آتلانتیک — کیپلینگ ویلیامز بیش از ۳۶ سال به بررسی و مطالعۀ اثرات تنبیه سکوت پرداخته و صدها قربانی و مرتکب را در این روند ملاقات کرده است:
مثلاً خانمی که پدرش بهعنوان تنبیه با او قهر میکرده و یکی از این قهرها شش ماه طول کشیده است. ویلیامز به من گفت «پدر این خانم در یکی از همین دورههای وحشتناکِ تنبیه سکوت فوت کرد. کمی قبل از مرگش، وقتی دخترش برای ملاقات در بیمارستان به بالین او آمد، پدر از او روی برگرداند و حتی برای خداحافظی حاضر نشد سکوتش را بشکند».
مورد دیگر مربوط به پدری است که از صحبتکردن با پسر نوجوانش دست کشید و دیگر نتوانست دوباره با او صحبت کند، بهرغم اینکه آگاه بود با این کار چه آسیبی به فرزندش وارد میکند. پدر به ویلیامز گفته بود «این منزویسازی باعث شد فرزندم از پسری شاد و سرزنده به پسری ضعیف و بیاراده تبدیل شود و میدانستم که من علتش بودم».
همچنین، زنی که شوهرش همان اوایل ازدواجشان ارتباطش را با او قطع کرد. ویلیامز گفت «زن چهار دهه سکوتی را تحمل کرد که با یک اختلافنظر جزئی شروع شده بود و تنها با مرگ همسرش پایان یافت». چهل سال تنها غذاخوردن، تنها تلویزیون تماشاکردن، ۴۰ سال نامرئیبودن. ویلیامز گفت «وقتی از او پرسیدم که چرا در …
