کتاب جمهوری آفریقای مرکزی

کتاب جمهوری آفریقای مرکزی نوشته احمد علامه فلسفی است که به معرفی ویژگی‌های طبیعی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و جاذبه‌های گردشگری آفریقای مرکزی می‌پردازد و روابط ایران با این کشور را بررسی می‌کند.

 درباره جمهوری آفریقای مرکزی

جمهوری آفریقای مرکزی کشوری است در مرکز آفریقا که پایتخت آن شهر بانگی است. این کشور در جنوب کشور چاد، جنوب و جنوب غربی کشور سودان، شرق کامرون و شمال دو کشور جمهوری دموکراتیک کنگو (زئیر) و جمهوری کنگو (کنگوی برازاویل) قرار گرفته‌است. جمهوری آفریقای مرکزی محصور به خشکی است و از هیچ طرف به دریا راه ندارد. آب و هوای گرمسیری داشته و شمال آن را بیابان فراگرفته‌است و از جنوب نیز به رودخانه بانگوئی محدود است.

تاریخچه - از سال ۱۸۹۱م تا ۱۹۱۰م به آفریقای مرکزی نام «کنگوی فرانسه» دادند. در جریان میارزات استقلال طلبانه مردم این کشور برای نخستین بار نام «آفریقای مرکزی» برای آن رایج شد چون در مرکز قاره آفریقا واقع شده‌است. در سال ۱۹۰۵ جمهوری آفریقای مرکزی با چاد به گابون ملحق شد. کنگوی میانه در ۱۹۱۰ در آفریقای استوائی به وجود آمد.

نخستین انتخابات دموکراتیک در سال ۱۹۳۳ برگزار شد که درپی آن آنگه-فلیکس پاتاسه به ریاست‌جمهوری رسید. بعد از جنگ جهانی دوم بر اثر مبارزات آزادی خواهان در ۱۹۴۶ فرانسه ، بر اثر قیام مردمی آفریقای مرکزی ، خود مختاری آنها را پذیرفت و سرانجام در سیزدهم اوت ۱۹۶۰ رئیس جمهور «داویدداکو » Dacko ضمن اعلام استقلال کامل کشور، از فرانسه جدا گشت.

کشور آفریقای مرکزی مدت ۳۰ سال توسط رؤسای جمهوری که قدرت را به زور و با انتخابات تقلب‌آمیز به‌دست آورده‌بودند تحت اعمال نفوذ فرانسه استثمارگردر پشت پرده اداره شد و همچنان ادامه دارد. لذا این کشور شاهد بیشترین بهره‌کشی‌های استعمارگران فرانسوی در بین تمامی کشورهای آفریقایی بوده‌است و بیشترین زیان‌های دوران استعمار را تجربه کرده‌است.

حکومت امپراتوری دیکتاتوری آفریقای مرکزی در فاصله سال‌های ۱۹۷۶ تا ۱۹۷۹ بود. ژان-بدیل بوکاسا رئیس‌جمهور وقت خود را در چهار دسامبر ۱۹۷۶ «امپراتور» نامید و جمهوری را منحل کرد. در اوت ۱۹۶۵ سرهنگ - « جان – بدل بوکاسا » با کودتائی قدرت را در دست گرفت و خود را امپراتور نامید و برای برگزاری مراسم جشن امپراتوری ۳۵۰۰ مهمان خارجی دعوت کرد تا تاج الماس نشان بر سر گذارد و بر تخت برنز عقابی شکل بنشیند در حالیکه کشورش یکی از ۲۵ مملکت فقیر دنیا بود .خرج مراسم تاجگذاری وی حدود ۲۰ میلیون دلار آمریکا بود که در آن سال یک چهارم درآمد کل دولت بود.

همچنین بدیل بوکاسا به آدم‌خواری شهرت داشت. آشپز سابق وی گفته است که یکی از غذاهای مورد علاقه دیکتاتور آفریقای مرکزی دلمه برنج پیچیده شده در گوشت بدن انسان بوده که بعد از آغشتن به مقداری جین آن را نیمه کباب می‌کردند. آشپز جنسیت این اجساد را به خاطر نمی‌آورد و می‌گوید اربابش گوشت را فراهم می‌کرده و فقط به او دستور می‌داده تا غذا را مهیا کند. بوکاسا به قصاب افریقای مرکزی مشهور شده است.

