کتاب چو ایران نباشد تن من مباد

کتاب چو ایران نباشد تن من مباد اثر حجت یحیی پور یادنامه روانشاد دکتر جعفر جمشیدی راد است که در موسسه تاریخ و فرهنگ دیار کهن به چاپ رسیده است. 

درباره کتاب چو ایران نباشد تن من مباد

جعفر جمشیدی‌ راد در سال ۱۳۴۴ در مرند به دنیا آمد. او دو فرزند دارد و ساکن تبریز بود. جعفر جمشیدی راد دکتری خود را در رشته علوم سیاسی از واحد علوم تحقیقات تهران دریافت کرد و  عضو هیأت علمی دانشگاه آزاد اسلامی تبریز دانشکده علوم و حقوق سیاسی بود. از او چندین اثر تألیف و ترجمه در حوزه عمومی علوم سیاسی به جا مانده است که از میان آن‌ها می‌توان به کتاب‌های مقدمه‌ای بر جامعه و سیاست، تاریخ سیاسی نخجوان، مفاهیم اساسی در سیاست، روش و تحقیق در علوم سیاسی و حقوق، بابک خرمدین از نگاه دیگر و وارونه نویسی و تحریف هویّتی ایران توسط همسایگان خانه زاد اشاره کرد. 

حجت یحیی پور در کتاب چو ایران نباشد تن من مباد، یادنامه او را در چهار بخش گردآوری کرده است: بخش اول کتاب به زندگی شخصی، خانوادگی و علمی او اختصاص دارد. این بخش شامل رزومه، مقالات علمی، مصاحبه‌ها و گفتگوهای مطبوعاتی او نیز هست. در بخش دوم یادداشت‌های اساتید و دوستان همکار و غیر همکارش را می‌خوانیم که در یادبود دکتر جمشیدی‌ راد نوشته‌اند. بخش سوم به چند مقاله علمی و تحقیقی اختصاص دارد که به او اهدا شده است و بخش چهارم هم گوشه‌هایی از حیات دکتر جمشیدی راد را به روایت تصویر مرور می‌کند. 

کتاب چو ایران نباشد تن من مباد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

خواندن کتاب چو ایران نباشد تن من مباد را به تمام علاقه‌مندان به مطالعات سیاسی و زندگینامه پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب چو ایران نباشد تن من مباد

 روش شناسی سیاسی وهابیّت

آنچه وجه بارز کلام سیاسی وهابیّت را نشان می‌دهد جریان اهل حدیثی آنها است. فقیهان اهل سنّت از نظر روش و شیوه به دو دسته کلی تقسیم می‌شوند: «گروهی که مرکز آنان عراق بوده و به اصحاب رأی معروف بودند و در یافتن حکم شرعی افزون بر قرآن و سنّت، از عقل نیز به گسترده‌ترین وجه استفاده می‌کردند. آنها قیاس را در فقه معتبر می‌شمردند و حتّی در برخی از موارد بر نقل مقدم می‌داشتند. ابوحنیفه (متوفی ۱۵۰ ه ق) در رأس این گروه قرار داشت. گروه دیگر که مرکز آنان سرزمین حجاز بود تنها بر ظواهر قرآن و حدیث تکیه می‌کردند و عقل را به طور مطلق انکار می‌کردند، اینان به اهل الحدیث یا به اصحاب حدیث مشهور بودند و در رأس آنها مالک بن انس (م.۱۷۹ ق)؛ محمد بن ادریس شافعی (م.۲۰۴ ق) و احمد بن حنبل (م.۲۴۱ ق) قرار داشتند. آنان نه تنها عقل را به عنوان منبع مستقلی برای استنباط عقاید قبول نداشتند، بلکه مخالف هر گونه بحث عقلی پیرامون احادیث اعتقادی بودند» (بهروز لک و فیرحی، ۱۳۸۷: ۱۵۳). و در این فضا همچنین به احادیث ابوهریره دلبسته‌اند.

به لحاظ روش شناختی دیدگاه‌های احمد بن حنبل معروف‌ترین چهرهٔ حدیث‌گرا در قرن سوم در میان اهل سنّت، و در قرن هشتم در نظریات ابن تیمیه و ابن قیم جوزی تداوم یافته و سرانجام در قرون ۱۲ و ۱۳ هجری قمری با جریان وهابیّت تداوم بیشتری یافت. رئوس کلی عقاید اینان (احمد بن حنبل و ابن تیمیه) در ویژگی‌های زیر جمع شده است:

۱- ردِّ کلی نقش عقل در استنباط و دفاع از عقاید سیاسی و کلامی و تأکید بر محوریت نصوص دینی با رد هر گونه نوع آوری و تجدید نظر در آموزه‌های سیاسی؛

۲- تمسُّک به سیرهٔ سلف صالح و خلفا راشدین به عنوان الگو آرمانی عمل و نظام سیاسی اسلام؛ منظور تجربه دوران شیخین است؛

۳- رهیافت اقتدارگرایانه در عرصهٔ حیات سیاسی و محوریت دادن به نقش حاکم در تنظیم زندگی سیاسی؛

۴- تقدیر گرایی و تعیین کنندگی عوامل غیر ارادی در زندگی سیاسی و در نتیجه تسلیم پذیری مردم در برابر ارادهٔ نظام سیاسی؛ که عملاً ترجمان فرایند پذیرش حکومت به وسیله تغلب و استخلاف است که نوعی عبور از پذیرش مردمی بیعت با امام علی (ع) در غدیر خم تلقی می‌شود که آغاز این حرکت سیاسی در پدیدهٔ سقیفه اتفاق افتاد.