تا چند دهۀ قبل، وقتی کسی تاب و توان روحیاش را از دست میداد، به دامان دوستان یا خانوادهاش پناه میبرد و با آنها درددل میکرد. هیچکس فکرش را هم نمیکرد روزی برسد که آدمها پول بدهند تا دربارۀ مشکلات روحیشان با غریبههایی که تا حالا یکبار هم آنها را ندیدهاند صحبت کنند. اما امروز، با ضعیفشدنِ شبکههای سنتی حمایت اجتماعی، صنعت رواندرمانی نقش مهمی در زندگی ما بر عهده گرفته است. رونالد دورکین معتقد است این صنعت انقلاب بزرگی را در جامعۀ ما رهبری میکند.
نشنال افرز — همۀ ما دنبال شادی هستیم، ولی باز هم خیلی از آمریکاییها ناخشنودند. نظرسنجیها حکایت از رشد فزایندۀ ناخشنودی دارد. بهویژه حالا که پاندمی زندگی را وارونه کرده، ۲۳ درصد آمریکاییها ادعا میکنند ناخشنودند. این بالاترین رکوردی است که از سال ۲۷۹۱ تاکنون ثبت شده است. حتی در سال ۹۱۰۲ با وجود افزایش فعالیتهای اقتصادی سطح ناخشنودی برای مدتی افزایش یافته بود.
تحقیقات پزشکی این روند را به نحوی دیگر تأیید میکنند. امروزه نزدیک به نیمی از مردم آمریکا بهطور مرتب خودشان را با مواد روانگردان کرخت میکنند، از مواد قانونی مانند داروهای ضدافسردگی گرفته تا نمونههای غیرقانونی همچون هروئین. مردم با داروهای ضدافسردگی ناخشنودی خود را به موضوعی «پزشکی» تبدیل میکنند و آن را نوعی اختلال در پیامرسانهای عصبی مینامند تا تجویزهایشان را توجیه کرده باشند. این پرسش که آیا کارشان درست است یا نه به بحثهای گوناگونی دربارۀ ناخشنودی در ۲۰ سال اخیر انجامیده است.
ولی این بحث رو به پایان است و بحث جدیدی آغاز شده است. تمرکز بحثِ «پزشکیکردن ناخشنودی» بر این بود که آیا ناخشنودی را باید مسئلهای علمی بدانیم یا نه. حالا این مسئله به «سیاسیکردن …