او در مدارس میسیون‌های فرانسه، خوی درندگی ، جنایت و خیانت و دست نشاندگی را بطور ویژه تحت نظر اربابان فرانسوی آموخت . بوکاسا در جنگ جهانی دوم به سربازان فرانسوی پیوست.او به شدت به رهبران فرانسه عشق می‌ورزید. به طوری که ژنرال دوگل را پدر خود می‌خواند. او وقتی که در مراسم تدفین وی شرکت کرد به شدت می‌گریست و می‌گفت: «یتیم شدیم»!!. وی در ارتش فرانسه در خدمت ژنرال دوگل کار کرد و به درجه سرگردی رسید.

بوکاسا در ۱۹۶۶ یعنی زمانی که «فرمانده کل قوا» بود با برکنار کردن پسر عمویش، «دیوید داکو» (David Dacko)، در یک کودتای تقریباً بدون خونریزی با حمایت فرانسه به قدرت رسید .بوکاسا با درجه فیلدمارشالی دبیر کلی حزب واحد کشورش، وزیر دادگستری، دفاع خدمات غیر نظامی، بیمه‌های اجتماعی و ۱۴ وزارت از ۱۶ وزارت کشور را در آن واحد بر عهده داشت در ۱۹۷۶ با مکر و فریب ، ریاکارانه اعلام نمود که به اسلام گرویده است و نام خویش را به "Salah Eddine Ahmed Bokassa" تغییر داده است. سایر مقام‌های کشور نیز از وی پیروی نمودند و کشور رسماً اسلامی شد.

معمر قذافی رهبر لیبی و شیوخ عرب خلیج فارس میلون‌ها دلار به وی هدیه کردند. اما وی پس از جمع‌آوری و اخاذی پول مورد نظر خود، از اسلام دروغین خود برگشت و دوباره مسیحی کاتولیک شد و مجددا کلیه مقامات درباری چابلوس و متملق نیز از وی پیروی کردند او سپس نام کشور را از جمهوری آفریقای مرکزی به امپراتوری افریقای مرکزی تبدیل کرد و سال بعد خود را «امپراتور بوکاسای اول» نامید

پول‌های اهدایی کشورهای عرب را صرف مراسم تاجگذاری بسیار پرهزینه خود کرد گفته می‌شود هزینه تاجگذاری وی در ۱۹۷۷، یک چهارم مجموع درآمد سالانه آفریقای مرکزی بود. بوکاسا در اجرای این مراسم ۳۴۰ تن شراب، شامپاین، خاویار و نیز ۶۰ دستگاه اتومبیل لیموزین وارد کشور کرده است. این دیکتاتوری مالیخولیا جنایات و کشتارها و غارت های فراوان نمود. ، از ۱۹۷۷ تا ۱۹۷۹ که حکومت کرد، سرانجام در سپتامبر ۱۹۷۹ زمانی که در لیبی به سر می‌برد در یک کودتای نظامی متقابل پسر عمویش «دیوید داکو» و شورش عمومی مردم از قدرت برکنار شد. این کشور شاهد بیشترین بهره‌کشی‌های استعمارگران فرانسوی در بین تمامی کشورهای آفریقایی بوده‌است و بیشترین زیان‌های دوران استعمار را تجربه کرده‌است.

خانم کاترین سامبا پانزا" Catherine Samba-Panzaبا رای شورای انتقالی ملی به‌عنوان اولین رئیس‌جمهور زن در آفریقای مرکزی انتخاب شد.

خواندن کتاب جمهوری آفریقای مرکزی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

علاقه‌مندان به کشورشناسی مخاطبان این کتاب‌اند.

