بیبیسی — وقتِ رسم همهسالهای است که طبقِ آن زندگیمان را سبکسنگین کرده و اهدافی را برای سال پیش رو تعیین میکنیم. این روزها تشویقمان میکند تا سال نو را با بهترین نیتها برای یک «زندگی بهتر» آغاز کنیم، خواه تعهدی باشد برای زندگی سالمتر، ورزش بیشتر یا پرهیز از مصرف گوشت.
اما ازآنجاییکه بسیاری از ما تنها چند هفته پس از سال نو، اهدافی را که بهدقت چیده بودیم پشت گوش میاندازیم، آیا فکر خوبی است که بچهها را هم به تصمیمگرفتن برای سال نو تشویق کنیم؟
آیا این مراسمِ سالانۀ خوداندیشی برای ذهن در حال رشدِ آنها مفید است؟ یا فقط موجب سرخوردگیشان میشود؟
تصمیمها چه فایدهای دارند؟
یکی از محاسنی که تصمیمات تازه دارند این است که وادارمان میکنند ضعفها و کاستیهایمان را بازبینی کنیم و کمی خویشتنداری به خرج دهیم که بهشدت ضروری است. البته این جشن در زمانی از سال است که شدیداً ما را به ناپرهیزی سوق میدهد، به همین جهت، این تعهد فرصتی را فراهم میکند تا کمی تعادل برقرار کنیم. آموختنِ چگونگی مهارِ جسم، ذهن و رفتارمان بخشِ مهمی از رشد است؛ نوزاد خودمحوری که علاوه بر اعمالش از مهار جسمش نیز عاجز است باید به آدمِ بالغِ مستقلی تبدیل شود که مسئولیت رفتارش را …
