پس از ده ماه روال اداری و ارزیابیهای لازم (بررسی سوابق و مواردی از این دست)، چند صد هزار دلار در املاک و یک صندوق توسعه در این جزیرۀ کارائیبی سرمایهگذاری کردند و درمقابل گذرنامهای دریافت کردند که میتوانند با آن بدون ویزا به ۱۳۰ کشور، ازجمله اکثر کشورهای اروپایی، سفر کنند. آنها هر وقت به کومو سفر میکنند برای مشاوری که به آنها کمک کرد تا عراقی-آنتیگوایی شوند، بهنشانۀ قدردانی دائمیشان، کارتپستال میفرستند.
فرانچسکو کورالو به دلایلی بسیار متفاوت در جزایر کارائیب یک امتیاز جلو افتاد. او، که تاجری ایتالیایی است و در فهرست مهمترین افراد تحت تعقیبِ اینترپل قرار دارد، از کشور دومینیکا برای خودش یک گذرنامۀ دیپلماتیک خرید و …