بخشی از کتاب جمهوری آفریقای مرکزی

این کشور دارای رژیم جمهوری است. آفریقای مرکزی در سال ۱۹۶۰ به استقلال رسید و در همان سال نیز به عضویت سازمان ملل متحد درآمد.

جمهوری آفریقای مرکزی از سال ۲۰۱۳ درگیر خشونت‌های فرقه‌ای شده‌است؛ کمی پس از آن‌که ائتلافی از شورشیان عمدتاً مسلمان با عنوان «سلکا» رئیس‌جمهوری وقت آفریقای مرکزی، فرانسوا بوزیزه را در دسامبر ۲۰۱۲ از قدرت برکنار کردند. میشل جوتودیا، رهبر ائتلاف شورشیان که آقای بوزیزیه را از قدرت خلع کرد، خود را به عنوان اولین رئیس‌جمهور مسلمان در جمهوری آفریقای مرکزی با اکثریت شهروندان مسیحی معرفی کرد.

هم‌زمان مسیحیان راست‌گرای افراطی گروه‌های شبه‌نظامی «آنتی بالاکا» را برای دفاع از خود تشکیل داده‌اند که بیشتر آنها به آقای بوزیزیه وفادار هستند. معنی بالاکا در زبان محلی، قمه یا قداره است. این گروه‌ها غیرنظامیان مسلمان در آفریقای مرکزی را هدف حملات تلافی‌جویانه قرار دادند. پس از آن گروه‌های مسلح مسلمان نیز به تلافی‌جویی پرداختند. گروه شورشیان سلکا رسماً منحل شده‌است و بیشتر آنها به ارتش پیوسته‌اند.

بر اساس اعلام سازمان ملل متحد در این درگیری‌ها تا کنون هزاران نفر در این کشور کشته شدند و ده‌ها هزار مسلمان مجبور شدند محل زندگی خود را رها کنند. بنا بر گزارش‌های سازمان ملل متحد حدود دو میلیون و ۲۰۰ هزار نفر (نیمی از جمعیت این کشور) به کمک بشردوستانه نیاز دارند.

مداخله نیروی نظامی فرانسه در آفریقای مرکزی موسوم به «سانگاری» و پس از آن استقرار نیروهای صلحبان بین‌المللی در این کشور موسوم به «مینوسکا» تا اندازه ای موجب بازگشت ثبات به این کشور شد و شرایط را برای برگزاری انتخابات ریاست جمهوری فراهم ساخت با این حال اوضاع در آفریقای مرکزی هنوز هم ناآرام و پیچیده‌است و دولت جدید آفریقای مرکزی نیز قادر نیست بر همه مناطق این کشور حاکمیت خود را اعمال کند. مأموریت صلحبانی سازمان ملل در جمهوری آفریقای مرکزی موسوم به «مینوسکو» شامل ۱۲ هزار و ۸۷۰ نظامی و پرسنل پلیس می‌شود. سازمان ملل در مارس ۲۰۱۳ نسبت به امکان نسل‌کشی در جمهوری آفریقای مرکزی هشدار داد. پس از آن دولت وقت ایالات متحده نیز نسبت به وقوع چنین اتفاقی ابراز نگرانی کرد. سلکا و آنتی بالاکا در ژوئیه ۲۰۱۴ پیمان آتش‌بس امضا کردند، اما خشونت‌ها هنوز ادامه دارد. اکنون اگرچه جمهوری آفریقای مرکزی رسماً کشوری یکپارچه محسوب می‌شود، اما در واقع به دو بخش شمالی (تحت کنترل سلکا) و جنوبی (تحت کنترل آنتی بالاکا) تقسیم شده.

فاوستین-آرچانگه توادرا، رئیس‌جمهور آفریقای مرکزی که از سال ۲۰۱۶ که زمام قدرت را به دست گرفته‌است تاکنون بارها بر لزوم و اهمیت انجام برنامه خلع سلاح گروه‌های مسلح و ایجاد صلح و یکپارچه‌سازی کشور که از زمان براندازی فرانسوا بوزیزه، رئیس‌جمهور سابق این کشور دچار شکاف و درگیر کشمکش شده‌است، تأکید کرده‌است.