همه از بحران توجه میگویند: اینکه دیگر نمیتوانیم رمان بخوانیم، پای سخنرانی بنشینیم یا حتی پنج دقیقه روی یک موضوع متمرکز بمانیم. اما اگر خود این اضطراب، این هشدارهای پیدرپی دربارۀ نابودی تمرکز، همان حواسپرتی واقعی باشد چه؟ دانیل ایمِروار، استاد تاریخ دانشگاه نورثوسترن، با استناد به شواهد تاریخی، روانشناختی و رسانهای نشان میدهد آنچه امروز «بحران توجه» نام گرفته، بیشتر بازتاب یک تغییر نسلی و فرهنگی است. شاید این بحران، نه فاجعهای شناختی، بلکه واکنشی از سوی کسانی است که دیگر نمیتوانند توجه ما را جلب کنند.
نیویورکر — برای بهترین فیلمهای سال جوایزی هست، ولی کسی به بهترین ویدئوهای تیکتاک جایزه نمیدهد. و این خیلی حیف است، چون سال ۲۰۲۴ چند شاهکار کوچک در خود داشت. شاهکار @yojairyjaimee بازسازی یکدقیقهای و بینقص صحبتهای کانیه وست (که این روزها «یه» صدایش میکنند) در سال ۲۰۰۹ بود. شاهکار ۱۲ثانیهای @accountwashackedwith۵۰ یک ظرف توتفرنگی با تزئین شکلات را از زاویهدید نوازندۀ ساکسیفون یک گروه آر اند بی به تصویر کشیده بود. @notkenna هم در شاهکار هفتثانیهای خود با تمهیدات مضحک و کمهزینهای سگی را در حال پرواز با جارو نشان میداد. این گوهرهای اینترنتی همان چیزی هستند که پاتریشیا لاکوودِ شاعر نامشان را «یاقوت کبود لحظه» گذاشته بود، گوهرهایی که هر یک توجه را به شکلی عجیب و خیرهکننده به خود جلب میکنند.
فقط بیشازحد به آنها خیره نشوید. اگر هر ویدئوی تیکتاک بارقهای از خلاقیت باشد، تماشای طولانیمدت تیکتاک مثل این است که ساعتها به آتشبازی چشم دوخته باشید. این برای سلامتیتان خوب نیست، هست؟ در سال ۲۰۱۰، نیکلاس کار، نویسندۀ حوزۀ فناوری، در کتاب کممایهها: اینترنت با …
